Η Γιάννα Γούναρη είναι ποιήτρια και συγγραφέας. Γεννήθηκε, σπούδασε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Εργάζεται ως φιλόλογος και ως υπάλληλος γραμματείας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μεμονωμένα έργα της έχουν δημοσιευθεί στο παρελθόν από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες, από τις οποίες κυκλοφόρησε τώρα και η συλλογή διηγημάτων της «Ο έρωτας του χρόνου».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια» της Ελενας Ακρίτα, που την αγαπώ πολύ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Θα ήθελα να είμαι η Ιωάννα απότο «Η μεγάλη πράσινη» της Ευγενίας Φακίνου, γιατί βρήκε τη δύναμη να αφήσει –και μάλιστα στη μέση– τη ζωή που ζούσε και να ψάξει να βρει μια διαφορετική ζωή, στην οποία θα είχε τη δυνατότητα να ονειρεύεται.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Καλώ τον Γιώργο Σεφέρη και την Κική Δημουλά, τον Αμος Οζ και τη Λιλή Ζωγράφου, τον Ντάγκλας Ανταμς και την Κάρεν Μπλίξεν. Διαλέγω αγαπημένους νεκρούς, γιατί αυτή θα ήταν και η μοναδική μου ευκαιρία να τους συναντήσω και νομίζω πως θα διαμείβονταν καταπληκτικοί διάλογοι σε αυτό το δείπνο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Εμαθα για τη στιγμή της μαντλέν του Προυστ, δηλαδή για τη λειτουργία της ακούσιας μνήμης, διαβάζοντας «Το τηλεφώνημα που δεν έγινε» του Απόστολου Δοξιάδη.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Μικρές κυρίες» και μετάνιωσα που σύστησα και στην κόρη μου να το διαβάσει.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Οσα παίρνει ο άνεμος». Μου το χάρισε ο πατέρας μου όταν ήμουν 11 χρόνων, για να ανακόψει με τον όγκο του τη βιβλιοφαγική μου ταχύτητα. Δεν τα κατάφερε.
Πώς συνδέεται ένα άγαλμα με τις γυναίκες των ιστοριών σας;
Σε ένα άγαλμα ανατίθενται επίσης ένας προκαθορισμένος ρόλος και μια θέση, όπως και σε αυτές τις γυναίκες. Η ταυτότητα ενός αγάλματος νοηματοδοτείται και επανανοηματοδοτείται από τα κοινωνικά του συμφραζόμενα, ακριβώς όπως και των γυναικών στις ιστορίες μου.
Τι μπορεί κανείς να εκμαιεύσει – ψαρέψει από την όχθη του ποταμού-χρόνου;
Μπορεί να ψαρέψει καθοριστικές στιγμές, που διαφορετικά καταλήγουν σταγόνες στον ωκεανό των πεπραγμένων μας.
Είναι το βιβλίο γεμάτο ιστορίες γυναικών αποκλειστικά;
Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ιστορίες. Ο αναγνώστης αποφασίζει αν θαταυτιστεί με τις γυναίκες, τους άνδρες ή τα αγάλματα αυτών των ιστοριών.
