Η Γυναίκα Βασιλιάς ★★½
ΔΡΑΣΗΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Τζίνα Πρινς-Μπάιθγουντ
Ερμηνείες: Βαϊόλα Ντέιβις, Λασάνα Λιντς, Τζον Μπογιέγκα
Από τις ηθοποιούς που έχουν παίξει στην καριέρα τους όλων των ειδών τους ρόλους και μάλιστα μετά την πρώτη της νιότη, η Βαϊόλα Ντέιβις πρωταγωνιστεί αυτή την εβδομάδα σε ένα επικού χαρακτήρα φιλμ με έντονες φεμινιστικές αναφορές.
Η σκηνοθέτις της «Παλιάς Φρουράς», Τζίνα Πρινς-Μπάιθγουντ, ταξιδεύει εδώ κάπου ανάμεσα στον μύθο και στην (πολυτάραχη) ιστορία της αφρικανικής ηπείρου· συγκεκριμένα στον 19ο αιώνα στο βασίλειο της Δαχομέης –το σημερινό Μπενίν– όπου οι Αγκότζι, μια ομάδα επίλεκτων πολεμιστριών, αποτελούν το καμάρι του ντόπιου στρατού και φόβητρο αντίστοιχα των εχθρών του.
«Αυτές οι μαχήτριες ήταν αδίστακτες. Οι αποικιοκράτες τις θεωρούσαν ανδροπρεπείς ή τερατώδεις με βάση τη δική τους άποψη για τις γυναίκες».
Οταν μια νεαρή κοπέλα θα θελήσει να ενταχθεί στις τάξεις τους, θα πρέπει να περάσει από δύσκολες σωματικές και πνευματικές δοκιμασίες και κυρίως να κερδίσει την εμπιστοσύνη της θρυλικής στρατηγού Νανίσκα (Βαϊόλα Ντέιβις).
Εχοντας πίσω του μια αρκετά πλούσια παραγωγή, το φιλμ αφηγείται με ζωντάνια την ιστορία αυτών των Αφρικανών αμαζόνων, από τη σκληρή εκπαίδευση μέχρι την ίδια τη μάχη, όπου αποδεικνύονται όχι μόνο ισάξιες, αλλά ανώτερες των ανδρών πολεμιστών.
Πέρα πάντως από τη δράση και τον πόλεμο, εκείνο που δίνει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον στο σύνολο είναι η απεικόνιση της αποικιοκρατίας και (κυρίως) του δουλεμπορίου. Ευρισκόμενοι σε συνεχείς διαμάχες, οι οποίες υποδαυλίζονται φυσικά από τους Ευρωπαίους, οι Αφρικανοί προσφέρουν τους ίδιους τους ομοεθνείς τους αιχμαλώτους πολέμου, ως εμπόρευμα στους λευκούς.
Με τον θάνατο ή τη σκλαβιά να παραμονεύει, η ένταξη στο περήφανο σώμα των Αγκότζι μοιάζει με υπόσχεση ελευθερίας.
«Αυτές οι μαχήτριες ήταν αδίστακτες. Δεν ταίριαζαν με την εικόνα των γυναικών του καιρού τους ή του καιρού μας. Οι αποικιοκράτες τις θεωρούσαν ανδροπρεπείς ή τερατώδεις με βάση τη δική τους άποψη για τις γυναίκες και για την ίδια την Αφρική. Εν τω μεταξύ, εκείνες ήταν πολύ περήφανες που ήταν μαχήτριες. Ηταν το πεπρωμένο τους».
Αντίθετα με τις Αγκότζι πάντως, η ταινία έχει και αρκετά τρωτά σημεία. Η μεγάλη διάρκειά της –άνω των δύο ωρών– δεν βοηθά στη διατήρηση του ρυθμού, ενώ σε αρκετά σημεία η κοινωνική – εθνολογική της αναφορά παραείναι σχηματική και επιτηδευμένα διδακτική.
Επιπλέον, η αγριότητα και ο πυρετός της μάχης είναι δύσκολο να φανούν πιστευτά, δίχως ίχνος αίματος στην οθόνη, κάτι το οποίο οφείλεται φυσικά στον χαρακτηρισμό «άνω των 13» που συνοδεύει την ταινία.
