«Δουλεύω πολύ μόνη μου, από μικρή. Οπότε δεν με τρομάζει να μη βγαίνω στη σκηνή, με τρομάζει να μη φαντάζομαι, να μην ονειρεύομαι στο θέατρο». Η Λουκία Μιχαλοπούλου δεν έχει την αγωνία να είναι διαρκώς παρούσα, ούτε επιδιώκει να καταπιάνεται με πολλές δουλειές ταυτόχρονα. Ισως γι’ αυτό, σε ό,τι παίζει, αφήνει τη σφραγίδα της.
Οπως συνέβη το 2019 στο «Ρίττερ, Ντένε, Φος» του Τόμας Μπέρνχαρντ που σκηνοθέτησε η Μαρία Πρωτόπαππα, αλλά και στο έργο του του Εντουαρντ Αλμπι «Η Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια;» με σκηνοθέτη τον Νικορέστη Χανιωτάκη. Αυτή τη φορά «σε μια χρονιά μεγάλων ανατροπών», όπως χαρακτηρίζει τη σεζόν που άρχισε, ο Χανιωτάκης τη σκηνοθετεί στην «Ανθρώπινη φωνή» του Ζαν Κοκτώ που παίζεται τα Δευτερότριτα στο θέατρο «Μικρό Χορν» από τη Δευτέρα 17 Οκτωβρίου.
Είναι από τα έργα που γνώριζε από μικρή. Ποια δεν θέλει να το ερμηνεύσει; Σιμόν Σινιορέ, Ινγκριντ Μπέργκμαν, Λιβ Ούλμαν, Χούλια Μιχένες, Ντενίζ Ντιβάλ, Ρενάτα Σκότο, επίσης η Φελίσιτι Λοτ στην όπερα είναι ανάμεσα στις πρωταγωνίστριες που έπαιξαν αυτόν τον μονόλογο, ένα από τα σημαντικότερα μονόπρακτα του αιώνα μας, όπως έχει χαρακτηριστεί, που ο Κοκτώ το έγραψε το 1930. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ από την «Ανθρώπινη φωνή» εμπνεύστηκε τις «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης».
Η Μιχαλοπούλου δεν θέλησε να επηρεαστεί από άλλες ερμηνείες. Θυμάται όμως τα χρόνια στη δραματική σχολή όπου πρωτάκουσε το ηχητικό ντοκουμέντο με την Ελλη Λαμπέτη. Ηταν από τις μεγαλύτερες θεατρικές της επιτυχίες το 1978.
Μεγαλώνοντας δεν σκέφτεσαι μόνο τι θέλεις να παίξεις, αλλά αν έχει νόημα να γίνει αυτό, ειδικά όταν γύρω σου συμβαίνουν τόσο πολλά.
«Αυτό που είναι ο καθένας, είναι κάτι μοναδικό, δεν υπάρχει δεύτερο, σημασία έχει να μη φοβηθείς, να δώσεις. Ειδικά σε μια εποχή που μας φρενάρει να φανταστούμε, να ερωτευτούμε», λέει η ηθοποιός. Η ηρωίδα της είναι μία νέα γυναίκα που συνομιλεί στο τηλέφωνο με τον εραστή της, ο οποίος την εγκαταλείπει έπειτα από πέντε χρόνια, για να παντρευτεί μια άλλη. Βιώνει τον πόνο του έρωτα, παλεύει με το πάθος, υποκρίνεται, γελάει και κλαίει την ίδια στιγμή, υποφέρει από τη λατρεία, την προδοσία, την απόρριψη. Κι όμως, για την πρωταγωνίστρια το θέμα είναι φωτεινό. «Ο Κοκτώ προτείνει να ζούμε στο κόκκινο, ακόμη κι αν πονέσουμε».
Τη συγκινεί επίσης ότι η ηρωίδα της δεν κρύβεται. «Είναι εντελώς απροστάτευτη. Είναι ένα κείμενο που δεν σου επιτρέπει να παίξεις με τις ευκολίες σου, παρότι ανήκει στις περιοχές όπου έχω ασκηθεί χρόνια».
