Γωνία Δροσοπούλου και Καλλιφρονά, στέκει αυτή η αρχοντική πολυκατοικία του 1924, με την ημικυκλική γωνία. Είμαστε γνώριμοι επί δεκαετίες, τουλάχιστον εξ όψεως, σαν εκείνους τους γνωστούς που βλέπεις τυχαία στον δρόμο και δεν ξέρεις αν η καλημέρα σου είναι αναμενόμενη ή καθ’ υπέρβασιν. Είναι ένας αστικός πυρήνας του Μεσοπολέμου και εκεί, γύρω από αυτήν τη γωνία που διασώθηκε και επιζεί, αντανακλάται το κοινωνικό επίπεδο της περιοχής όπως διαμορφωνόταν σταδιακά μετά το 1920. Πιο πάνω, προς το Ασυλο Ανιάτων, υπάρχει η όμορφη οδός Πόρου, πιο κάτω και τριγύρω είναι όλες οι στρώσεις της αστικής ζωής, όπως μοναδικά βιώθηκε στην ευρύτερη ακτίνα της Πατησίων και της πλατείας Αμερικής. Οταν άνοιξε η εξώθυρα επί της Καλλιφρονά, ένιωθα ένα σχετικό δέος, καθώς η τόσο γνώριμη πρόσοψη άνοιγε την πύλη της για να με υποδεχθεί στο μυστηριώδες εσωτερικό. Το κτίριο κρατιόταν καλά, η ευγενής ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος στον δεύτερο με οδήγησε από τον προθάλαμο ώς επάνω. Ηθελα να θαυμάσω την ξύλινη σκάλα, «κοιτάξτε τις ξυλόγλυπτες διακοσμήσεις», μου είπε η ξεναγός μου και οικοδέσποινα, «είναι τόσο χαρακτηριστικές της δεκαετίας του ’20». Και ήταν πράγματι, όπως και όλο το κτίριο, μέσα-έξω. Η ατμόσφαιρα στην είσοδο και στο κλιμακοστάσιο μας δίνει πληροφορίες για την οικονομική στάθμη των ιδιοκτητών την εποχή που χτίστηκε.
Στο διαμέρισμα που ανεβήκαμε, και που είχαμε την άνεση να το περιεργαστούμε καθώς είναι αυτήν την περίοδο προς πώληση, το φως διαχέεται ορμητικά καθώς περιμετρικά τίποτε δεν εμποδίζει τη θέα. Στο μικρό μπαλκόνι, όπου βγήκαμε, έβλεπα τη Δροσοπούλου και την Καλλιφρονά, σαν από ένα ακροπύργιο, αλλά και αργότερα, στην ταράτσα, τα παλιά σπίτια μαζί με τις πολυκατοικίες ολόγυρα μας έδιναν τον βαθύ χαρακτήρα της περιοχής. Η Αθήνα σε στρώσεις… Αποθήκες και πλυσταριά στην ταράτσα, σήμερα όλα ανακαινισμένα, αλλά να που, ως τεκμήριο εποχής, έχει διατηρηθεί η τεχνολογία για την παλιά μπουγάδα. Μια φωτιά αναμμένη με ξύλα θα ζέσταινε το καζάνι με το νερό. Πιο δίπλα, η νεότερη φάση, μια μαρμάρινη σκάφη. Αλλά το φως του αττικού ουρανού ορμούσε παντού. Σκεφτόσουν τις σεζλόνγκ πάνω στην ταράτσα, όταν θα ζέσταινε ο καιρός. Οι στέγες και οι ταράτσες ολόγυρα. Πίσω στο διαμέρισμα, κατεβαίνοντας τη στριφογυριστή μεταλλική σκάλα στην κουζίνα, η αστική ατμόσφαιρα έφερνε τη γεύση μιας καθημερινότητας ξεχασμένης. Το μεγάλο χολ του διαμερίσματος, σαν χώρος υποδοχής αλλά και σαν ένα σαλόνι από μόνο του, είχε εκείνη την ημικυκλική διάταξη που θύμιζε και λίγο αίθουσα χορού.
Ενα ωραίο, πατιναρισμένο κίτρινο χρώμα στους τοίχους παρέπεμπε ανεξήγητα σε γαλλικά εσωτερικά του 18ου αιώνα, αλλά η ανάλαφρη ατμόσφαιρα, με κυρίαρχο το λευκό και την καθαρότητα στη διακόσμηση, διέλυε τους βαρείς συσχετισμούς. Εδώ υπήρχε χαρά και η Αθήνα γιόρταζε. Ηθελα να σταθώ για κάμποση ώρα στο πλατύσκαλο μπροστά στην εξώθυρα του διαμερίσματος και να κατεβώ προς την είσοδο ρουφώντας εκείνη τη μοναδική ατμόσφαιρα που χαρίζει η καλοδουλεμένη ξυλεία. Υπάρχει μια αίσθηση βουτηγμένη στο στερεό και στο θερμό ξύλο. Σε τυλίγει και βάφει το βλέμμα σου με εκείνο το βαθύ καστανό, που γεννά αισθήματα θαλπωρής και ασφάλειας. Πόσες τέτοιες σκάλες και, μαζί, πόσες τέτοιες ατμόσφαιρες έχουν χαθεί; Αλλά εδώ, Καλλιφρονά και Δροσοπούλου, ο πρώιμος Μεσοπόλεμος είναι παρών. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι αυτό το διαμέρισμα, αυτή η μικρή, κομψή πολυκατοικία, χτίστηκε πριν από σχεδόν έναν αιώνα. Η πατίνα της Αθήνας βαθαίνει και ευφραίνει. Το φως του δρόμου αχνοφαίνεται πίσω από την κομψή εξώθυρα στην είσοδο του κτιρίου. Γλυκαίνει το φως πάνω στους κίονες του προθαλάμου, στα γύψινα της οροφής, θερμαίνει όλη η αίσθηση τη μνήμη μιας Αθήνας παρούσας.
