Το 1811 ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, με την απώλεια ακοής που τον ταλαιπώρησε ώς το τέλος της ζωής του να κάνει ήδη την εμφάνισή της, συνθέτει το τελευταίο έργο που ερμήνευσε ο ίδιος ως πιανίστας. Οπως και αρκετά άλλα δικά του, ο «Αρχιδούκας» αφιερώθηκε στον φίλο, μαθητή και ευεργέτη του, αρχιδούκα Ροδόλφο της Αυστρίας. Το έργο, γραμμένο για πιάνο, βιολοντσέλο και βιολί, θα παρουσιαστεί αυτή την Παρασκευή στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός από το Trio el Greco, ένα σχήμα αποτελούμενο από τους Αλέξη Καραϊσκάκη-Νάστο (βιολοντσέλο), Φαίδωνα Μηλιάδη (βιολί) και Αλεξία Μουζά (πιάνο), μουσικούς της νέας γενιάς, οι οποίοι παραμένουν δραστήριοι και μέσα στις συνθήκες της πανδημίας. «Τα δύο προηγούμενα χρόνια υπήρξαν δύσκολα αλλά και ευεργετικά ταυτόχρονα. Από τη μία μας επέστρεψαν αναγκαστικά σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς και μας έκαναν να επισκεφθούμε τη μουσική μας ξανά με άλλη ματιά. Και τεχνικά και καλλιτεχνικά. Από την άλλη η μακρόχρονη απουσία μας από τις αίθουσες συναυλιών μας κόστισε σίγουρα και ανυπομονούμε να ξαναβρούμε το κοινό μας και να αναπτύξουμε τη σχέση μας από εκεί που την είχαμε αφήσει», μας λέει ο Καραϊσκάκης-Νάστος σχετικά. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας του το σχήμα θα παρουσιάσει το έργο 63, τρίο σε ρε ελάσσονα του Ρόμπερτ Σούμαν, το οποίο θεωρείται από τα πιο πρωτότυπα του Γερμανού συνθέτη. Και τα δύο έργα που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι χαρακτηριστικά της μουσικής δωματίου, η οποία, όπως και οι υπόλοιπες εκφάνσεις της κλασικής μουσικής, δύσκολα μπορεί να «μεταφραστεί» σε οποιαδήποτε εξ αποστάσεως συναυλία.
«Οι διάφορες προσπάθειες προσέγγισης του κοινού της κλασικής μουσικής με εναλλακτικά μέσα κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έδειξαν ότι η ζωντανή συναυλία είναι αναντικατάστατη. Ο κόσμος έσπευσε με την πρώτη ευκαιρία να επιστρέψει στις αίθουσες και αυτό για εμάς είναι πολύ αισιόδοξο. Η τήρηση των μέτρων προστασίας είναι ένα μικρό τίμημα προκειμένου να βρισκόμαστε κοντά στους ανθρώπους», σημειώνει από την πλευρά του ο Φαίδων Μηλιάδης.
Και για τους ίδιους τους μουσικούς του κλασικού ρεπερτορίου ωστόσο, η εμπειρία της ζωντανής εμφάνισης και της αλληλεπίδρασης με το κοινό είναι καθοριστικής σημασίας, όπως την περιγράφει η Αλεξία Μουζά: «Τον περασμένο Απρίλιο, όταν ταξίδεψα στο Ισραήλ για να πάρω μέρος στον τελικό του διαγωνισμού Ρούμπινσταϊν, είχαν περάσει 8 μήνες που δεν έπαιζα μπροστά σε κοινό. Και δεν ήμουν η μόνη. Συνειδητοποίησα πόσο μου είχε λείψει αυτή η σιωπηλή επικοινωνία με το κοινό. Σίγουρα ακόμα δεν έχει τελειώσει όλο αυτό και νιώθει κανείς μια δυσκολία από τους διοργανωτές φεστιβάλ και συναυλιών στο να αντεπεξέλθουν στην κατάσταση, αλλά είμαι αισιόδοξη και περιμένω να γυρίσουμε στις αίθουσες χωρίς μάσκες».
