Η Σελίν Σιαμά είναι αναμφισβήτητα μία από τις σπουδαιότερες Ευρωπαίες κινηματογραφίστριες του καιρού μας. Οι ταινίες της όπως «Το Αγοροκόριτσο» (2011) και «Τα Κορίτσια» (2014) έστρεψαν τον φακό προς την εμπειρία της γυναικείας ενηλικίωσης με μοντέρνο τρόπο, πολύ προτού αυτό εξελιχθεί σε «μόδα», ενώ το εξαιρετικό «Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται» (2019) της χάρισε παγκόσμια αναγνώριση. Κι εκεί που κανείς θα περίμενε το επόμενο βήμα να είναι ένα ακόμα μεγαλύτερου βεληνεκούς, ίσως και χολιγουντιανών διαστάσεων, πρότζεκτ, εκείνη παραδίδει ένα φιλμ μόλις 72 λεπτών –μετά βίας μεγάλου μήκους δηλαδή– με ηρωίδες δύο οκτάχρονα κορίτσια.
«Η αλήθεια είναι πως η ιδέα για τη “Μικρή Μαμά” μου ήρθε πολύ καιρό πριν και αμέσως αποφάσισα πως ό,τι και να συνέβαινε με το “Πορτρέτο”, η επόμενη ταινία μου θα ήταν αυτή. Πιθανότατα ήταν και το καλύτερο για εμένα, αφού έτσι κατάφερα να διώξω κάπως από πάνω μου την πίεση του “επόμενου φιλμ”», μας λέει σε τηλεφωνική επικοινωνία η Σελίν Σιαμά. Βλέποντας κανείς την πραγματικά υπέροχη «Μικρή Μαμά», η οποία θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στις 30 Δεκεμβρίου, αντιλαμβάνεται μάλλον εύκολα πως εμπεριέχει έντονα προσωπικά στοιχεία της δημιουργού της.
Κάπου στη γαλλική εξοχή η μικρή Νελί, που μόλις έχει χάσει τη γιαγιά της, φτάνει στο σπίτι όπου μεγάλωσε η μητέρα της. Εξερευνώντας το γειτονικό δάσος, πλάι σε ένα δεντρόσπιτο για το οποίο έχει ακούσει πολλά, θα συναντήσει τη συνομήλική της, Μαριόν, η οποία έχει το όνομα της μητέρας της. Σύντομα βέβαια θα καταλάβει πως η νέα της φίλη είναι στην πραγματικότητα η ίδια η μαμά της από το παρελθόν.
Η υπέροχη ταινία «Μικρή Μαμά», με έντονα προσωπικά στοιχεία της δημιουργού, θα κυκλοφορήσει στις ελληνικές αίθουσες στις 30 Δεκεμβρίου.
Προσωπικό φιλμ
«Σίγουρα είναι πολύ προσωπικό φιλμ. Γυρίστηκε στο μέρος όπου γεννήθηκα και το σπίτι της Νελί μοιάζει πολύ με εκείνο της γιαγιάς μου. Κι εγώ επίσης είχα φτιάξει ένα δεντρόσπιτο στο δάσος. Εννοείται πως θα ήθελα να συναντήσω τη μητέρα μου όταν εκείνη ήταν σε μικρότερη ηλικία. Νοερά το κάνω συνέχεια, σκέφτομαι πώς θα ήταν εκείνη ή τι θα έκανε σε περιστάσεις αντίστοιχες με τις δικές μου. Επιπλέον, οι γονείς σπάνια βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν πραγματικά στα παιδιά τους, ειδικά όταν πρόκειται για προσωπικά τους τραύματα. Κι αυτό εδώ αντιστρέφεται».
Το σενάριο της Σιαμά θα μπορούσε να παραπέμπει ακόμα και σε θρίλερ, ωστόσο εδώ δεν υπάρχουν φαντάσματα, ούτε παλιές… κατάρες, παρά μόνο η αναζήτηση της γαλήνης. «Το ταξίδι στον χρόνο μπορεί να λειτουργήσει σαν γιατρικό. Σήμερα όταν ρωτάς κάποιον πού θα ήθελε να ταξιδέψει αν αυτό ήταν εφικτό, σχεδόν πάντα θα σου πει στο παρελθόν. Ισως γιατί στην εποχή μας το μέλλον μοιάζει τρομακτικό. Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως οι άνθρωποι του 19ου αιώνα θα ήθελαν πολύ να δουν το 2000».
Ενα άλλο αξιοσημείωτο της ταινίας είναι πως η Σιαμά καταφέρνει να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες από τις δύο μικρές ηθοποιούς της. «Ο πυρήνας της δουλειάς, είτε με παιδιά είτε με ενηλίκους, είναι ο ίδιος: πρέπει να υπάρχουν εμπιστοσύνη και εγγύτητα. Απλώς στα παιδιά η εγγύτητα προκύπτει λίγο πιο αυτοσχεδιαστικά. Από την άλλη, η χαρά είναι διπλή όταν δουλεύεις μαζί τους, γιατί έχεις την ευκαιρία να δεις κάποιον να αποκτά μια δεξιότητα, μια προσωπικότητα και τελικά να μεγαλώνει μπροστά στα μάτια σου.
