Δεν πίστεψα ποτέ τη μόδα της γλυκιάς νοσταλγίας άλλων εποχών, που δεν έζησα ή θυμάμαι αμυδρά. Δεν αγόρασα ποτέ έπιπλα που θυμίζουν τα sixties, δεν κράτησα το παλιό μου Game Boy ούτε τα Walkman με τις μασημένες κασέτες, καμία αλυσίδα δεν συνδέει το πορτοφόλι με τη ζώνη μου, δεν αντέχω τα σακάκια με τα σηκωμένα μανίκια ή τις τραγιάσκες στο κεφάλι. Και σοβαρά τώρα, τα αθλητικά παπούτσια των ’90s δεν έπρεπε να ξαναβγούν στην αγορά. Απλώς δεν έπρεπε.
Σε αυτή τη λίστα της απαγορευμένης ρετρολαγνείας ανήκε και η μουσική που βγαίνει από τις αναλογικές συσκευές αναπαραγωγής του ήχου.
Στο πατρικό της Θεσσαλονίκης υπήρχε πάντοτε μια θέση για τον ιαπωνικό ενισχυτή Cybernet του 1979, του αντίστοιχου πικάπ και των ηχείων που ήταν ικανά να κάνουν τα τζάμια να τρίζουν στο ανέβασμα του μπάσου. Μικρά και μεγάλα κουμπιά, ποτενσιόμετρα και μετρητές, ακατανόητοι συνδυασμοί για τα παιδικά μας μάτια, αποκτούσαν ζωή μόλις άναβε το κόκκινο λαμπάκι του ενισχυτή.
Η δισκοθήκη του μπαμπά είχε απ’ όλα. Από τις «Τέσσερις Εποχές» του Βιβάλντι και την «Ενάτη» του Μπετόβεν, Kraftwerk και Ζαν Μισέλ Ζαρ μέχρι Μπομπ Ντίλαν, Pink Floyd, αρκετούς δίσκους με ηχογραφήσεις του Χάρρυ Κλυνν, διάφορες συλλογές με χορευτικά του ’70 και ποιος ξέρει τι άλλο. Τα εξερεύνησα, τα ανακάλυψα και τα απέρριψα όλα. Το πικάπ χάλασε, ο ενισχυτής θέλει διόρθωμα, ο μπαμπάς τα έκλεισε στο πατάρι.
Η επιστροφή από την πασχαλινή έξοδο στη Θεσσαλονίκη, όμως, είχε μια απρόσμενη προσθήκη. Ανάμεσα σε σακούλες με πασχαλινά τσουρέκια, κόκκινα αυγά και τάπερ της μαμάς ταξίδεψε μαζί μας και ένα παλιό πικάπ CEC Disco 4000 (σχεδόν) πλήρως λειτουργικό. Η μικρή «επίδειξη» που μου έκανε ο Β.Β. πριν μου το δώσει ήταν αρκετή για να καταλάβω ότι οι δεσμοί με το παρελθόν δεν τελειώνουν έτσι εύκολα. Οι αναμνήσεις είναι σαν τους δίσκους βινυλίου. Με χαρακιές αλλά παίζουν ακόμα.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
