Σταθερή είναι η παρουσία του Eκτορα Ταρτανή τα τελευταία χρόνια στο πόντιουμ της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Στις 2 Δεκεμβρίου, κατά την τέταρτη εμφάνισή του μαζί της, ο αρχιμουσικός διηύθυνε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Η κλασική Βιέννη», το οποίο περιλάμβανε έργα των τριών γνωστότερων συνθετών της περιόδου, του Χάιντν, του Μότσαρτ και του Μπετόβεν.
Αρχή έγινε με τη Συμφωνία αρ. 95 του Χάιντν, την τρίτη από τις συνολικά δώδεκα που έγραψε ο συνθέτης για το Λονδίνο. Επίσης, τη μόνη από την ομάδα αυτή σε ελάσσονα τονικότητα, στοιχείο στο οποίο αποδίδεται η απουσία αργής εισαγωγής στο πρώτο της μέρος, το οποίο στη συνέχεια ολοκληρώνεται σε μείζονα τρόπο. Γραμμένη το 1791 η Συμφωνία τοποθετείται στο γοητευτικό εκείνο μεταβατικό σημείο ανάμεσα σε δύο εποχές, στον κλασικισμό και στον ρομαντισμό, που αχνοφαίνεται ήδη σε έργα των σημαντικότερων συνθετών της περιόδου. Η ερμηνεία του Ταρτανή ισορρόπησε εξαιρετικά το έντονα δραματικό στοιχείο, όπως εκφράζεται ιδιαίτερα στο τελευταίο μέρος της Συμφωνίας, αλλά και στο πρώτο, όπου το δραματικό θέμα έρχεται σε διάλογο με ένα δεύτερο ανάλαφρο και χαρίεν, ξεχωριστής κομψότητας. Το σολιστικό μέρος του τσέλου που προβλέπεται στο δεύτερο όσο και στο τρίτο μέρος του έργου απέδωσε με μουσικότητα ο Αστέριος Πούφτης.
Οι νευρώδεις ερμηνείες του Ταρτανή «ζωντάνεψαν» και τα τρία έργα του προγράμματος.
Στη συνέχεια ακούστηκε το Κοντσέρτο για δύο πιάνα και ορχήστρα, έργο 365 του Μότσαρτ. Σολίστες ήταν η Αγάπη Τριανταφυλλίδη και ο δάσκαλός της Πάβελ Γκιλίλοφ, Ουκρανός πιανίστας, γνωστός ειδικά για τις ερμηνείες του σε έργα του Μότσαρτ. Η συνεργασία τους είχε πρόσθετο ενδιαφέρον, καθώς το παίξιμο των δύο έμοιαζε να ανήκει σε διαφορετικούς κόσμους. Η λαμπερή και νευρώδης προσέγγιση της Τριανταφυλλίδη ερχόταν σε διάλογο με την αισθητική του Γκιλίλοφ, μιας παλαιότερης εποχής, με αμβλυμένες γωνίες, δίχως αιχμές. Η καθαρότητα και η ακρίβεια και των δύο μουσικών σε συνάρτηση με τις σχετικά ζωηρές ταχύτητες που είχαν επιλέξει, και στις οποίες η ορχήστρα υπό τον Ταρτανή ανταποκρινόταν με σβελτάδα, έκανε το αποτέλεσμα συναρπαστικό.
Επειτα, λοιπόν, από δύο επιτυχημένες αναγνώσεις με διακριτό στίγμα, η ερμηνεία του Ταρτανή στην Πέμπτη Συμφωνία του Μπετόβεν αναμενόταν με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Κι όπως φάνηκε στη συνέχεια, ο αρχιμουσικός δεν διέψευσε τις προσδοκίες. Οι ταχύτητες ήταν γρήγορες, όμως χωρίς να προκαλούν πρόβλημα στα έγχορδα, ενώ ταυτόχρονα άφηναν τον αναγκαίο χώρο για τις απαραίτητες διαφοροποιήσεις στη δυναμική, κάποτε ευχάριστα ακραίες.
Οι κλιμακώσεις ήταν εξαιρετικά υπολογισμένες και οι χαρακτηριστικοί τονισμοί, λόγου χάριν από τύμπανα ή κόρνα, πρόβαλαν όσο έντονα χρειαζόταν, προκειμένου να δώσουν έμφαση στο εκάστοτε σημείο. Πλουσιότερος ήχος από τα χαμηλά έγχορδα, ειδικότερα τα τσέλα, θα συνεισέφερε σε μια ακόμα καλύτερη ηχητική εικόνα. Παρά την ταχύτητα και τον δυναμικό παλμό, ο Ταρτανής διασφάλιζε τη μεγαλοπρέπεια της έκφρασης, όπως ακριβώς το ζητά η μουσική, ειδικά στο τελευταίο μέρος. Συνολικά, ήταν μια ερμηνεία που με έξυπνο τρόπο εστίαζε σε ό,τι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει η ορχήστρα και με αυτό πέτυχε το βέλτιστο αποτέλεσμα.
