Jack White
Fear of the Dawn
Third Man Records
Oχι ότι είναι παραγνωρισμένο, αλλά για να αντιληφθεί κάποιος το ιδιοσυγκρασιακό δημιουργικό εύρος που μάλλον ανέκαθεν διέκρινε τον Τζακ Γουάιτ, μπορεί να συνυπολογίσει τα εξής: ο Αμερικανός είναι ικανός, αφενός, να γράψει ένα κομμάτι με τόσο αξέχαστη μελωδία ώστε να γίνει γηπεδικό σύνθημα –το περίφημο «Seven Nation Army» των White Stripes– και, αφετέρου, να κυκλοφορήσει από τη δισκογραφική του εταιρεία μια συλλογή με παμπάλαιες ηχογραφήσεις ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, υπό τον τίτλο «Why the mountains are black» (2016). Είναι επίσης ένας λάτρης των μπλουζ που κάποτε πέρασε σε ιερατική σχολή, αλλά που τελικά προτίμησε το επάγγελμα του συντηρητή επίπλων και το εγκατέλειψε, γιατί οι πελάτες του θεωρούσαν αντιεπαγγελματικό να γράφει ποιήματα στο εσωτερικό μιας πολυθρόνας. Και είναι ένας καλλιτέχνης τόσο μυστήριος ως προς την ιδιωτική του ζωή, που όταν χώρισε με τη Μεγκ Γουάιτ, το έτερον ήμισυ των White Stripes, θεώρησε καλό να διαδώσει ότι τελικά οι δυο τους είναι αδέλφια.
«Εκκεντρικότητα» είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα και το τελευταίο σόλο άλμπουμ του, «Fear of the Dawn». Ο τίτλος εξηγεί κάποια πράγματα: ο «Φόβος της αυγής» ή αλλιώς «Ηωσοφοβία» είναι μια καταγεγραμμένη ψυχική διαταραχή, που όταν άκουσε γι’ αυτήν ο Τζακ Γουάιτ, αποφάσισε να της αφιερώσει έναν ολόκληρο δίσκο σύγχρονου μπλουζ ροκ, που σε λίγους μήνες θα συμπληρωθεί από έναν δεύτερο, με ανάλογη θεματολογία, αλλά ηπιότερο, φολκ ήχο. Τραγούδια όπως το ομώνυμο του άλμπουμ, αλλά και τα «Into the Twilight», «Morning, Noon and Night», «Eosophobia» έχουν λιγότερο ή περισσότερο αινιγματικές αναφορές στην αγωνία που μπορεί να προκαλεί σε κάποιον η έλευση του πρωινού φωτός. Αν τώρα ο Τζακ Γουάιτ αισθάνεται έτσι τις νύχτες (ή αν γνωρίζει το «Πάντα θλιμμένη χαραυγή» των Παπαδάκη – Σκορδαλού), δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε· το άλμπουμ πάντως περιλαμβάνει και εγκωμιαστικούς ύμνους στον ήλιο και στίχους για σχέσεις που διακόπτονται ή παρατείνονται.
Και αν όλα αυτά μοιάζουν παράξενα, πού να ακούσει κανείς τον ήχο. Υπάρχουν μεν εδώ οι ακραία παραμορφωμένες κιθάρες που αγαπά ο Τζακ Γουάιτ, υπάρχουν οι ουρανομήκεις κραυγές και οι σπασμωδικοί ρυθμοί του, ωστόσο, τα πάντα σχεδόν ακολουθούνται από μια τεχνολογική καταιγίδα που παράγει εφέ απίστευτα στο άκουσμα, προερχόμενα λες από κόσμους σκοτεινούς, ηλεκτρισμένους και επικίνδυνους. Ο αλλοτινός ακτιβιστής του αναλογικού ήχου μοιάζει τώρα σαν έμπειρος μάγος που τιθασεύει προς όφελός του τον ψηφιακό άνεμο της εποχής (αντίθετα από εκείνον που είχε γκρεμίσει τη σκηνή της συναυλίας των White Stripes στην Ελλάδα το 2005). Η ακρόαση του άλμπουμ είναι ενίοτε απαιτητική υπόθεση και αν κρίνουμε από το ένα τραγούδι του επόμενου, συμπληρωματικού και ηπιότερου δίσκου, το οποίο κυκλοφόρησε ήδη, τότε δεν αποκλείεται σύντομα να έχουμε να κάνουμε με κάτι που μόνο κάποιος σαν τον τρελο-Τζακ Γουάιτ θα μπορούσε να παρουσιάσει: το μουσικό ανάλογο της αναμόχλευσης ενός φόβου και αμέσως μετά, τον κατευνασμό του.
B-side
Τον πρώτο της «κλιματικά ουδέτερο» χώρο συναυλιών πρόκειται να αποκτήσει η Γερμανία, ακολουθώντας το παράδειγμα πρόσφατων μεγάλων οικοδομημάτων, αθλητικού κυρίως χαρακτήρα, που σχεδιάζονται με έμφαση στο περιβάλλον: η MUCcc Arena, όπως είναι το όνομα του νέου χώρου, θα υλοποιηθεί από το διεθνές αρχιτεκτονικό γραφείο Populus, που στο παρελθόν έχει σχεδιάσει αρκετά μεγάλα στάδια ποδοσφαίρου, θα κτιστεί στο Μόναχο και θα έχει χωρητικότητα 20.000 θεατών.
