Οι άνθρωποι της τέχνης βρίσκονται αυτές τις μέρες, όπως όλοι μας, κλεισμένοι στο σπίτι. Γράφουν σενάρια, οργανώνουν νέα και υπάρχοντα πρότζεκτ, μελετούν προσεχείς ρόλους, κάνουν πρόβες σε αυτοσχέδια οικιακά στούντιο, προσπαθώντας να μην ενοχλούν πολύ τους γείτονες. Και, φυσικά, στον (πολύ) ελεύθερο χρόνο τους βλέπουν σειρές. Τέσσερις από αυτούς μας προτείνουν τις αγαπημένες τους, αυτές που το τελευταίο διάστημα τους κράτησαν συντροφιά και ταυτόχρονα τους καθήλωσαν στον καναπέ.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΕΚΑΤΟΣ, Σκηνοθέτης
«Euphoria»
Σε μια εποχή που το shaming δίνει και παίρνει, το «Euphoria» μας λέει πως οι γυμνές φωτογραφίες είναι το νέο συνάλλαγμα του έρωτα, κι αυτό κανένας δεν μπορεί πια να το αρνηθεί. Δίχως ίχνος σεμνοτυφίας και συντηρητισμού, η Ρου, μια 17χρονη τοξικοεξαρτημένη, ερμηνευμένη μοναδικά από την «ιέρεια» της generation Z, Ζεντάγια, έρχεται να μας μιλήσει για μια γενιά που η καρδιά της χτυπάει βίαια και απελευθερωμένα.
Σκοτεινό, αστείο, υπερβολικό, ωμό, απίστευτα αισθησιακό, το σόου της HBO ξεπατώνει, σε έναν ξέφρενο χορό, όλα τα ταμπού που μπορεί να σκανδαλίσουν ακόμη και τον πιο απελευθερωμένο Δημοκρατικό και τα αφήνει να καταρρεύσουν ζαλισμένα στην Grime πίστα του βραβευμένου με Emmy μουσικού Λάμπρινθ.
Η πιο εθιστική και περίτεχνη αποκάλυψη του πολύχρωμου πορτρέτου των παιδιών που μεγαλώνουν στην Αμερική της επόμενης μέρας από την 11η Σεπτεμβρίου. Στην Ελλάδα το παρακολουθούμε στη Vodafone TV.
ΘΕΛΓΙΑ ΠΕΤΡΑΚΗ, Σκηνοθετις
«Unorthodox»
Μια από τις σειρές του 2020 που ξεχώρισα είναι το «Unorthodox» του Νetflix, το οποίο μιλάει για μια νέα κοπέλα που μεγαλώνει σε μια καταπιεστική και ακραία εβραϊκή κοινότητα στο κέντρο της Νέας Υόρκης, από την οποία και αποφασίζει να δραπετεύσει.
Η συγκεκριμένη σειρά για εμένα ξεχωρίζει μάλλον επειδή είναι μίνι (6 επεισοδίων) και έτσι η λογική της αφήγησής της είναι πιο κοντά στην κινηματογραφική φόρμα παρά στην τηλεοπτική. Επίσης, αφηγείται μια ιστορία η οποία μοιάζει εντελώς απίστευτη, αλλά δεν παύει να είναι αληθινή. Πραγματεύεται θέματα που έχουν να κάνουν με την πίστη, την ελευθερία, την ανεξαρτησία, τη γυναικεία χειραφέτηση και την απελευθέρωση από την παράδοση και τις κοινωνικές νόρμες, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της οικογένειας και του ανήκειν. Παίζει σίγουρα ρόλο η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Σίρα Χάας, η οποία είναι συγκλονιστική, αλλά και η γυναικεία σκηνοθετική ματιά της Μαρία Σρέιντερ. Τέλος, πρόκειται για μια σειρά που δεν μένει στην επιφάνεια, αλλά έχει το θάρρος να διεισδύσει βαθιά στην ανθρώπινη κατάσταση.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΚΑΛΑΝΙ, Ηθοποιος
«The Crown»
Ο,τι πω εδώ θα μείνει εδώ και είναι η πρώτη φορά και η τελευταία που θα το εκμυστηρευτώ. Μου αρέσει το «The Crown». Είναι η μόνη σειρά τα τελευταία δύο χρόνια που με καθήλωσε. Οι φίλοι μου δεν το ξέρουν, δεν με ξέρουν, το παρασιωπώ επιμελώς, όταν αναφέρεται δεν λέω τίποτα απολύτως, ούτε το ξέρω ούτε με ξέρει. Ποιος θα πίστευε (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) ότι θα με κινούσε μια ιστορία για τη βρετανική βασιλική οικογένεια. Τι πραγματικά με νοιάζει πώς κάποιοι άνθρωποι με υπερπολυτελή προβλήματα, που ζουν κάτω από κάποια γελοία αλλά βάναυσα πρωτόκολλα, με απόλυτη απουσία σκοπού, περνούν προσωπικούς δαιδάλους, διαρκείς οικογενειακές διακοπές και που παρελαύνει μέσα στα σαλόνια τους όλη η κυρίαρχη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία χωρίς να σαλεύουν ρούπι από τη θέση τους; Ξεθύμανα!