Ο μονόλογος σαν διαδικασία δεν τη φοβίζει. «Είναι σαν να δουλεύω μόνη μου, σαν να σας καλώ σπίτι μου να με δείτε. Προβληματίστηκα αν ένας τέτοιος μονόλογος ενδιαφέρει τον κόσμο μετά την καραντίνα, σε μια νέα δύσκολη οικονομικά περίοδο. Μεγαλώνοντας δεν σκέφτεσαι μόνο τι θέλεις να παίξεις, αλλά αν έχει νόημα να γίνει αυτό, ειδικά όταν γύρω σου συμβαίνουν τόσο πολλά. Το ότι ζούμε σε μια εποχή με έντονο τον φόβο της έκθεσης, ήταν για μένα λόγος να παίξω αυτόν τον μονόλογο. Μετά τον ιό έχουμε βάρος το ζήτημα της θέρμανσης. Ο κόσμος σκέφτεται “θα πάω θέατρο και θα είμαι με το παλτό μου;”. Είμαστε κυριευμένοι από έναν νέο φόβο που δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε».
«Η ανθρώπινη φωνή» σε φέρνει αντιμέτωπο με τους φόβους σου. Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα γενναιόδωρη και αφοσιωμένη σε έναν άντρα. Το τηλεφώνημα που παρακολουθεί ο θεατής, είναι ο αποχαιρετισμός τους. «Είναι συγκινητικό να το βλέπεις στην εποχή μας που δεν επιτρέπει την αφοσίωση και την πίστη σε κάτι. Η δική της πίστη είναι για έναν άνθρωπο. Αυτό με κινητοποίησε σε σχέση με το κείμενο».
Συμπρωταγωνιστής της στη σκηνή είναι το τηλέφωνο. «Ηταν το πιο κοπιαστικό σημείο στις πρόβες, πώς θα φαίνεται ότι μιλάω σε κάποιον. Ο θεατής επί μία ώρα δεν ακούει παρά μόνο τη δική της φωνή. Ο λόγος είναι αποσπασματικός, είχε τρομερή δυσκολία να μιλάω, έπρεπε να φανταστώ τον διάλογο με έναν τρόπο που να είναι πειστικός. Η ηρωίδα μιλάει στο τηλέφωνο προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για να μην το κλείσει. Από κει ξεκίνησα. Ενα μεγάλο ερώτημα στο έργο είναι κατά πόσον η τεχνολογία μας φέρνει κοντά ή μας απομακρύνει. Το βιώσαμε έντονα στην καραντίνα και το καταλάβαμε καλύτερα όταν επιστρέψαμε. Με συγκίνησε ο τρόπος που βίωσε η ηρωίδα μου την απώλεια. Μέσα στη φοβερή της αδυναμία, είναι τρομερά δυνατή γιατί δεν κρύβεται».
Θέλω να είμαι συνδημιουργός
Οι συνάδελφοι της Μιχαλοπούλου ξέρουν ότι, εκτός από την ομαδική δουλειά, αφιερώνει πολύ χρόνο και στην προσωπική προετοιμασία. «Είναι το 70% της δουλειάς ενός ηθοποιού. Δεν σχετίζεται με τον εκάστοτε σκηνοθέτη που δουλεύω, είναι μια δική μου δουλειά. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι μια ηθοποιός-εκτελεστής. Θέλω να είμαι συνδημιουργός. Να μπορώ να επιλέγω ένα έργο ή τους συντελεστές, να στήνω κάτι, να προτείνω, να εμπνεύσω». Πάντως, δεν θέλει να ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία.
Τα Δευτερότριτα τη βλέπουμε στο θέατρο, υπάρχει όμως και ο «Καπετάν Μιχάλης» του Καζαντζάκη, η ταινία που σκηνοθετεί ο Κώστας Χαραλάμπους, στην οποία ερμηνεύει τη Βαγγελιώ.
Από το 2004 στον χώρο, μοιάζει να έχει ακόμη την ίδια ορμή. «Ακόμη πιο έντονη και πιο συγκεκριμένη», λέει. «Με ενδιαφέρει να σκεφτώ το επόμενο έργο που θα παίξω, να γίνω πιο παρεμβατική». Οταν τελείωσε τη δραματική σχολή, υπήρχαν γύρω της πόλοι έμπνευσης, όπως το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή, το Θέατρο Κεφαλληνίας, το Αμόρε, το Θέατρο Τέχνης. «Σήμερα όλα είναι πιο ανακατεμένα και διασκορπισμένα. Την εποχή μας εμείς τη φτιάχνουμε και είναι στο χέρι μας να δούμε τι μπορεί να αλλάξει. Δεν με νοιάζει γενικώς να είμαστε αισιόδοξοι. Ας είμαστε μαχητικοί…».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
