Madrugada
Chimes at Midnight
Warner
Κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη βεβαιότητα για ποιον ακριβώς λόγο αρέσουν τόσο πολύ στο ελληνικό κοινό οι Madrugada. Oχι ότι δεν το δικαιούνται: το αισθαντικό, «νυχτερινό» ροκ που εκπροσωπούν, αν και όχι ακριβώς πρωτοποριακό (δεν χρειάζεται πάντα), ερμηνεύεται από έναν μελαγχολικό και σίγουρο για τον εαυτό του τροβαδούρo, αποτελώντας έτσι ιδανικό σάουντρακ για μεταμεσονύχτιες ενδοσκοπήσεις, αναπολήσεις ή ταξίδια με το βλέμμα έξω από το παράθυρο. Δηλαδή, θα ρωτήσει κανείς, είναι πολλοί οι εγχώριοι μουσικόφιλοι και μουσικόφιλες που έχουν ροπή σε τέτοιες συνήθειες; Μπορεί και να είναι. Σε κάθε περίπτωση, η νορβηγική μπάντα, από την εμφάνισή της στο Ρόδον το 2000, μέχρι τις σόλο συναυλίες του μπροστάρη της, Σίβερτ Χόγιεμ, στο Ηρώδειο το 2016, έχει παίξει ενώπιον ενός ακροατηρίου που την αντιμετωπίζει πάντα με ενθουσιασμό.
Και καλά κάνει εδώ που τα λέμε. Οι Madrugada, που ξεκίνησαν από μια μικρή πόλη της βόρειας Νορβηγίας, που λέγεται ότι υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο με τη Virgin στο καπό ενός αυτοκινήτου έξω από το νορβηγικό χρηματιστήριο, ποτέ δεν υποδύθηκαν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι, ούτε και έδειξαν ποτέ να παίζουν μουσική χωρίς να το επιθυμούν: λίγο μετά τον θάνατο του κιθαρίστα τους, Ρόμπερτ Μπούρας, το 2007, ολοκλήρωσαν το έκτο, ομότιτλο άλμπουμ τους και είπαν φτάνει, αυτό ήταν. Μέχρι που το 2019, είκοσι χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, «Industrial Silence», που περιείχε και κομμάτια υπογείως ξεσηκωτικά όπως το «Norwegian Hammerworks Corp.», αποφάσισαν να το γιορτάσουν με λίγες συναυλίες στο Oσλο. Οι λίγες έγιναν τελικά δεκάδες, που συνεχίστηκαν στην Ευρώπη και έφτασαν, βέβαια, στην Ελλάδα. Σύμφωνα με δηλώσεις των μελών της μπάντας, όχι ακριβώς αυτονόητες μετά ένα τόσο μεγάλο κενό στην κοινή πορεία τους, εκείνη η επανένωση τους έδειξε ότι απολαμβάνουν να παίζουν μαζί.
Στο τελευταίο τους άλμπουμ, «Chimes at Midnight», οι Madrugada ακούγονται επίσης σαν να απολαμβάνουν να παίζουν τη μουσική που τους έκανε αγαπητούς, αλλά με τρόπο ακόμη πιο μεστό. Το αντιλαμβάνεται κανείς όχι μόνο στα «The world could be falling down» και «Slowly turns the wheel», που βρίσκονταν για χρόνια στο συρτάρι και ξαναδουλεύτηκαν στο Sunset Sound Studio του Λος Aντζελες, αλλά και στην κινηματογραφική αισθητική του «Stabat Mater» ή στη ρομαντική θεματολογία των «Nobody loves you like I do» και «Running from the love of your life». Ακόμη και το τόσο άδικα υποφωτισμένο «Imagination» έχει ένα γνώριμο συναίσθημα, που μπορεί να μην ταιριάζει οπωσδήποτε στις νυχτερινές ώρες, αλλά παραπέμπει στην εξίσου σημαντική αισθητικά σκανδιναβική λιακάδα των Madrugada. Το «Dreams at Midnight» μοιάζει να κλείνει το μάτι στο παλιό και συγκινητικό «The Kids are on High Street» και αν όλη αυτή η νοσταλγία μοιάζει ενίοτε ανώδυνη, για πολλούς είναι επιθυμητή: ρισκάροντας μια πρόβλεψη, πιστεύουμε ότι η συναυλία της μπάντας στο Καλλιμάρμαρο τον Σεπτέμβριο θα γίνει και αυτή ανάρπαστη.
B-side
Την τάση που ακούει στο όνομα NFT (μη αντιγράψιμα ψηφιακά έργα) φαίνεται πως ακολουθούν κάποιες μεγάλες μουσικές διοργανώσεις. Το Exit Festival της Σερβίας θα αξιοποιήσει τη νέα τεχνολογία προκειμένου να εμπλουτίσει την εμπειρία του κοινού του σε περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, ενώ το Coachella ανακοίνωσε προ ημερών ότι δημοπρατεί δέκα NFTs που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν εφ’ όρου ζωής ως ελευθέρας στις συναυλίες του.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
