Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε η είδηση πως η Γκαλερί Ουφίτσι της Φλωρεντίας έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία της το πιο δημοφιλές πολιτιστικό τοπόσημο ολόκληρης της Ιταλίας. Συγκεκριμένα, μέσα στη χρονιά που πέρασε, το Ουφίτσι κατάφερε να προσελκύσει 1,7 εκατομμύριο επισκέπτες, ξεπερνώντας έτσι το Κολοσσαίο της Ρώμης, το οποίο επί χρόνια κρατούσε τα σχετικά (άτυπα) σκήπτρα στη γειτονική μας χώρα. Μέσα στην περασμένη εβδομάδα είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε στο σπουδαίο μουσείο και να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι τη μαγεία ενός οργανωμένου… χάους.
Μεγάλη Πέμπτη για τους καθολικούς και η πόλη της Φλωρεντίας βουλιάζει από τα καραβάνια των τουριστών, ξένων αλλά και πολλών εγχώριων, οι οποίοι αποφάσισαν να συνδυάσουν τις πασχαλιάτικες διακοπές τους με μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Αναγέννησης. Τα εισιτήριά μας για το Ουφίτσι, κλεισμένα διαδικτυακά πάνω από ένα μήνα πριν, είναι για τις 11.15 ακριβώς, ωστόσο με την πρώτη ματιά είναι φανερό πως το πράγμα είναι κάπως πιο περίπλοκο από το να εμφανιστείς απλώς με το αποδεικτικό στην είσοδο.
Η πελώρια αυλή του μεσαιωνικού παλάτσο που απλώνεται σε σχήμα «Π» πλάι στον ποταμό Αρνο, είναι γεμάτη από ανθρώπινες ουρές που συστρέφονται σε αναζήτηση μιας σκιερής λωρίδας. Τέσσερις, έξι, επτά προλαβαίνουμε να μετρήσουμε πριν καταφύγουμε στις πληροφορίες, οι οποίες μας στέλνουν σε διαφορετικό γκισέ για να παραλάβουμε τα εισιτήρια. Με αυτά στα χέρια, ψάχνεις την κατάλληλη ουρά και, φυσικά, κάνεις λάθος. Οι υπάλληλοι με τα χαρακτηριστικά σκουροπράσινα γιλέκα είναι, πάντως, εκεί για να βοηθήσουν. Σαν παιδονόμοι ταξινομούν υπομονετικά τους παραζαλισμένους τουρίστες μιλώντας –σπάνιο για Ιταλούς– και αρκετές γλώσσες. Οι ουρές ανασυντάσσονται· κάποιοι έχουν ήδη εισιτήρια, άλλοι περιμένουν να βγάλουν ένας Θεός ξέρει για πότε, τα γκρουπ σε ξεχωριστή γραμμή πίσω από αεικίνητους ξεναγούς. Οι είσοδοι με τα ειδικά μηχανήματα ελέγχου είναι τουλάχιστον τρεις, αλλά με τέτοια κοσμοπλημμύρα δείχνουν λίγες.
Κάποτε μπαίνουμε. Μποτιτσέλι, Ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Φίλιπο Λίπι: μέχρι το μάτι και το μυαλό να επεξεργαστεί το ένα αριστούργημα, βρίσκεται να κοιτά το επόμενο. Κάποια στιγμή, στον μεγάλο κεντρικό διάδρομο που διατρέχει το μουσείο σχηματίζεται άλλη μία ουρά αρκετών δεκάδων μέτρων. Κάτι περιμένουν να δουν όλοι αυτοί, οπότε στηνόμαστε μαζί τους, μην το χάσουμε. Τελικά αποδεικνύεται πως αυτό το «κάτι» μπορούσες να το δεις και από μια διπλανή είσοδο δίχως να περιμένεις καθόλου. Η δύναμη του πλήθους. Από τα ψηλά παράθυρα ρίχνω κλεφτές ματιές στην αυλή. Οι σαλίγκαροι κινούνται, έστω και αργά. Το «εργοστάσιο» του Ουφίτσι είναι σε πλήρη λειτουργία.
