Πριν από μερικές ώρες, το Χόλιγουντ έχασε ακόμα μια σπουδαία προσωπικότητα στο χώρο της υποκριτικής και θρυλική φιγούρα του μουσικού θεάτρου. Η Άντζελα Λάνσμπερι πέθανε στο σπίτι της στο Λος Άντζελες, λίγες ημέρες πριν τα 97α γενέθλιά της, όπως ανακοίνωσε η οικογένεια.
Η Λάνσμπερι, η οποία έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το ρόλο της συγγραφέως και ντετέκτιβ Τζέσικα Φλέτσερ στη σειρά του αμερικανικού δικτύου CBS «Murder, She Wrote» για την οποία κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και νικήτρια έξι βραβείων Τόνι (συμπεριλαμβανομένης και μιας τιμητικής διάκρισης για την προσφορά της στην τέχνη την οποία απέσπασε ξανά το 2014 στα Όσκαρ), δεν έμοιαζε με καμία άλλη καλλιτέχνιδα. Με επιβλητικό παρουσιαστικό, ιδιαίτερο τόνο στη φωνή και αξιοπρόσεκτη άρθρωση, η ηθοποιός ήταν αναγνωρίσιμη και μεταμορφωνόταν εύκολα από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον. Μπορούσε να ερμηνεύσει οποιονδήποτε ρόλο.
Σύμφωνα με δημοσίευμα των Los Angeles Times, ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης και στιχουργός Στίβεν Σόντχαϊμ είχε πει για την Λάνσμπερι το 2014 ότι: «Κάθε θεατρικός συγγραφέας θα πρέπει να τη συμπεριλάβει στο έργο του όπως επίσης και κάθε συνθέτης τραγουδιών σε μιούζικαλ».
Από πωλήτρια, σε νικήτρια Όσκαρ
Κόρη ενός εύπορου Βρετανού έμπορου ξυλείας και πολιτικού που πέθανε όταν εκείνη ήταν μόλις 9 ετών, η Λάνσμπερι ήταν στη εφηβεία όταν υπέγραψε συμφωνητικό με την εταιρεία μέσων ενημέρωσης και διανομέα ταινιών και σειρών Metro – Goldwyn – Mayer. Αυτό συνέβη λίγο μετά την αποχώρησή της από τη Βρετανία μαζί με την ηθοποιό μητέρα και τους αδερφούς της, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη τη χρονική περίοδο πουλούσε καλλυντικά σε πολυκατάστημα του Λος Άντζελες προκειμένου να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένειά της όταν ο διευθυντής του στούντιο Λούις Μπ. Μέγιερ, εντυπωσιασμένος από κάποια οντισιόν, της έδωσε δουλειά.
Αρχικά, συμμετείχε ως βοηθός στα προγράμματα του MGM αλλά και σε δευτερεύοντες ρόλους στις ταινίες «Gaslight» (1944) και «The Picture of Dorian Gray» (1945) κερδίζοντας μάλιστα υποψηφιότητες Όσκαρ για την ερμηνεία της και στα δύο φιλμ. Υποδύθηκε τη μεγάλη αδερφή του χαρακτήρα της Ελίζαμπεθ Τέιλορ στην ταινία «National Velvet» (1944), μια τραγουδίστρια σε σαλούν που ήταν η αντίπαλη του χαρακτήρα της Τζούντι Γκάρλαντ στο φιλμ «The Harvey Girls» (1946) και μέλος ενός ερωτικού τριγώνου με τους Κάθριν Χέπμπορν και Σπένσερ Τρέισι στην ταινία «State of the Union» (1948).
Οι συνεργασίες με τους μεγαλύτερους αστέρες του Χόλιγουντ ήταν για την Λάνσμπερι κάποιου είδους εκπαίδευση αλλά και απογοήτευση καθώς συχνά την επέλεγαν για ρόλους που δεν ταίριαζαν στην προσωπικότητα και τις δεξιότητές της.
Στροφή στο Μπρόντγουεϊ
Επιθυμούσε τη θεατρική σκηνή, έχοντας σπουδάσει υποκριτική όταν έφτασε στην Αμερική, μέσω μιας υποτροφίας από τον οργανισμό American Theatre Wing. Αλλά έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά της και – όταν το συμβόλαιο έληξε – άρχισε τη δεκαετία του 1950 να εμφανίζεται συχνά σε τηλεοπτικά προγράμματα.
Παραδόξως, μετά από μια από τις πιο αξέχαστες κινηματογραφικές ερμηνείες στην κλασική ταινία «The Manchurian Candidate», αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να εκπληρώσει το όνειρό της και να ασχοληθεί με το μουσικό θέατρο.
Πρωταγωνίστησε στο Μπρόντγουεϊ στην παράσταση του Σόντχαϊμ «Anyone Can Whistle» η οποία όμως δεν γνώρισε επιτυχία. Αλλά δύο χρόνια αργότερα θα απολάμβανε την αναγνώριση με τη συμμετοχή της στο μιούζικαλ του Τζέρι Χέρμαν, «Mame». Τότε ήταν που κέρδισε το πρώτο από τα έξι βραβεία Τόνι. Αλλά εκτός από αυτό, κέρδισε και κάτι ακόμα πιο σημαντικό: τον χαρακτηρισμό μιας από τους πιο άξιους αστέρες του Μπρόντγουεϊ.
Το δεύτερο βραβείο Τόνι ήρθε μετά την ερμηνεία της στο μιούζικαλ του Χέρμαν «Dear World». Όμως, μερικά χρόνια αργότερα το αστέρι του Μπρόντγουεϊ έλαμψε ξανά στην αναβίωση της παράστασης «Gypsy».
Η ικανότητα της Λάνσμπερι να υποδύεται μεγάλους και πιο χαμηλών τόνων χαρακτήρες ήταν απαραίτητη για την ένταξη στον κόσμο του «Sweeney Todd: Ο Δαιμονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ» και τον ρόλο της κυρία Λόβετ.
Ο Σόντχαϊμ είχε βρει την ιδανική ηθοποιό που – όπως έλεγε – μπορούσε να υποδυθεί οποιονδήποτε χαρακτήρα.
Το ταλέντο της ηθοποιού ήταν το γεγονός ότι προσαρμοζόταν σε κάθε είδους ρόλο και απαιτήσεις – ανεξάρτητα από το μέσο. Επιπλέον, δεν αισθανόταν καθόλου άβολα μπροστά στις κάμερες και τα φώτα της δημοσιότητας.
Η ιδιαίτερη σχέση με τους θαυμαστές
Η σχέση με τους θαυμαστές της ήταν πολύ σημαντική για την ίδια. Μετά από 12 χρόνια «εισβολής» στα σαλόνια θεατών της σειράς «Murder, She Wrote», επιθυμούσε να διατηρήσει αυτή την μοναδική σύνδεση που προσφέρει η τηλεόραση με το κοινό της. Το 1991, δάνεισε τη φωνή της στην κυρία Ποτς, στην κλασική ταινία της Ντίσνεϊ, «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» που έκανε πιο έντονη την επιθυμία της να συνδεθεί με όλες τις ηλικίες θαυμαστών.
Υπερήφανη για τη βρετανική υπηκοότητα, την ιρλανδική καταγωγή και την Αμερική που αποκαλούσε την πατρίδα της, αποδέχθηκε το παρελθόν, τις τραγωδίες και τους θριάμβους της, με την ίδια αυτοπεποίθηση που προσέγγιζε την ευρεία γκάμα χαρακτήρων που ενσάρκωσε.
Με πληροφορίες από τους Los Angeles Times
