Drive my Car ★★★ ½
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Ριουσούκε Χαμαγκούτσι
Ερμηνείες: Χιντετόσι Νισιζίμα, Τόκο Μιούρα
Οι ρυθμοί είναι αργοί και οι σιωπές έχουν σημασία ίση με τα λεγόμενα, η δε κινηματογράφηση παραμένει ανεπιτήδευτη, παρεμβάλλοντας μερικές στιγμές σχεδόν ποιητικές.
Ο Ιάπωνας Ριουσούκε Χαμαγκούτσι θριάμβευσε στα περυσινά Οσκαρ –και σε πλήθος άλλων βραβείων– με ένα φιλμ που απαιτεί αρκετά από τον θεατή, είναι ικανό ωστόσο να του τα επιστρέψει στο πολλαπλάσιο αν εκείνος δείξει προσοχή. Ο Γιουσούκε, θεατρικός συγγραφέας που έχει πρόσφατα χάσει με τραγικό τρόπο τη σύντροφό του, δέχεται την πρόσκληση να ταξιδέψει στην πόλη της Χιροσίμα προκειμένου να ανεβάσει εκεί μια δική του εκδοχή του «Θείου Βάνια» του Τσέχοφ. Στην πορεία θα μάθει να συμβιώνει τόσο με τον ετερόκλητο θίασο των ηθοποιών που έχει επιλέξει, όσο και με την εσωστρεφή νεαρή οδηγό με την οποία μοιράζεται τις διαδρομές στο αγαπημένο του αυτοκίνητο.
Ο Χαμαγκούτσι παίρνει τον χρόνο του –τρεις ώρες γεμάτες– προκειμένου να οδηγήσει τον θεατή στον λαβύρινθο του πολυεπίπεδου, ιδιοφυούς σεναρίου του, διασκευασμένου από ένα διήγημα του Χαρούκι Μουρακάμι. Τα πάντα ξεκινούν με την απώλεια, τη στέρηση του αγαπημένου προσώπου, η οποία σημαδεύει την ύπαρξη εκείνων που έμειναν πίσω. Ο Γιουσούκε μοιράζεται αυτό το συναίσθημα με την αινιγματική οδηγό του, έστω κι αν για μεγάλο διάστημα δεν το γνωρίζει, όπως και με άλλους από τους καινούργιους συνεργάτες του. Και ύστερα είναι η επικοινωνία. Η ματιά του σκηνοθέτη μέσω ενός «συναδέλφου» του μέσα στην ίδια την ταινία, ο οποίος ανεβάζει έναν «Θείο Βάνια» πολύγλωσσο, που μιλάει ταυτόχρονα ιαπωνικά, κορεατικά, μανταρίν αλλά και τη νοηματική. Η καθημερινή συνεννόηση γίνεται πλέον πρόκληση, όπως όμως συμβαίνει και σε άλλες διαστάσεις της ζωής.
Ολα αυτά με το τσεχοφικό κείμενο να βρίσκεται σε άμεσο διάλογο με τους πρωταγωνιστές. Αποσπάσματα παίζουν συνεχώς από κασέτα στις διαδρομές του αυτοκινήτου, ενώ οι ηθοποιοί –κι εμείς μαζί τους– υποβάλλονται σε μια διαρκή διαδικασία βαθύτερης κατανόησης του έργου. Γενικώς εδώ οι ρυθμοί είναι αργοί και οι σιωπές έχουν σημασία ίση με τα λεγόμενα, η δε κινηματογράφηση παραμένει ανεπιτήδευτη, παρεμβάλλοντας πάντως και μερικές στιγμές σχεδόν ποιητικές. Καθώς τα ανθρώπινα πάθη, οι αδυναμίες και οι λεπτές ισορροπίες ξεδιπλώνονται πάνω σε έναν άξονα που ενώνει παρόν και παρελθόν, η βίντατζ Saab 900 συνεχίζει να διασχίζει σύγχρονους αυτοκινητόδρομους και μαγευτικά φυσικά τοπία, μοιάζοντας βγαλμένη από άλλη διάσταση, ένα όχημα ικανό να οδηγήσει τους επιβάτες του στη λύτρωση ή έστω στην επούλωση των πληγών τους.
