Τα στρεβλά λόγια του Θεού ★★★
ΘΡΙΛΕΡ (2022)
Σκηνοθεσία: Οριόλ Πάουλο
Ερμηνείες: Μπάρμπαρα Λένι, Εντουαρντ Φερνάντεζ
Ο Ισπανός δημιουργός των ατμοσφαιρικών θρίλερ «Το σώμα» και «Αόρατος επισκέπτης», Οριόλ Πάουλο, υπογράφει στο Netflix ακόμη ένα τέτοιο, με έντονες ψυχολογικές διαστάσεις και αναφορές στα κορυφαία πρότυπα του είδους. Βρισκόμαστε στην Ισπανία της δεκαετίας του 1970. Πρωταγωνίστρια είναι η Αλις Γκουλντ, μια κομψή ντετέκτιβ, η οποία στήνει ολόκληρη πλεκτάνη προκειμένου να εισαχθεί ως ασθενής σε ένα ψυχιατρείο και εκεί να εξιχνιάσει τον μυστηριώδη θάνατο ενός τροφίμου. Η εμπειρία του εγκλεισμού στο ίδρυμα, ωστόσο, σε συνδυασμό με κάποιες καινούργιες εξελίξεις, θα τη φέρει στα όριά της και θα την κάνει να αμφισβητήσει την ίδια της την ψυχική ισορροπία.
Η Μπάρμπαρα Λένι είναι εξαιρετική στον κεντρικό ρόλο ενός ψυχολογικού θρίλερ σχεδιασμένου να παίξει με το μυαλό του θεατή, αλλά κυρίως να αναδειχθεί μέσω των χαρακτήρων του. Οι τελευταίοι είναι, φυσικά, οι ένοικοι του ψυχιατρείου (τρόφιμοι, γιατροί και λοιπό προσωπικό), καθένας με τις ιδιαιτερότητές του, συνθέτοντας τελικά έναν ποικιλόχρωμο όσο και γοητευτικό καμβά. Η ψυχική υγεία, οι προκαταλήψεις, η ανθρωπιά και η βαναυσότητα είναι τα θέματα που αναδεικνύονται εδώ, σε ένα σενάριο, το οποίο εμπνέεται ξεκάθαρα από φιλμ όπως η «Φωλιά του Κούκου» και οι «12 Πίθηκοι», προτιμώντας πάντως τις ανατροπές, περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένες, της αστυνομικής του διάστασης.
Στην αυλή του σχολείου ★★★
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Λορά Βαντέλ
Ερμηνείες: Μάγια Βαντερμπέκ, Γκούντερ Ντουρέ
Το ενδιαφέρον ντεμπούτο της Βελγίδας Λορά Βαντέλ, που είδαμε προ λίγων μηνών στις αίθουσες, έρχεται και στην πλατφόρμα του Cinobo. Πρώτη ημέρα στο σχολείο για την επτάχρονη Νορά, η οποία είναι τρομοκρατημένη μπροστά στο άγνωστο.
Η δική της ένταξη, ωστόσο, είναι σχετικά ομαλή σε σύγκριση με εκείνη του λίγο μεγαλύτερου αδελφού της, Αμπέλ, ο οποίος πέφτει συστηματικά θύμα σχολικού εκφοβισμού από τους συμμαθητές του. Αισθητικά η ταινία της Βαντέλ υιοθετεί μια πολύ ιδιαίτερη προσέγγιση, κατεβάζοντας το «μάτι» της κάμερας στο ύψος του παιδικού βλέμματος και θολώνοντας σε πολλές περιπτώσεις τον περιβάλλοντα χώρο έτσι που η πληροφορία φτάνει σε εμάς μέσω φωνών, ψιθύρων ή ουρλιαχτών –ανάλογα σε ποιο σημείο του σχολείου βρισκόμαστε– χωρίς απαραιτήτως να βλέπουμε και ποιος την εκστομίζει.
Η γνωστή σκληρότητα, με την οποία πολλές φορές φέρονται τα παιδιά μεταξύ τους, μπαίνει εδώ στο επίκεντρο ενός φιλμ, που αναδεικνύει πάντως και άλλους παράγοντες (τη δασκάλα που νοιάζεται, τον γονιό που επεμβαίνει κ.ο.κ.) της σχολικής καθημερινότητας.
