ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Οι πρωτόγνωρες συνθήκες και οι «καραμπόλες» που δημιούργησε η πανδημία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και στον κινηματογράφο έχουν πιθανότατα οδηγήσει σε όσα βλέπουμε αυτές τις ημέρες από κοντά στο Φεστιβάλ Βενετίας. Μιλάμε φυσικά κυρίως για τη συσσώρευση υψηλής ποιότητας ταινιών, αρκετές από τις οποίες ξεκίνησαν την παραγωγή τους πολύ νωρίτερα από τη φετινή χρονιά, κατέληξαν ωστόσο να παρουσιαστούν στην ίδια διοργάνωση.
Κάπως έτσι… βαρεθήκαμε, για παράδειγμα, να βλέπουμε τον Οσκαρ Αϊζακ. Ο Αμερικανός ηθοποιός περπάτησε φέτος στο κόκκινο χαλί της Μόστρα τρεις φορές: αρχικά με τους συμπρωταγωνιστές του στο επικό «Dune» του Ντενίς Βιλνέβ και στη συνέχεια εκπροσωπώντας το «Card Counter» του Πολ Σρέιντερ και το τηλεοπτικό «Σκηνές από ένα γάμο» του ΗΒΟ. Η ταινία του Σρέιντερ, μάλιστα, ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες που είδαμε στη Βενετία, με τον Αϊζακ να υποδύεται έναν πρώην στρατιωτικό, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε άσο παίκτη του πόκερ. Ο σεναριογράφος του «Ταξιτζή» και του πιο πρόσφατου «First Reformed» ενορχηστρώνει εδώ ένα στυλάτο φιλμ πάνω στο ψυχικό τραύμα και στην ενοχή, επενδεδυμένο και με τις ατμοσφαιρικές μελωδίες των BRMC.
Ριμέικ του Μπέργκμαν
Οσο για το τρίτο πρότζεκτ του Αϊζακ, το «Σκηνές από ένα γάμο», αυτό αποτελεί ριμέικ της ομώνυμης σειράς του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, προσαρμοσμένο φυσικά στις σύγχρονες νόρμες. Δίπλα του πρωταγωνιστεί επίσης η πάντα υπέροχη Τζέσικα Τσαστέιν, την οποία μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά, όταν εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά σε μια μεσημεριανή προβολή της σειράς για διαπιστευμένους. Το ίδιο κάναμε και με την Κέιτ Χάντσον στη συνέντευξη Τύπου για το «Mona Lisa and the Blood Moon» της Αννα Λίλι Αμιρπούρ. Ιδιαίτερα ευδιάθετη, η Αμερικανίδα σταρ αστειεύθηκε: «Οταν ήμουν ακόμη έγκυος, η Λίλι με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “μόλις το βγάλεις αυτό από μέσα σου, θέλω να έρθεις να παίξεις μια στρίπερ στη Νέα Ορλεάνη”. Δέχτηκα αμέσως».
Τρεις ταινίες, πάντως, είχε στη φετινή Μόστρα και ο Τόνι Σερβίλο, ο οποίος αποτελεί, δίχως υπερβολή, έναν από τους 2-3 σπουδαιότερους εν ζωή Ευρωπαίους ηθοποιούς. Πρώτα τον είδαμε στο «Χέρι του Θεού» του μόνιμου σκηνοθέτη και καλού του φίλου Πάολο Σορεντίνο, όμως εκεί όπου πραγματικά διαπρέπει είναι στο «Ariaferma» του Λεονάρντο ντι Κοστάνζο. Εκεί υποδύεται έναν βετεράνο δεσμοφύλακα, ο οποίος τίθεται επικεφαλής μιας απομακρυσμένης φυλακής που βρίσκεται σε διαδικασία μετακόμισης. Τη διάρκεια του φιλμ τρόφιμοι και φρουροί θα έρθουν πιο κοντά, με τον Σερβίλο αλλά και τον έτερο σπουδαίο Σίλβιο Ορλάντο να δίνουν ερμηνευτικό ρεσιτάλ.
Τέλος, αυτές τις ημέρες είχαμε δύο ακόμη κινηματογραφικές εκπλήξεις στη Βενετία, μια ευχάριστη και μια μάλλον δυσάρεστη. Η πρώτη αφορά το «La Caja», μεξικανικό φιλμ του διαγωνιστικού προγράμματος, το οποίο αφηγείται μια ασυνήθιστη ιστορία πατέρα – γιου. Ταυτόχρονα στο φόντο, αλλά πολύ επιτακτικά, βλέπουμε το ζήτημα της εκμετάλλευσης των Μεξικανών εργατών στα πελώρια υφαντουργεία που έχουν στηθεί σε επαρχιακές περιοχές της χώρας, στο πλαίσιο ενός ανελέητου ανταγωνισμού με την αντίστοιχη κινεζική παραγωγή. Οσο για τα δυσάρεστα, αυτά έρχονται δυστυχώς από το «Becoming Led Zeppelin», το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ για τη θρυλική μπάντα, το οποίο αν και περιέχει εξαντλητικές λεπτομέρειες για χάρη των φαν, τελικά αποτελεί μια μάλλον ακαδημαϊκή, δίχως έμπνευση και μαραθώνια σε διάρκεια, αγιογραφία.
