Avatar: The Way of the Water ★★★
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2022)
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Κάμερον
Ερμηνείες: Σαμ Γουόρθινγκτον, Ζόι Σαλντάνα, Σιγκούρνι Γουίβερ
Οι πρωταγωνιστές μοιάζουν στους τρόπους περισσότερο με τη σύγχρονη αμερικανική οικογένεια, παρά με τα φιλοσοφημένα, αρμονικά με τη φύση, πλάσματα του πρώτου φιλμ.
Δεκατρία χρόνια μετά το πρώτο επαναστατικό τεχνολογικά μέρος, ο Τζέιμς Κάμερον επιστρέφει στον μαγευτικό κόσμο της Πανδώρας για μία ακόμη εντυπωσιακή (και πανάκριβη) περιπέτεια. Οι γνωστοί μας Τζέικ και Νεϊτίρι έχουν πλέον να φροντίσουν μια πολυμελή οικογένεια, με δικά τους και υιοθετημένα παιδιά. Μια καινούργια ανθρώπινη εισβολή, ωστόσο, θα τους αναγκάσει να μεταναστεύσουν αναζητώντας καταφύγιο στα μέρη μιας συγγενικής αμφίβιας φυλής, η οποία ζει σε αρμονία με τα πλάσματα του ωκεανού. Οι διώκτες τους, όμως, δεν μένουν για πολύ μακριά και πλέον η μάχη θα μεταφερθεί στο θαλασσινό τοπίο.
Ο Κάμερον υποσχέθηκε από νωρίς πως η ταινία του θα ξεπερνά οτιδήποτε άλλο έχουμε δει σε επίπεδο ειδικών εφέ και motion capture τεχνολογίας και τήρησε τον λόγο του. Ειδικά η τρισδιάστατη προβολή του νέου «Avatar» είναι μια οπτική εμπειρία κατά πολύ ανώτερη από τις πιο ακριβές παραγωγές της Marvel ή οποιαδήποτε άλλη θα μπορούσε να τη συναγωνιστεί. Ο τρόπος με τον οποίο ζωντανεύει το θαλασσινό τοπίο της Πανδώρας με όλα του τα έμβια πλάσματα είναι απλά μοναδικός, σε σημείο που κάποιος μπορεί να μείνει και να χαζεύει μόνο τα πρασινογάλαζα νερά σαν να είναι αληθινά. Αυτό, άλλωστε, είναι μάλλον και το καλύτερο μέρος στην τρίωρη και βάλε διάρκεια της νέας ταινίας· εκεί δηλαδή όπου ο Τζέικ και η οικογένειά του –και εμείς μαζί τους– συστήνονται στην υδάτινη μαγεία ενός κόσμου τοποθετημένου κάπου ανάμεσα σε καρτ ποστάλ της Καραϊβικής και ψυχεδελικά όνειρα. Από εκεί και έπειτα, βέβαια, δεν υπάρχουν πάρα πολλά για να σταθεί κανείς. Τα οικολογικά μηνύματα φυσικά είναι ξανά παρόντα, ακόμη πιο έντονα και επιτακτικά από ό,τι στο πρώτο μέρος, ενώ (φυσιολογικά) αφορούν περισσότερο τον κόσμο της θάλασσας, ο οποίος επίσης απειλείται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Το σενάριο, όμως, εδώ μοιάζει λιγότερο προσεγμένο ή μάλλον προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής. Κάπως έτσι οι πρωταγωνιστές μοιάζουν στους τρόπους και στις ιδέες περισσότερο με τη σύγχρονη (αμερικανική) οικογένεια παρά με τα φιλοσοφημένα, αρμονικά με τη φύση πλάσματα του ορίτζιναλ «Avatar». Τα εξωτικά(;) ράστα εξάλλου δύσκολα ισοσταθμίζουν τα ατελείωτα «bro» που μας βομβαρδίζουν, ενώ κάπως παράξενο μοιάζει και το τελευταίο, εντυπωσιακό αναμφίβολα, κομμάτι. Εκεί, ελλείψει ίσως άλλου σεναρίου, παρακολουθούμε κάτι σαν τροπικό ριμέικ του «Τιτανικού», με σκηνές που παραπέμπουν απευθείας στην άλλη μεγάλη επιτυχία του Κάμερον. Στο επόμενο, λογικά θα εμφανιστεί και ο «Εξολοθρευτής».
