Η πιο συχνή φράση που θα ακούσεις ή θα διαβάσεις για το «The Mandalorian» είναι: «το “Star Wars” όπως θα έπρεπε να είναι». Η αλήθεια είναι πως το πιο εμβληματικό κινηματογραφικό franchise φαντασίας έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά μέσα στον 21o αιώνα. Οταν ο Τζορτζ Λούκας αποφάσισε να γυρίσει τα επεισόδια 1-3, τα οποία αποτελούν επί της ουσίας πρίκουελ της κλασικής τριλογίας, μάλλον παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό του για τα ειδικά εφέ και τις νέες (τότε) ψηφιακές κάμερες, με αποτέλεσμα να φτιάξει ταινίες που εξόργισαν τους σκληροπυρηνικούς φαν του «Πολέμου των Αστρων». Κι αν η δεύτερη αναβίωση, διά χειρός Τζ. Τζ. Αμπραμς το 2015, έδειξε υποσχόμενη, η συνέχεια παραδόθηκε στη γνωστή σύγχρονη συνταγή της Ντίσνεϊ, ξεσηκωμένη κατευθείαν από τα ατελείωτα υπερηρωικά σίκουελ.
Μέχρι που εμφανίστηκε το τηλεοπτικό «The Mandalorian». Παραγωγός είναι φυσικά ξανά η Ντίσνεϊ, η οποία αυτή τη φορά, ωστόσο, εμπιστεύθηκε τον ιδιοφυή –και ακραιφνή φαν του «Star Wars»– Τζον Φαβρό να δημιουργήσει μια μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων για την καινούργια της ψηφιακή πλατφόρμα Disney+. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία: Δίχως να φοβηθεί τυχόν αντιδράσεις, ο Φαβρό διάλεξε για ήρωά του έναν επαγγελματία κυνηγό κεφαλών, ο οποίος κρύβει συνεχώς το πρόσωπο και το σώμα του πίσω από γυαλιστερή πανοπλία, ενώ ταξιδεύει στον γαλαξία αναλαμβάνοντας επικίνδυνες αποστολές και μπλέκοντας σε μπελάδες. Δίπλα σε αυτόν τον αδιαπέραστο χαρακτήρα βρίσκεται ο (περίφημος πια) Baby Yoda, μια γλυκύτατη βρεφική εκδοχή του διάσημου δασκάλου Τζεντάι, η οποία «μαλακώνει» συνολικά το δίδυμο, κλέβοντας παράλληλα τις καρδιές του κοινού.
Δεν είναι, όμως, μόνο οι χαρακτήρες. Αντλώντας έμπνευση από τα κλασικά γουέστερν και το πιο ρομαντικό κομμάτι του «Πολέμου των Αστρων», η σειρά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα απόλυτης περιπέτειας· με περιπλάνηση και εξερευνήσεις, θανάσιμες ενέδρες και αλλόκοτες συζητήσεις στα σαλούν απομακρυσμένων πλανητών. Ολα αυτά επενδεδυμένα με προσεκτικές αναφορές στον κεντρικό μύθο των ταινιών αλλά και ένα υπέροχο σάουντρακ που σε ταξιδεύει αβίαστα «σε ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά».
Η πλοκή της σειράς, άλλωστε, τοποθετείται χρονικά κάπου ανάμεσα στα επεισόδια 6 και 7, στην ασταθή Δημοκρατία που δημιουργείται μετά την πτώση του Αυτοκράτορα. Στη δεύτερη σεζόν, που ξεκίνησε να προβάλλεται πρόσφατα, η λογική που ακολουθείται είναι η ίδια και το αποτέλεσμα ακόμα πιο εντυπωσιακό, με τον Mandο να ταξιδεύει στην έρημο, στους πάγους και στην ανοιχτή θάλασσα, όλα μέσα στα πρώτα τρία επεισόδια.
Οπως είναι φανερό πια, οι τηλεοπτικές σειρές αυτού του βεληνεκούς έχουν πίσω τους παραγωγή που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τον κινηματογράφο, ακόμα κι αν κινούνται στα χωράφια των πιο ακριβών χολιγουντιανών μπλοκμπάστερ. Οι δε απαιτήσεις για τη δημιουργία τους, όπως σχολίασε πρόσφατα και ο σπουδαίος Ντέιβιντ Φίντσερ, είναι τεράστιες και μπορεί να φτάνουν έως και τα δύο χρόνια δουλειάς για την παραγωγή οκτώ με δέκα επεισοδίων. Από την άλλη, όπως θα έλεγε λιτά και ο Mando, «This is the Way» (αυτός είναι ο Τρόπος).
