Jethro Tull
The Zealot Gene
Inside Out/Sony
Οσοι έχουν αγαπήσει τους Jethro Tull (και στην Ελλάδα δεν είναι λίγοι, αν θεωρήσουμε ενδεικτικές τις αρκετές συναυλίες που έχουν πραγματοποιήσει εδώ, τη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα σε μία από αυτές το 1992, αλλά και τη διασκευή του «Too old to rock’n’roll: Too young to die» από τον Διονύση Σαββόπουλο) γνωρίζουν καλά ότι, ευτυχώς ή δυστυχώς, το βρετανικό συγκρότημα ανήκει σε εκείνα που αποτελούν ενός ανδρός αρχή. Του Ιαν Αντερσον εν προκειμένω, αυτού του θεότρελου Σκωτσέζου, που στα νιάτα του ειδικά έπαιζε φλάουτο σαν εκστασιασμένο ξωτικό, έγραφε πύρινους αντικληρικούς στίχους, διέθετε μια απολύτως ανατρεπτική αίσθηση του χιούμορ και παρόλο που υπηρετούσε το αντιδημοφιλές ιδίωμα του progressive rock (εμπλουτισμένου με μπόλικη ευρωπαϊκή λαϊκή παράδοση), κατόρθωνε να είναι μαγευτικός.
Αραγε όλα αυτά τα «έπαιζε» και «διέθετε», σημαίνουν ότι στα 74 του χρόνια, ο Ιαν Αντερσον μπορεί απλώς να μνημονεύει το ένδοξο παρελθόν; Και ναι και όχι. Στο «The Zealot Gene», για παράδειγμα, το τελευταίο άλμπουμ των Jethro Tull και πρώτο τους ύστερα από δεκαεννιά ολόκληρα χρόνια, μπορεί κανείς να ακούσει κομμάτια όπως το «Mine is the mountain», μια αρκετά ξεκάθαρη αναφορά στο καθηλωτικό «My God», από τον δίσκο «Aqualung» του 1971. Υπάρχει επίσης το «Shoshana Sleeping», με ένα παίξιμο στο φλάουτο από εκείνα που θα εξόργιζαν κάποιον κλασικό εκτελεστή του οργάνου, χώρια η πρόσχαρη μελωδία του «Sad City Sisters», που παραπέμπει σε κάποιο μεσαιωνικό παραμύθι, από εκείνα που ο Αντερσον ξέρει τόσο καλά να αφηγείται.
Ενώ όμως η απουσία της βαριάς και πλούσιας κιθάρας του Μάρτιν Μπαρ είναι αισθητή (φέρνοντας πάντως στο προσκήνιο κομμάτια που βασίζονται στο μαντολίνο, στο ακορντεόν και βέβαια το φλάουτο), η μεγαλύτερη ίσως διαφορά του «The Zealot Gene» από τους παλιούς Jethro Tull είναι με έναν τρόπο η θεματολογία του. Η συγκρουσιακή αλλά σταθερή σχέση του Ιαν Αντερσον με τον χριστιανισμό, έχει περιπλεχθεί από τις βιβλικές αναφορές, που πλέον βρίσκονται σε κάθε τραγούδι. Οι ιστορίες του, από εκεί που επικεντρώνονταν σε ιδιοσυγκρασιακούς ήρωες, όπως το νεαρό αγόρι του «Thick as a brick», τώρα περιλαμβάνουν και πιο «καθημερινούς», όπως η μητέρα του πιλότου του βομβαρδιστικού Enola Gay.
Και παρ’ όλο που ποτέ δεν έλειπε το κοινωνικό σχόλιο από τους στίχους του ανδρός, έχει ενδιαφέρον το πώς μιλάει σήμερα για την παγκόσμια άνοδο του λαϊκισμού και της μισαλλοδοξίας, σε τραγούδια όπως το ομώνυμο του άλμπουμ ή σε συνεντεύξεις του. Σε μία πρόσφατη έλεγε ότι και παλιότερα οι άνθρωποι αντιδικούσαν, ενώ έπιναν την μπίρα τους σε μια παμπ. «Εκείνη η κατά πρόσωπο αντιπαράθεση όμως», συνέχιζε, «έμοιαζε κάπως ακίνδυνη. Σύγκρινέ τη με ένα μεταμεσονύχτιο ξέσπασμα στο Twitter, όπου οι άνθρωποι μπορεί επίσης να έχουν μια διαφωνία έχοντας πιει λιγάκι και η οποία, σε ένα τέτοιο πλαίσιο ίσως γιγαντωθεί. Ολη η κακία και η καταπιεσμένη οργή εκρήγνυνται τότε και καταλήγουν κάλλιστα σε κάτι που ο κόσμος διαβάζει το επόμενο πρωί και που μπορεί να γίνει μια μόνιμη καταχώριση στη σελίδα σου στη Wikipedia».
B-side
Τους φετινούς αποδέκτες του βραβείου «A Greener Festival», που αφορά συναυλιακές διοργανώσεις με χαμηλό περιβαλλοντικό αντίκτυπο, ανακοίνωσε η ομώνυμη μη κερδοσκοπική οργάνωση. Αξιολογώντας μουσικά φεστιβάλ και διοργανώσεις με βάση την ενέργεια που καταναλώνουν, τα απόβλητα που παράγουν ή τις επιπτώσεις τους στις τοπικές κοινότητες, η AGF βράβευσε μεταξύ άλλων το φεστιβάλ Paradice City του Βελγίου, το Elrow Town της Ολλανδίας, το Cridem pel Clima της Ισπανίας, το Deep Tropics των ΗΠΑ κ.ά.
