Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκεται ο Αγοραστός Παπατσάνης. Μας χωρίζουν περίπου 470 χιλιόμετρα, όσα δηλαδή απέχει η Αθήνα από το Λιτόχωρο Πιερίας. Η τέχνη της φωτογραφίας, όμως, συνηθίζει να δημιουργεί διαύλους επικοινωνίας. Τον Οκτώβριο το όνομα του Ελληνα φωτογράφου ακούστηκε στην τελετή των βραβείων «Wildlife Photographer of the Year» στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, με τον ίδιο να λαμβάνει τη διάκριση της καλύτερης φωτογραφίας στην κατηγορία «Φυτά και μύκητες» και τη φωτογραφία του να ξεχωρίζει ανάμεσα σε 40.000 συμμετοχές.
«Ηθελα να πω την ιστορία των μανιταριών, που είναι το πάθος μου», λέει στην «Κ». Ακροβατώντας ανάμεσα στο πάθος και το παραμύθι, φωτογράφισε με έναν ευρυγώνιο φακό τρεις μορχέλλες, ένα είδος μανιταριού που θεωρείται γαστρονομικός θησαυρός και ξεχωρίζει για τη λαβυρινθώδη όψη του, μέσα σε ένα μαγικό σκηνικό με ρυάκια και δέντρα στους πρόποδες του Ολύμπου, κοντά στο Λιτόχωρο. Το πάθος του για τα μανιτάρια ξεκίνησε στην εκπνοή του 1999. Μεγαλωμένος στη Δεσκάτη Γρεβενών, περιοχή που αποτελεί κορυφαίο προορισμό για τους λάτρεις των μανιταριών, γνώρισε τον νυν πρόεδρο του συλλόγου Μανιταρόφιλων Ελλάδας, Γιώργο Κωνσταντινίδη, και μαζί κατέγραφαν τους μύκητες στα δάση και αναγνώριζαν νέα είδη. «Τότε μπήκε ένα μικρόβιο που μου άλλαξε τη ζωή».
Αυτό που τον οδήγησε στη συμμετοχή του στον κορυφαίο διαγωνισμό φωτογραφίας άγριας ζωής ήταν η επαφή του με τις εικόνες. Το 2011 ανακάλυψε το Asferico, τον διεθνή διαγωνισμό που διοργανώνουν οι σύλλογοι φωτογραφίας άγριας φύσης της Ιταλίας και έστειλε συμπτωματικά μια φωτογραφία με μανιτάρια, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση. Μεταξύ άλλων, τα μανιτάρια που έχει τραβήξει κατά καιρούς ο Ελληνας φωτογράφος διακρίθηκαν σε διαγωνισμούς του National Geographic, στην Ισπανία (Maria Luisa Photo Contest, MontPhoto), αλλά και στο Wildlife Photographer of the Year, με δύο φωτογραφίες του να βρίσκονται στους φιναλίστ το 2013 και το 2016. «Εγώ σαν νικητής νιώθω. Η μόνη διαφορά με τις δύο προηγούμενες χρονιές είναι ότι απλώς ανέβηκα στη σκηνή και είπα δυο λόγια».
Ηθελα να πω την ιστορία των μανιταριών, που είναι το πάθος μου – Αν και στην Ελλάδα το ενδιαφέρον για τη φωτογραφία άγριας φύσης είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Αλλεπάλληλες διακρίσεις
Παρά το γεγονός πως οι εικόνες του 45χρονου φωτογράφου έχουν λάβει αλλεπάλληλες διακρίσεις, στην Ελλάδα το ενδιαφέρον για τη φωτογραφία άγριας φύσης παραμένει σχεδόν ανύπαρκτο. «Για τους φωτογράφους από την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Ρωσία που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό του 2013, άλλαξε η ζωή τους, άνοιξαν πόρτες, τρέχουν για το National Geographic. Στην Ελλάδα δεν άνοιξε μύτη. Η φωτογραφία της άγριας φύσης είναι πάθος. Επαγγελματικά όμως δεν βρίσκεται ούτε καν στα σπάργανα». Η κύρια δουλειά του σχετίζεται με τις φωτογραφίσεις γάμων και βαπτίσεων, τα μανιτάρια και η φωτογραφία είναι τα χόμπι του. Ωστόσο, δεν θα ήθελε η εμμονή της εκπλήρωσης των ονείρων του να λοξεύσουν τον δρόμο του.
Υστερα από τόσες διακρίσεις, κάποιος άλλος στη θέση του θα ακουγόταν επηρμένος. Ο ίδιος όμως είναι προσγειωμένος, τα λόγια του πατούν στη γη, εκεί που φυτρώνουν τα μανιτάρια. «Δεν πιστεύω ότι κάποιος γεννήθηκε με ένα ταλέντο. Δέχομαι ότι υπάρχει μια κλίση, μια έφεση, αλλά κανένας φωτογράφος δεν είναι υπέρτατος. Βρίσκονται σε ένα μέρος και πρέπει να καλύψουν ένα συγκεκριμένο θέμα. Οταν βάζουν και το προσωπικό τους στοιχείο και αγγίζουν το διεθνές κοινό, γίνονται και πιο γνωστοί. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι και οι καλύτεροι στον κόσμο».
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον συγκεκριμένο διαγωνισμό ξεχωριστό, εκτός από τα 58 χρόνια ιστορίας του; «Πρώτον, το κύρος. Δεύτερον, η ποιότητά του, καθώς είναι ο μοναδικός διαγωνισμός στον οποίο συμμετέχουν δημοσιογράφοι του National Geographic. Και τρίτον, είναι ο τρόπος που παρουσιάζει και προωθεί τις φωτογραφίες. Επιλέγονται εικόνες που μιλούν σε όλους και που, ύστερα, ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο. Ο διαγωνισμός προσφέρει τα μέγιστα στη φύση. Κάποιες φωτογραφίες μπορεί να είναι σκληρές, κάποιες άλλες μπορεί να εκθειάζουν την υπέρτατη ομορφιά. Είναι ένα όπλο για να κινητοποιηθούν οι περισσότεροι για την προστασία της φύσης». Ωστόσο, οι άνθρωποι έχουμε την τάση να την καταστρέφουμε. «Οταν βλέπεις αυτές τις φωτογραφίες, πρέπει να προτρέψουν κάποιον να επισκεφθεί το μέρος που βλέπει στην εικόνα, αλλά και να καταλάβει πως δεν είναι μόνο για εκείνον. Ετσι όπως το πήρε, έτσι πρέπει να το παραδώσει, επειδή η φύση δεν είναι ιδέα, δεν χρειάζεται εξέλιξη. Η φύση είναι τέλεια. Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοί της, κάποια στιγμή θα μας αποβάλει εκείνη».
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
