Φέτος παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, αλλά είναι ήδη κομμάτι της Αθήνας, και έχει όλες τις προδιαγραφές ώστε να γίνει θεσμός. Τις τρεις ημέρες –τα απογεύματα της Μεγάλης Δευτέρας, Τρίτης και Τετάρτης– που η Πλάκα φιλοξένησε το 1ο Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής –μια διοργάνωση του ΥΠΠΟ, της ΕΛΣ και της Eurolife FFH–, ένα μέρος της πόλης βίωσε το ξεκίνημα αυτής της πολύ ιδιαίτερης γιορτής, όπως της ταιριάζει: ανθρώπινα, τρυφερά, πνευματικά.
Με οδηγό τον χάρτη των 17 σημείων διεξαγωγής του φεστιβάλ, οι θεατές συναντηθήκαμε στους δρόμους, στις πλατείες, στα μουσεία, στις εκκλησίες, για να ακούσουμε με προσήλωση τη μουσική που επικαλείται ή γράφεται για θρησκευτική χρήση. Κι αλήθεια ήμασταν πολλοί εκείνοι που από το Μοναστηράκι ή την Ερμού ανηφορίσαμε τα στενάκια της Πλάκας μέχρι τις παρυφές της Ακρόπολης, μέσα στο γλυκό φως του ανοιξιάτικου απογεύματος και στις μυρωδιές των κήπων.
Οι χώροι που φιλοξένησαν το φεστιβάλ δεν χωρούσαν πολλούς ακροατές, και ίσα ίσα εκείνοι που δέχονταν μέχρι 50 άτομα –ο ναός του Αγίου Ελισσαίου, το Φετιχέ Τζαμί, το Μουσείο Ελληνικών Μουσικών Οργάνων, το Λουτρό των Αέρηδων– εξέφραζαν περισσότερο το πνεύμα της Μεγάλης Εβδομάδας, η οποία πριν από τις φωτοχυσίες και τις κωδωνοκρουσίες της Ανάστασης ψιθυρίζει τα νοήματά της, ώστε να στραφούμε έστω και για λίγο εντός μας.
Οσοι θεατές, λοιπόν, μπόρεσαν να βρουν μια θέση στις αίθουσες παρακολούθησαν ήρεμα και σε ασφαλή απόσταση τη συναυλία. Οι υπόλοιποι καθίσαμε στις αυλές και στα πεζούλια, απολαμβάνοντας τις μελωδίες που έβγαιναν από τις ανοιχτές πόρτες και χειροκροτώντας θερμά στο τέλος.
Οντως υπήρξαν αρκετοί τουρίστες ανάμεσα στο κοινό, κι αυτό είναι καλό για την Αθήνα. Αλλά το φεστιβάλ δεν αποσκοπούσε στην προσέλκυσή τους, δεν είχε «στρατηγική». Η δύναμή του είναι πως μίλησε στην καρδιά αυτής της πόλης, η οποία εξακολουθεί να διακρίνει την ομορφιά και την ευαισθησία όποτε τη συναντά. Που είναι σε θέση να αναγνωρίσει την ποιότητα και την καλλιέργεια. Και να την τιμήσει, μολονότι πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι αγαπά μόνον τις φανφάρες.
