Ηταν Μάρτιος του 1981 όταν ο Βαγγέλης Παπαθανασίου κυκλοφόρησε το πρώτο του κινηματογραφικό σάουντρακ «Οι δρόμοι της φωτιάς» («Chariots of Fire»), για την ομώνυμη ταινία, βασισμένη στην ιστορία δύο Βρετανών ερασιτεχνών δρομέων οι οποίοι προπονούνταν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, προσπαθώντας όχι μόνο να κερδίσουν το μετάλλιο, αλλά και να αναμετρηθούν με τους προσωπικούς τους «δαίμονες».
Η ταινία του Χιου Χάντσον συγκίνησε το κοινό, περνώντας στην Ιστορία ως μία από τις πιο εμβληματικές του βρετανικού κινηματογράφου. Η μεγαλοπρεπής και επιβλητική σύνθεση του Βαγγέλη Παπαθανασίου ήταν ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας και, λίγους μήνες μετά, του χάρισε το Οσκαρ μουσικής. Ο Ελληνας συνθέτης το αφιέρωσε στον πατέρα του, ο οποίος στα νιάτα του ήταν δρομέας και λίγο πριν από την τελετή των Οσκαρ είχε φύγει από τη ζωή. Το 2012, το μουσικό θέμα της ταινίας επελέγη ως το πλέον εμπνευσμένο για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, άλλη μία απόδειξη της μουσικής ιδιοφυΐας του Ελληνα συνθέτη, ενώ πριν από λίγα χρόνια σε ψηφοφορία ακροατών του ραδιοσταθμού Classic FM κέρδισε την πρώτη θέση ανάμεσα στα θέματα που συνοδεύουν αθλητικές διοργανώσεις. Το «Nessun Dorma» του Πουτσίνι βρέθηκε στη δεύτερη θέση και το «Bolero» του Ραβέλ στην τέταρτη.
Την προηγούμενη Τρίτη 17 Μαΐου, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο διεθνής Vangelis, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων που επιβάρυναν την καρδιά του. Βρισκόταν στο Παρίσι, όπου ζούσε την τελευταία δεκαετία.
«Μία είναι η αλήθεια: ότι ο άνθρωπος και το σύμπαν είναι ταυτόσημα. Να, λοιπόν, γιατί το Διάστημα μου προκαλεί αίσθημα δέους και πληρότητας. Γιατί είμαστε το Διάστημα».
Κάθε του σύνθεση συμπλήρωνε μια ψηφίδα σε ένα μουσικό σύμπαν λαμπερό και μοναδικό, πρωτοπόρο και πολυδιάστατο, μυστηριώδες και συναρπαστικό. Ανήσυχο πνεύμα, ύψωνε συχνά το βλέμμα του στον έναστρο ουρανό αναζητώντας έμπνευση αλλά και απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και της τέχνης. Ο μακρόκοσμος του Διαστήματος τον γοήτευε και τον ενέπνεε δημιουργικά. «Μία είναι η αλήθεια: ότι ο άνθρωπος και το σύμπαν είναι ταυτόσημα. Αυτή η άποψη του σχίσματος του σύμπαντος και του ανθρώπου ήρθε αργότερα και αφορά διαφορετικών ειδών δόγματα, που δημιουργούν στον άνθρωπο αδιέξοδα. Να, λοιπόν, γιατί το Διάστημα μου προκαλεί αίσθημα δέους και πληρότητας. Γιατί είμαστε το Διάστημα», είχε πει σε συνέντευξή του στην «Κ» και στον Παύλο Παπαδόπουλο.
Η αγάπη του για ό,τι είχε σχέση με το αχανές Διάστημα και τους ανεξερεύνητους πλανήτες αποτυπώθηκε σε μερικές από τις πιο σημαντικές δουλειές του. Το άλμπουμ «Mythodea»του 2001, που χρησιμοποιήθηκε από τη NASA για να επενδύσει μουσικά μια αποστολή της στον πλανήτη Αρη την ίδια χρονιά· το «Rosetta» του 2016, που συνέθεσε με αφορμή την εξερεύνηση ενός κομήτη από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος· τον πρόσφατο δίσκο «Juno to Jupiter», εμπνευσμένο από ένα πρόγραμμα της NASA που μελετά τον πλανήτη Δία.
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα Sunday Telegraph είχε δηλώσει: «Δεν θέλω να είμαι επιτυχημένος. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου». Εμεινε συνεπής στο δεύτερο και ίσως γι’ αυτό η επιτυχία δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Ο Vangelis κατόρθωσε το πιο δύσκολο, να γράφει τη μουσική που αγαπούσε.
