«Υπάρχει μια αίσθηση αυτοκριτικής στην ευρωπαϊκή οικογένεια και αυτό μπορεί να βοηθήσει στο μέλλον», δήλωσε η συγγραφέας Βικτόρια Χίσλοπ σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, μιλώντας στο 7ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών.
«Η λογοτεχνία είναι ένας τρόπος να περάσουμε μερικές απόψεις της ιστορίας που έχουν μείνει έξω από την ιστορία. Η εκμάθηση της ιστορίας είναι παράγωγο του λογοτεχνικού κειμένου», δήλωσε η κ. Χίσλοπ, προσθέτοντας ότι «το γράψιμο δίνει την ευκαιρία για μια κάθαρση. Είναι ένας τρόπος για να υπερβεί κάποιος το τραύμα του».
«Μελετώ δυο χρόνια πριν ξεκινήσω να γράφω. Ξεκινάω πάντα με το διάβασμα. Όταν είχα αποφασίσει να γράψω για τον ελληνικό εμφύλιο, αρκετοί Έλληνες φίλοι μου με είχαν προειδοποιήσει να μην το κάνω γιατί παραμένει ένα ναρκοπέδιο, γιατί υπάρχουν ακόμα πολλά ζητήματα που δεν έχουν επιλυθεί. Τους είπα πως ο μόνος τρόπος να λυθούν τα θέματα είναι να τα συζητήσουμε. Μελέτησα και τις δυο πλευρές. Ελπίζω να κατάφερα να καταδείξω πως σε αυτό τον πόλεμο δεν υπήρξαν νικητές. Το ίδιο είχε συμβεί όταν έγραψα για τον ισπανικό εμφύλιο. Δεν μου μιλούσαν εύκολα. Ήταν ένα ταμπού» ανέφερε η συγγραφέας, στην οποία το 2020 χορηγήθηκε η υπηκοότητα επί τιμή.
«Το θέμα της υπηκοότητας είχε μεγάλη σημασία για μένα. Προέκυψε ξαφνικά. Έλαβα μια κλήση από τον κύριο Μητσοτάκη. Μου έκανε ένα δώρο που σημαίνει δυο πράγματα για μένα. Το πρώτο είναι να νιώθω πραγματικά Ελληνίδα, κάτι που ήδη ένιωθα.. . Νιώθω περήφανη όποτε πρέπει να επιδείξω το κόκκινο διαβατήριο μου. Το δεύτερο δώρο είναι η υποχρέωση να παραμείνω Ευρωπαία γιατί νιώθω βαθιά Ευρωπαία» υπογράμμισε.
Σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η Βικτόρια Χίσλοπ σχολίασε: «Υπάρχει μια αίσθηση αυτοκριτικής στην ευρωπαϊκή οικογένεια και αυτό μπορεί να βοηθήσει στο μέλλον».
«Έχουμε τον απίστευτα θαρραλέο άνθρωπο, τον κύριο Ζελένσκι που μας κοιτά στα μάτια και μας ζητά βοήθεια […] Οι δημοκρατικοί πολίτες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ αισθάνονται θυμό και απελπισία γιατί είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να προλάβουμε μια ανθρωπιστική κρίση. Ότι έχω γράψει στον παρελθόν είναι από την οπτική του πολίτη μιας χώρας. Ο 20ος αιώνας ήταν ήσυχος για την Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής βίωσα τι σημαίνει να ζεις σε μια κατακτημένη χώρα, να βιώνεις ένα λιμό, έναν εμφύλιο πόλεμο , μια δικτατορία και πως αυτά επηρέασαν την ελληνική ψυχή. Πως βίωσαν οι γυναίκες και τα παιδιά αυτές τις καταστάσεις», δήλωσε.
«Στην ιστορία των Ελλήνων δυσκολεύτηκα να βρω πληροφορίες για τις γυναίκες. Χρειαζόμαστε περισσότερες γυναίκες στην πολιτική σκηνή. Μου φαίνεται αδιανόητο πως μια γυναίκα θα έπαιρνε την απόφαση να σφαγιάσει τόσους ανθρώπους όπως ο Πούτιν», σημείωσε η συγγραφέας.
Στη ερώτημα που της έθεσε η κυρία Πουρνάρα σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται τη βία και την αρρενωπότητα που υπάρχει στην Κρήτη, η συγγραφέας απάντησε πως «οι Κρητικοί θέλουν να πιστεύουν πως είναι μάτσο άνδρες και οι κρητικές γυναίκες δείχνουν να έχουν συμφιλιωθεί με αυτό. Ποτέ όμως δεν την βρήκα τοξική αυτή την αρρενωπότητα. Είναι σαν να παίζεις ένα θέατρο. Δεν έχω δει κάτι πραγματικά επιβλαβές».
Τη συζήτηση συντόνισε η δημοσιογράφος της «Καθημερινής», Μαργαρίτα Πουρνάρα.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
