Η Ζέτα Κουντούρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου εργάστηκε ως επιστημονική συνεργάτις, δίδαξε για δύο χρόνια δημιουργική γραφή στο εργαστήρι της Φοιτητικής Λέσχης. Εχει εκδώσει τέσσερα μυθιστορήματα και τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Διηγήματά της έχουν ανθολογηθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της «Κασκόλ από κασμίρι» (εκδ. Κέδρος). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το καλοκαίρι θεωρώ απόλαυση να διαβάζω ιστορίες μυστηρίου. Αυτό τον καιρό έχω δύο βιβλία πλάι στο κρεβάτι μου, το ένα είναι «Η σιωπηλή ασθενής» του Αλεξ Μιχαηλίδη και το άλλο «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» της Ντέλια Οουενς.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Μαίρη Πόπινς της Πάμελα Λίντον Τράβερς, για να σκορπίζω χαρά στα παιδιά.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Γρηγόριο Ξενόπουλο, τον άνθρωπο που η διεισδυτική ματιά του ανέδειξε τον Ποιητή στο ελληνικό κοινό.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Μετά τις σπουδές μου έπαψα να συνδυάζω την ανάγνωση με τη γνώση. Θεωρώ, μάλιστα, ότι τα βιβλία ανταμείβουν κυρίως με την απόλαυση που σου χαρίζουν.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Κατηγορώ» του Εμίλ Ζολά.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Ο «Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ.
Στο «Κασκόλ από κασμίρι», πού κυρίως εστιάζετε;
Στις δυσκολίες των προσωπικών σχέσεων και στα μυστικά που υπονομεύουν ακόμη και τις πιο στενές οικογενειακές σχέσεις.
Πόσο σκληρή είναι η διαπίστωση ότι η οικογενειακή αγάπη δεν είναι αυτονόητη;
Ιδιαίτερα σκληρή· το πόσο εξαρτάται από τον τρόπο που εκδηλώνεται σε κάθε οικογένεια. Στο «Κασκόλ από κασμίρι» το πρόβλημα δεν είναι τόσο μεγάλο ούτε αξεπέραστο, αφού και οι δυο γονείς –βλέπουμε στο τέλος– αγαπούν βαθιά τα παιδιά τους. Επιπλέον, η αμοιβαία συγγνώμη οδηγεί και τους ίδιους στην κάθαρση. Στη σύγχρονη κοινωνία, όμως, καθώς περνάει ο καιρός, δυστυχώς αυξάνονται ραγδαία τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας και κακοποίησης.
Τι παιχνίδια μπορεί να παίξει η μνήμη; Ενα σχόλιο γι’ αυτήν τη φράση.
Πάντα πίστευα ότι η μνήμη δρα επιλεκτικά, όπως επιλεκτικά δρα και η λήθη. Μνήμες οδυνηρές σιγά σιγά ξεφτίζουν, μέχρι που φτάνεις να αναρωτηθείς αν όντως υπήρξαν στη ζωή σου ή απλώς τις φαντάστηκες, ενώ άλλες, τις ευχάριστες που αναπολείς, τρέμεις μη και ήταν αυταπάτη.
Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Σκαράκη
