ΒΕΝΕΤΙΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Γράφαμε στο χθεσινό σημείωμά μας από τη Βενετία για την ταινία του Ρομέν Γαβρά, μία από τις καλύτερες που έχουμε παρακολουθήσει σε αυτό το 79ο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Η συνέχεια του προηγούμενου Σαββατοκύριακου ωστόσο δεν ήταν ακριβώς ανάλογη – γενικά πολλές μέτριες ή απλώς καλές ταινίες συνωστίζονται στο φετινό διαγωνιστικό. Χρειάστηκε λοιπόν να φτάσουμε έως το πρωί της Δευτέρας για να δούμε το επόμενο υψηλού επιπέδου φιλμ και ευτυχώς ήταν ο Μάρτιν Μακ Ντόνα εκείνος που μας αποζημίωσε, με το πολύ ιδιαίτερο «The Banshees of Inisherin». Αυτό μας ταξιδεύει σε ένα απομονωμένο νησάκι ανοιχτά της Ιρλανδίας, εκεί όπου δύο φίλοι βρίσκονται ξαφνικά αποξενωμένοι, όταν ο ένας τους αποφασίζει να σταματήσει να μιλάει στον άλλο. Η μεταξύ τους κόντρα θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις στη μικρή κοινότητα.
Ο Κόλιν Φάρελ συναντά τον Μπρένταν Γκλίσον σε ένα φιλμ με πραγματικά απολαυστικό σενάριο, που θα βλέπαμε άνετα να φεύγει και με το σχετικό βραβείο από τη Μόστρα. Θεωρητικά πρόκειται για δράμα και μάλιστα βαρύ σαν τον ουρανό της Ιρλανδίας, το οποίο ωστόσο είναι διανθισμένο με τόσες μικρές κωμικές βινιέτες, ώστε μπορεί εύκολα να «ξεγελάσει» τον θεατή. Επίσης, ο Μακ Ντόνα κινηματογραφεί το άγριο, σχεδόν εξωγήινο, τοπίο του νησιού με ακρίβεια, τοποθετώντας μέσα τους πρωταγωνιστές του όπως θα έκανε σε θεατρική σκηνή. Οι παράξενοι, σχεδόν κρυπτικοί δεσμοί που τους συνδέουν προσθέτουν ακόμη περισσότερη γοητεία σε μια ταινία που άρεσε πολύ, κερδίζοντας το πιο πλούσιο χειροκρότημα (πάνω από 13 λεπτά) μέχρι τώρα στη Μόστρα.
Αλλο το χειροκρότημα βέβαια και άλλη η αληθινή… υστερία, που προκάλεσε το απόγευμα της Δευτέρας η άφιξη του Χάρι Στάιλς στο κόκκινο χαλί του Palazzo del Cinema. Ο πάλαι ποτέ επικεφαλής του ποπ φαινομένου One Direction ακολουθεί πλέον και κινηματογραφική καριέρα, ενώ στη Βενετία έφτασε ως συμπρωταγωνιστής στο «Don’t Worry Darling» της Ολίβια Γουάιλντ. Το ίδιο το φιλμ της Αμερικανίδας ηθοποιού και σκηνοθέτιδος είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με εκθαμβωτική φωτογραφία, το οποίο πάντως δεν διακρίνεται ακριβώς για την πρωτοτυπία του. Από την άλλη, ο Στάιλς μαζί με την επίσης πολύ δημοφιλή Φλόρενς Πιου προκάλεσαν κανονικό παροξυσμό στους εκατοντάδες φαν, που είχαν κατασκηνώσει από το πρωί στις παρυφές του κόκκινου χαλιού.
Οσο για εμάς, όλες αυτές τις ημέρες που μπαινοβγαίνουμε στις αίθουσες του φεστιβάλ είδαμε αρκετά αξιοσημείωτα. Αρχικά μερικές πολύ καλές γυναικείες ερμηνείες: την εντυπωσιακή Τρέις Λισέτι να παίζει τη Μόνικα, μια τρανς γυναίκα, η οποία προσπαθεί να επανενωθεί με την αποξενωμένη οικογένειά της, στο ομώνυμο φιλμ του Αντρέα Παλάορο· την Πενέλοπε Κρουζ να προσφέρει άλλη μία υψηλού επιπέδου ερμηνεία με αμφίεση… ’70s στο οικογενειακό δράμα «L’ Immensita» της Εμανουέλ Κριαλέζε· και την Τίλντα Σουίντον να παίζει με άνεση διπλό ρόλο, μάνας και κόρης, στο κάπως αλλόκοτο βίντατζ θρίλερ «The Eternal Daughter» της Τζοάνα Χογκ. Εμείς πάντως επιμένουμε πως το βραβείο γυναικείας ερμηνείας θα πρέπει να πάει δίχως δεύτερη σκέψη στην Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία ήταν απλώς απίθανη στο «Tar», την πρώτη ταινία που είδαμε στη φετινή Μόστρα.
