Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες χαρήκαμε όχι μία, όχι δύο, αλλά πολλές βραδιές Χατζιδάκι. Ο Δημήτρης Καλαντζής στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής επανέλαβε τις επιτυχημένες τζαζίστικες διασκευές συνθέσεων του κορυφαίου συνθέτη. Την επομένη ο Μίλτος Λογιάδης στο πιάνο και ο Χρήστος Ζερμπίνος στο ακορντεόν αφιέρωσαν το μισό της συναυλίας στον Μάνο Χατζιδάκι. Λίγες ημέρες πριν, είχε προηγηθεί το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» με την Ορχήστρα των Χρωμάτων στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ακόμη και στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του Half Note υπήρχε βραδιά Χατζιδάκι μέσα από το βλέμμα τριών μουσικών: της Ερρικας Πατρικίου στο τραγούδι, της Μερόπης Βλαχογιάννη στο ακορντεόν και του Ηλία Χατζόγλου στο πιάνο και την ερμηνεία.
Ομως η προχθεσινή συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ηρώδειο ήταν η μεγαλύτερη παραγωγή. Με πολλούς συντελεστές: χορωδούς, μουσικούς, σολίστ ακόμη και την μπάντα του ναυτικού. Ηταν, μάλιστα, τέτοια η ανταπόκριση του κόσμου που θα επαναληφθεί το ερχόμενο Σάββατο.
Βέβαια ο Μάνος Χατζιδάκις δεν έπαψε ποτέ να ‘ναι παρών. Μέσα από τις διασκευές σε δίσκους μεμονωμένων τραγουδιών του, είτε από νέους τραγουδοποιούς είτε από μουσικούς της κλασικής είτε σε προγράμματα κέντρων και μουσικών σκηνών.
Μόνο που τώρα μοιάζει πιο επίκαιρος. Οχι γιατί υπήρξε πιο καταγγελτικός, πιο διεκδικητικός πολιτικά όπως ο Μίκης Θεοδωράκης (επίσης είχε μεγάλη επιτυχία μέσα από τα έργα του αυτό το καλοκαίρι), αλλά γιατί μας είναι απαραίτητος με ένα διαφορετικό τρόπο.
«Ακούς ένα τραγούδι του Χατζιδάκι, τελειώνει και νιώθεις μέσα σου ευγενέστερος. Γιατί ξεπλένει από μέσα μας κάθε ευτέλεια, ανελευθερία και λαϊκισμό», είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος στις συναυλίες του-αφιερώματα, χαρακτηρίζοντας τα τραγούδια του Μ. Χ. πράξη αντίστασης.
Πράγματι σε μια εποχή που ζούμε τη βίαιη έκπτωση όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και σε κοινωνικό και ηθικό επίπεδο, τα τραγούδια του Μ. Χατζιδάκι ακούγονται παρηγορητικά, θυμίζοντας την καλύτερη πλευρά μας.
Χατζιδάκις και Σαββόπουλος ανήκουν στην ίδια φωτεινή πλευρά του ελληνικού τραγουδιού. Εχουν, μάλιστα, περισσότερα κοινά σημεία απ’ όσα φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Μεγαλωμένοι και οι δύο σε αστικές οικογένειες, ήρθαν αμφότεροι στην Αθήνα από πόλεις του Βορρά, Ξάνθη και Θεσσαλονίκη αντίστοιχα. Δεν αγάπησαν απλώς το λαϊκό τραγούδι, αλλά συνέβαλαν στην αποκατάσταση των μυστικών κωδίκων του. Πρωτίστως ο Μ. Χατζιδάκις με το Ρεμπέτικο το 1949, αλλά και ο Δ. Σαββόπουλος με το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο» το 1979.
Υπήρξαν και οι δύο κοσμοπολίτες στις επιρροές που δέχτηκαν, από το βαλς έως το ροκ, όμως τις αφομοίωσαν με ισχυρή όσο και ελληνική, προσωπική ματιά. Η ίδια προσωπική ματιά χαρακτηρίζει και όσα τραγούδια άλλων διασκεύασαν οι ίδιοι. Ο Χατζιδάκις, ο Τσιτσάνης και ο Παπαϊωάννου, ο Σαββόπουλος, ο Μπομπ Ντίλαν, ο Λούτσιο Ντάλα κ. ά.
Τοποθετήθηκαν υπέρ μιας οικουμενικής ελληνικότητας χωρίς εθνικιστικές εξάρσεις, τις οποίες, εξάλλου, καυτηρίασαν αλύπητα, όπως και κάθε φανατισμό. Και λοιδορήθηκαν γι’ αυτό, απειλήθηκαν. Από την «Αυριανή» για το ΠΑΣΟΚ ο Χατζιδάκις, ο Σαββόπουλος γιατί υποστήριξε τον Μητσοτάκη. Υπήρξαν όμως και τολμηροί. Αμφισβητίες του φυσικού τους χώρου, ο Χατζιδάκις της Δεξιάς και ο Σαββόπουλος της Αριστεράς.
Τοποθετήθηκαν όχι μόνο με τραγούδια, αλλά και με λόγο, με τη δημόσια στάση τους, με συνεντεύξεις, κείμενα, επιστολές. Υπερασπίστηκαν τους αδυνάτους με τόλμη, τους αναρχικούς ο Χατζιδάκις, τους ραδιοπειρατές και τους σατιρικούς καλλιτέχνες ο Σαββόπουλος.
