Dodo ★★ ½
ΔΡΑΜΕΝΤΙ (2022)
Σκηνοθεσία: Πάνος Χ. Κούτρας
Ερμηνείες: Σμαράγδα Καρύδη, Ακης Σακελλαρίου, Νίκος Γκέλια
Το σενάριο είναι σε πολλές περιπτώσεις ευφυές, ενώ οι ατάκες συχνά ισορροπούν απολαυστικά μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Ο δημιουργός των «Στρέλλα» και «Ξενία» επιστρέφει με την πιο φιλόδοξη ίσως μέχρι τώρα ταινία του, η οποία ενώνει τη σουρεαλιστική φαντασία με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Μια φαινομενικά εύπορη οικογένεια παντρεύει τη μοναχοκόρη της με σκοπό να γλιτώσει από την οικονομική καταστροφή. Καθώς οι προετοιμασίες στο πολυτελές κτήμα της κορυφώνονται, ένα παράξενο πουλί, εξαφανισμένο εδώ και χιλιάδες χρόνια από τον πλανήτη, κάνει την εμφάνισή του εκεί πυροδοτώντας μια σειρά από απροσδόκητες εξελίξεις. Πλέον, οικογένεια, διοργανωτές, καλεσμένοι –και μερικοί ακάλεστοι– θα ξεκινήσουν έναν κύκλο αποκαλύψεων, που θα τους φέρει αντιμέτωπους τόσο με το παρελθόν όσο και με τις άμεσες προκλήσεις του παρόντος.
Ο Κούτρας εφαρμόζει έξυπνα μια εκδοχή του μύθου του «Εξολοθρευτή Αγγελου» του Μπουνιουέλ, συγκεντρώνοντας μια σειρά από ετερόκλητους χαρακτήρες στον ίδιο (σχετικά) περιορισμένο χώρο προκειμένου να τους φέρει στη συνέχεια σε σύγκρουση. Ο χρεοκοπημένος πατέρας (Ακης Σακελλαρίου), ο οποίος αναζητεί σανίδα σωτηρίας σε μια συμφωνία με τον αινιγματικό συνεταίρο του· η καλόκαρδη μητέρα (Σμαράγδα Καρύδη), πρώην τηλεοπτική σταρ, η οποία φέρνει στο σπίτι δύο πρόσφυγες για να τους προστατεύσει· η κάπως απρόθυμη νύφη (Νατάσα Εξηνταβελώνη), μια απελπισμένη διοργανώτρια γάμων που προσπαθεί να βρει λογική στην παράνοια και διάφοροι άλλοι μαζεύονται εδώ και παίρνουν θέση στα… χαρακώματα.
Η φιλοδοξία του Ελληνα κινηματογραφιστή έγκειται εν μέρει σε αυτήν τη μεγάλη συγκέντρωση χαρακτήρων, αλλά κυρίως στο πλήθος των θεματικών που ανοίγει η ταινία του. Το κεφάλαιο ελληνική οικογένεια, η οικονομική κρίση και η παρακμή του μεσοαστικού ονείρου, το μεταναστευτικό πρώτης και δεύτερης γενιάς, η οικολογική συνείδηση κ.ά. είναι όλα τους ζητήματα ικανά να στηρίξουν από μόνα τους ένα έργο – αντιθέτως, η συσσώρευσή τους δεν αφήνει σχεδόν κανένα τους να εξεταστεί σε βάθος και να «αναπνεύσει». Συνακόλουθα έρχεται η μεγάλη διάρκεια, άνω των δύο ωρών, η οποία ωστόσο δεν συνοδεύεται και από τον απαραίτητο ρυθμό.
Φυσικά υπάρχουν και αρετές. Το σενάριο του Κούτρα είναι σε πολλές περιπτώσεις ευφυές, τόσο στην παρατήρηση όσο και στις ίδιες τις ατάκες του, οι οποίες συχνά ισορροπούν απολαυστικά μεταξύ σοβαρού και αστείου. Το δε εξωτικό πτηνό του τίτλου, δημιουργημένο με άρτια ειδικά εφέ, προσθέτει το στοιχείο ενός ευπρόσδεκτου σουρεαλισμού-αλληγορίας. Θετικές, τέλος, στην πλειονότητά τους είναι και οι ερμηνείες, με πρώτη αυτή της Σμαράγδας Καρύδη, αλλά και του απλώς αμίμητου Αγγελου Παπαδημητρίου.
