«Ο Ροβήρος ήταν πάντοτε ανοιχτός στις φρέσκες ιδέες, αν υπήρχαν τα κατάλληλα επιχειρήματα. Για εμάς υπήρξε μέντορας στο Παρίσι τη δεκαετία του 1990, έχοντας ήδη διαγράψει σπουδαία πορεία ο ίδιος, όμως άκουγε πάντα με ενδιαφέρον τα σχέδιά μας και μας βοηθούσε», μου λέει ο Κωνσταντίνος Μωριάτης. Ο Ελληνας παραγωγός γύρισε το 1997 ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μια ταινία, μια ζωή» για τον Ροβήρο Μανθούλη, τον σκηνοθέτη, συγγραφέα και ποιητή, ο οποίος «έφυγε» τη Μεγάλη Πέμπτη στα 92 του χρόνια.
Ο τίτλος δεν ήταν τυχαίος. Οπως συμπληρώνει ο Μωριάτης, από ένα σημείο και έπειτα η ταινία –και ειδικά το αγαπημένο του ντοκιμαντέρ– ήταν για τον Μανθούλη συνώνυμο της ζωής. Αλλωστε και ο βίος του υπήρξε απόλυτα κινηματογραφικός. Από τη φωνή που έδωσε στο «χωνί» των Εξαρχείων, εν μέσω ναζιστικής κατοχής, μέχρι το προφητικό (και βαθιά πολιτικό) «Πρόσωπο με πρόσωπο», που έκανε πρεμιέρα στη Γαλλία την 21η Απριλίου 1967 και κατόπιν απαγορεύτηκε στην Ελλάδα, η πορεία του ήταν τολμηρή και συχνά ρηξικέλευθη.
Ο σκηνοθέτης, συγγραφέας και ποιητής «έφυγε» τη Μεγάλη Πέμπτη, στα 92 του χρόνια.
Διότι πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ «Μπλουζ με σφιγμένα δόντια», που δημιούργησε το 1972 για λογαριασμό του Καναλιού 3 της γαλλικής τηλεόρασης; Με το fiction κομμάτι της ταινίας να γυρίζεται στο Χάρλεμ και εκείνο της τεκμηρίωσης σε μια φυλακή του Τέξας, γεμάτη, μεταξύ άλλων, από μαύρους μπλουζίστες της εποχής, η ταινία ξεχειλίζει αυθεντικότητα, ενώ απέσπασε σπουδαίες κριτικές και βραβεία.
«Ο Ροβήρος ήταν με μια λέξη “ασταμάτητος”. Η εσωτερική ανησυχία του ήταν τέτοια, ώστε γέμιζε τις μπαταρίες όχι μόνο τις δικές του αλλά και των υπολοίπων γύρω του. Και η γκάμα των ενδιαφερόντων του ήταν αστείρευτη», θυμάται ο Μωριάτης, ο οποίος υπήρξε μέλος ενός από τους πολλούς φιλικούς κύκλους στους οποίους συμμετείχε στη διάρκεια της ζωής του ο Μανθούλης. Αυτό ήταν ένα άλλο χαρακτηριστικό. Τη δεκαετία του 1940 ήταν ανάμεσα στον Γκάτσο, στον Χατζιδάκι και τον Φρίξο Ηλιάδη στο θρυλικό πατάρι του Λουμίδη. Αργότερα, γύρω από τις κινηματογραφικές σχολές Σταυράκου και Ιωαννίδη σχηματίστηκε ο κύκλος με τον Φώτη Μεσθεναίο, τον Βασίλη Ραφαηλίδη, τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο κ.ά. Κατόπιν στο Παρίσι και ξανά στην Ελλάδα υπήρξαν πολλοί ακόμα φίλοι και «μαθητές».
