ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Στις 7.30 το πρωί της Παρασκευής, η ουρά για το πλοιάριο που οδηγεί από τη Βενετία στο νησάκι Λίντο ήταν απλά απελπιστική. Μεγαλύτερη από οτιδήποτε είδαμε πέρυσι, αλλά σημαντικά πιο ευμεγέθης και από εκείνες –τις καθόλου μικρές– που μας είχαν ταλαιπωρήσει προ πανδημίας, το 2019. Είναι πια φανερό πως το φετινό Φεστιβάλ Βενετίας πηγαίνει να σπάσει αρκετά ρεκόρ προσέλευσης, τη στιγμή που και η ίδια η πόλη βουλιάζει από τις χιλιάδες των τουριστών που την κατακλύζουν. Μετά την ορθοστασία και την αναμονή, ωστόσο, το καλύτερο πρωινό μάς το σέρβιρε ο Λούκα Γκουαντανίνο στην αίθουσα, με μια ιστορία (κυριολεκτικού) κανιβαλισμού, προορισμένη να σοκάρει αλλά και να γοητεύσει το κοινό. Σαν να λέμε, καλωσήρθατε στη Μόστρα…
Πέρα από το σουρεαλιστικό της δικής μας συνθήκης, πάντως, ο Ιταλός κινηματογραφιστής, που φλερτάρει έντονα με το Χόλιγουντ έπειτα από τη μεγάλη επιτυχία του «Να με φωνάζεις με το όνομά σου», υπογράφει εδώ ένα καθαρά αμερικανικό φιλμ, το οποίο είναι και από τα καλύτερα που έχουμε δει μέχρι στιγμής στη Βενετία. Πρωταγωνίστριά του είναι αρχικά η Μάρεν (Τέιλορ Ράσελ), μια τελειόφοιτη Λυκείου, η οποία σύντομα μαθαίνουμε πως έχει πολύ συγκεκριμένες… ορέξεις για ανθρώπινη σάρκα. Επειτα από ένα αιματηρό επεισόδιο, ο πατέρας της την εγκαταλείπει και πλέον εκείνη βγαίνει στον δρόμο προκειμένου να εντοπίσει τη μητέρα της, την οποία επί της ουσίας δεν γνώρισε ποτέ. Στην πορεία θα συναντήσει τον Λι (Τιμοτέ Σαλαμέ), έναν νεαρό άνδρα, επίσης με αδυναμία στον κανιβαλισμό, και οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι γεμάτο παράξενες περιπέτειες.
«Καταβροχθίζουμε αυτούς που αγαπάμε», μοιάζει να παρατηρεί αλληγορικά ο Γκουαντανίνο, με κατάμαυρο χιούμορ αλλά και πλήθος οξυδερκείς παρατηρήσεις πάνω στις δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις. Κατά τα λοιπά, το «Bones and All» (ο τίτλος αναφέρεται ακριβώς σε αυτό που φαντάζεστε) έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας ταινίας δρόμου, διανθισμένα με ένα όχι και τόσο συνηθισμένο ρομάντζο, συν μια ακόμα απολαυστική ερμηνεία από τον Μαρκ Ράιλανς, ο οποίος υποδύεται κατά κάποιον τρόπο τον «κακό» της ιστορίας – όσο οξύμωρο και να μοιάζει αυτό σε μια ταινία όπου οι ήρωες τρώνε ανθρώπους.
Αντίθετα από τον Γκουαντανίνο, το άλλο πολυαναμενόμενο φιλμ της ημέρας δεν δικαίωσε ακριβώς τις προσδοκίες. Μετά τον Αλφόνσο Κουαρόν («Roma»), το Netflix έδωσε σε άλλον έναν Μεξικανό, τον Αλεχάντρο Γκ. Ινιαρίτου, ένα πλούσιο μπάτζετ και απόλυτη εκφραστική ελευθερία, προκειμένου εκείνος να δημιουργήσει ένα φεστιβαλικό και οσκαρικό φαβορί. Το αποτέλεσμα είναι το «Bardo», ένα τρίωρο φιλμ με πρωταγωνιστή έναν επιτυχημένο δημοσιογράφο και ντοκιμαντερίστα, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την κρίση μέσης ηλικίας, καθώς επιστρέφει οικογενειακώς πίσω στην πατρίδα του το Μεξικό, έπειτα από χρόνια στην Αμερική.
Δεν χρειάζεται να είναι γνώστης κανείς για να διακρίνει πίσω από τον συγκεκριμένο ήρωα τον ίδιο τον Ινιαρίτου, ο οποίος παρουσιάζει ένα εν πολλοίς αυτοβιογραφικό – αυτοαναφορικό φιλμ, δίχως ωστόσο να καταφέρει να ξεπεράσει τη σφαίρα του προσωπικού, ώστε να επικοινωνήσει με τον θεατή στο επόμενο επίπεδο. Φυσικά, μέσα στη μαραθώνια διάρκεια του φιλμ, υπάρχουν και στιγμές κινηματογραφικής μαγείας –μιλάμε άλλωστε για έναν κορυφαίο του σύγχρονου σινεμά–, όμως συνολικά οι αδυναμίες είναι περισσότερες. Η απόλυτη ελευθερία στο σινεμά ίσως δεν είναι πάντα η ιδανική λύση.
Κατά τα λοιπά, στη Βενετία βλέπουμε και άλλες, «μικρότερες» ταινίες, οι οποίες έχουν όμως το ενδιαφέρον τους. Οπως το «Princess» του Ιταλού Ρομπέρτο ντε Πάολις, το οποίο άνοιξε την αυλαία στο τμήμα «Ορίζοντες», ξεχωρίζοντας χάρη στην αυθεντικά τρυφερή ματιά του στη ζωή μιας νεαρής εκδιδόμενης από την Αφρική.