Το «The Banshees of Inisherin» του Μάρτιν Μακ Ντόνα μας ταξιδεύει σε ένα απομονωμένο νησάκι, όπου δύο φίλοι βρίσκονται ξαφνικά αποξενωμένοι.
Ενα δεύτερο στοιχείο που αξίζει να σταθούμε είναι η παρουσία του Netflix. Η διαδικτυακή πλατφόρμα διατηρεί ακόμα ψυχρές σχέσεις με το Φεστιβάλ Καννών, οπότε στέλνει κατευθείαν στη «φιλόξενη» Βενετία τις πιο φιλόδοξες ταινίες της. Φέτος περισσότερο από ποτέ, με φιλμ έναρξης (το «White Noise» του Νόα Μπάουμπαχ) συν το καθηλωτικό «Athena» του Γαβρά και το μάλλον απογοητευτικό «Bardo» του Αλεχάντρο Γκ. Ινιαρίτου, ενώ τις επόμενες μέρες πρεμιέρα στο Λίντο θα κάνει και το «Blonde», η πολυαναμενόμενη βιογραφία της Μέριλιν Μονρόε διά χειρός Αντριου Ντόμινικ.
Ρόλος-έκπληξη
Λόγος, τέλος, πρέπει να γίνει και για τον Ντάρεν Αρονόφσκι. Ο Αμερικανός κινηματογραφιστής ήρθε φέτος στη Βενετία με το «Whale», ένα πρότζεκτ το οποίο, όπως επισήμανε ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου, ήθελε να υλοποιήσει εδώ και δέκα χρόνια, όμως δεν έβρισκε τον κατάλληλο πρωταγωνιστή. Τελικά ο Μπρένταν Φρέιζερ έγινε ο εκλεκτός, στον ρόλο ενός τρομερά υπέρβαρου άνδρα με τρυφερή καρδιά και μεγάλη πνευματική καλλιέργεια, ο οποίος προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την κόρη του, ενώ η υγεία του φθίνει ραγδαία.
Ο Αρονόφσκι περιορίζει το κάδρο του σε τετράγωνο και την εξέλιξη ολόκληρου του φιλμ μέσα στο σπίτι του ήρωα, ο οποίος είναι ουσιαστικά εγκλωβισμένος λόγω της σωματικής του κατάστασης. Αρκεί να πούμε πως στο τέλος της δημοσιογραφικής προβολής λίγα μάτια έμειναν στεγνά, ενώ ο Φρέιζερ θεωρείται ήδη πρώτο φαβορί για την καλύτερη ανδρική ερμηνεία.
Τι ψηφίζει η «Κ» για Χρυσό Λέοντα
Ετοιμάζοντας βαλίτσα για την επιστροφή από τη Βενετία και με το φεστιβάλ να μπαίνει πια στην τελική του ευθεία, ξεχωρίζουμε τις πέντε ταινίες που μας έκαναν περισσότερη εντύπωση και αξίζουν να διεκδικήσουν τον Χρυσό Λέοντα και τα υπόλοιπα βραβεία που θα απονείμει το ερχόμενο Σάββατο η επιτροπή της προέδρου Τζούλιαν Μουρ. Το γεμάτο ένταση και φρενήρη ρυθμό «Athena» του Ρομέιν Γαβρά. Το πολύ τολμηρό και αλλόκοτα ευχάριστο, παρά τη σκληρή εικονοποιία του, «Bones and All» του Λούκα Γκουαντανίνο. Το απλώς απολαυστικό μείγμα δράματος – κωμωδίας του «The Banshees of Inisherin» του Μάρτιν Μακ Ντόνα. Το βαθιά συγκινητικό «The Whale» του Ντάρεν Αρονόφσκι, το οποίο, όπως και ο πρωταγωνιστής του, κρύβει περισσότερα από όσα φαίνονται με την πρώτη ματιά. Τέλος, το «Tar» του Τοντ Φιλντ, ένα φιλμ βασισμένο κυρίως στην ερμηνεία της Κέιτ Μπλάνσετ, το οποίο ωστόσο διαθέτει αρκετές ακόμη κινηματογραφικές αρετές.
