Καθώς το παγκόσμιο περιβάλλον μεταβάλλεται και αναδιατάσσεται σχεδόν σε όλα τα επίπεδα τα τελευταία χρόνια, οι κινηματογραφιστές που έχουν σαν «δουλειά» τους να καταγράφουν τον παλμό και τις εξελίξεις της εποχής, αν μη τι άλλο δεν στερούνται υλικού. Ο λόγος φυσικά για τους ντοκιμαντερίστες, οι οποίοι και μέσα στην περίοδο της πανδημίας δεν έχουν σταματήσει να ερευνούν –μάλιστα είχαν και περισσότερο χρόνο να αφιερώσουν σε αυτό το κομμάτι– και να συνθέτουν αληθινές ιστορίες γύρω από ζητήματα σημερινά ή του παρελθόντος. Το έργο τους, ως γνωστόν, το απολαμβάνουμε κάθε χρόνο στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η 24η έκδοση του οποίου θα διεξαχθεί 10-20 Μαρτίου.
Γεμάτο πρεμιέρες, πιο πολλές από ποτέ, όπως λένε οι διοργανωτές, θα είναι το φετινό φεστιβάλ, συμπεριλαμβάνοντας συνολικά 36 ταινίες στα τρία διαγωνιστικά τμήματα· το πρώτο από αυτά, το Διεθνές Διαγωνιστικό, αποτελεί εφαλτήριο και οσκαρικής δόξας, αφού ο νικητής του Χρυσού Αλέξανδρου συμπεριλαμβάνεται αυτόματα στη λίστα προεπιλογής της Ακαδημίας για το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. Στη συγκεκριμένη κατηγορία δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο το «A House Made of Splinters» του Δανού Σάιμον Λέρεγκ Βίλμοντ, το οποίο εστιάζει τη ματιά του στους αφανείς ήρωες του ουκρανικού εμφυλίου, ανθρώπους που προσφέρουν καταφύγιο στα παιδιά που έχουν χάσει τα πάντα. Ο σκηνοθέτης επιστρέφει μάλιστα στη Θεσσαλονίκη μετά τη νίκη του εκεί με το υπέροχο «The Distant Barking of Dogs».
Οπως είπαμε, στο διαγωνιστικό υπάρχει πλούτος από ενδιαφέροντα θέματα, όπως ο τρόπος με τον οποίο τα πολιτισμικά κειμήλια γίνονται εμπορεύσιμα αντικείμενα στην Κίνα («A Marble Travelogue») ή η ανοιχτή πληγή της βίας κατά των γυναικών («Spanton vs The French Police»). Γεμάτο όνειρα και παράτολμες περιπέτειες είναι και το τμήμα Newcomers, των νέων κινηματογραφιστών, από έναν νεαρό Φινλανδό που εγκαταλείπει τη χώρα του για τον πυρετό του χρυσού στο Κέρας της Αφρικής («Golden Land»), μέχρι έναν σύγχρονο Ρομπέν των Δασών από τη Βαρκελώνη («Robin Bank»).