Είναι συγκλονιστικοί αυτοί οι ηθοποιοί, έχουν το απόλυτο αποτύπωμα μιας πολιτιστικής ταυτότητας και μιας υποκριτικής παράδοσης. Νομίζω μου δημιουργείται το ίδιο δέος όπως όταν έβλεπα παλιά τις πολεμικές ταινίες με τον Λόρενς Ολίβιε, τον Ντόναλντ Πλέζανς και τον Ουστίνοφ. Ηταν σαν να έβλεπα Σαίξπηρ. Λατρεύω και ιδιαίτερα την Ολίβια. Κάποτε έπαιξα μαζί της και σε ταινία, είναι απίθανη. Μυστικό κι αυτό. Αλλά τελικά το πώς καταφέρνει ένα ολόκληρο έθνος να ασχολείται με τον θεσμό του στέμματος το 2020 στην Ευρώπη, να τον παίρνει σοβαρά, να τον υπηρετεί με τους φόρους του και να έχει αναγάγει αυτές τις πλαδαρές ζωές τους σε μια επικοινωνιακή βιομηχανία-κολοσσό, με ξεπερνάει.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ, Μουσικος
«Better Call Saul»
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το «Better Call Saul» χωρίς να έχω διαβάσει ούτε την περίληψη ούτε την περιγραφή της σειράς. Στην πορεία έμαθα ότι είναι το prequel της σειράς «Breaking Bad», την οποία δεν έχω δει, αλλά είναι ήδη σε σειρά προτεραιότητας. Κύριοι χαρακτήρες είναι ο δικηγόρος Τζίμι Μακ Γκιλ (Μπομπ Οντένκερκ) και ο πρώην αστυνομικός Μάικ Ερμαντροτ (Τζόναθαν Μπανκς), οι οποίοι πρωταγωνιστούν σε δύο ανεξάρτητες ιστορίες που εκτυλίσσονται στο Νιου Μέξικο, αλλά οι δρόμοι τους συναντιούνται σε διάφορα σημεία στην πορεία.
Αν και εντελώς διαφορετικοί τύποι, και οι δύο χρησιμοποιούν παράνομες τεχνικές για να πετύχουν τους στόχους τους με κάθε τρόπο. Ο Τζίμι είναι ο κλασικός πολυλογάς που σε (με) κάνει να γελάς με κάθε ατάκα που λέει και πολλές φορές χωρίς να χρειαστεί καν να μιλήσει, ενώ από την άλλη ο Μάικ είναι σοβαρός και αμίλητος. Ως αποτέλεσμα αυτού, στη σειρά εξελίσσονται ταυτόχρονα μια πικρή κωμωδία και μια τυπική αστυνομική ιστορία που ο ισορροπημένος συνδυασμός τους δεν σε αφήνει να βαρεθείς. Για όσους αναρωτιούνται για τον τίτλο της σειράς, αυτός προκύπτει από την απόφαση του Τζίμι να αλλάξει στην πορεία τ’ όνομά του σε κάτι που θυμίζει «It’s all good man» (Σολ Γκούντμαν), κάτι σαν το «Dude» στον «Μεγάλο Λεμπόφσκι».
