Η πρώτη φορά που ο Κρίστιαν Ρόνιγκ ήρθε σε στενή επαφή με την ελληνική μουσική, ήταν δώδεκα χρόνια πριν, στο Μίνστερ της Γερμανίας. Ενας Ελληνας φίλος τον προσκάλεσε να ακούσει τη ρεμπέτικη κομπανία του και ο Ρόνιγκ τη βρήκε ιδιαίτερα γοητευτική. Λίγο αργότερα ο φίλος τον προσκάλεσε να παίξει κιθάρα στην κομπανία και έτσι, ο Γερμανός δημοσιογράφος και ερασιτέχνης μουσικός βρέθηκε να εξασκείται σε πρωτόγνωρους ρυθμούς και κλίμακες. «Στη Γερμανία έχουμε αρκετές πόλκες και εμβατήρια», λέει ο Ρόνιγκ, «και στην Ελλάδα έχετε όλα αυτά τα υπέροχα ζεϊμπέκικα, τα απτάλικα, τους καρσιλαμάδες και τόσο πολλούς μουσικούς δρόμους. Αρχικά μου φάνηκαν αλλόκοτα – νόμισα ότι δεν μπορώ πια να παίξω κιθάρα. Αλλά τελικά ήταν κάτι το συναρπαστικό. Αυτή η μουσική μού άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο, με πολλά ηχοτοπία. Ερωτεύτηκα αυτά τα τραγούδια και άρχισα να ψάχνω κι άλλα στο YouTube».
Η αναζήτησή του τον οδήγησε σε περισσότερα ελληνικά μουσικά είδη και τα πράγματα πήραν τον δημιουργικό δρόμο τους. Το πρώτο άλμπουμ του Ρόνιγκ με ρεμπέτικα και λαϊκά, διασκευασμένα σε ύφος τζαζ, balkan, φολκ ή απλώς δυτικότροπο, με στίχους μεταφρασμένους στα αγγλικά και στα γερμανικά και ερμηνευμένους με μια φωνή που θύμιζε κάτι από Τζόνι Κας, Λέοναρντ Κοέν και Νικ Κέιβ, ήταν το «Greece Is Mine», του 2017. Κομμάτια όπως το «Μινόρε της αυγής», «Θεέ μου μεγαλοδύναμε», αλλά και «Ενα αστέρι πέφτει πέφτει», ηχογραφήθηκαν με Ελληνες μουσικούς και παραγωγούς, ενώ λίγο αργότερα ήρθαν και οι συναυλίες στη Γερμανία, καθώς και μια σύμπραξη με τον Δημήτρη Μυστακίδη στο Ηρώδειο.
Αυτή η μουσική μού άνοιξε έναν καινούργιο κόσμο, με πολλά ηχοτοπία – ερωτεύτηκα αυτά τα τραγούδια.
Δικές του συνθέσεις
Τον Νοέμβριο που μας πέρασε, ο Ρόνιγκ κυκλοφόρησε από τη Motor Entertainment έναν ακόμα δίσκο με διασκευές ελληνικών τραγουδιών (που πλέον συνοδεύονται και από δικές του συνθέσεις, καθώς και από εμβόλιμους ήχους της Αθήνας), σε ενορχήστρωση του Παρασκευά Κίτσου και ηχοληψία του Μιχάλη Καββαδία. Ο τίτλος του, «Heavy Seas at the Cape of Good Hope». Και τα ελληνικά τραγούδια που περιλαμβάνει –«Θάλασσα πλατιά», «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει» κ.ά.– διαθέτουν πλέον και ένα ύφος americana ή blues, που ο Ρόνιγκ πίστευε εξαρχής ότι ταιριάζει. «Στο “Deep and Silent Sea” (σ.σ.: το «Θάλασσα πλατιά») ένιωθα μια ατμόσφαιρα από τον αμερικανικό Νότο και το Μεξικό. Μη με ρωτάτε γιατί. Ισως έφταιγαν οι συγχορδίες του κουπλέ, ίσως ήταν απλώς μια διαίσθηση. Και όταν μίλησα στον Παρασκευά για όλα αυτά, κατάλαβε αμέσως τι εννοούσα. Με έπεισε ωστόσο να μη δώσουμε στο κομμάτι μια φολκόρ προσέγγιση που να φέρνει σε Mariachi, αλλά να αφήσουμε το μπάσο και τα ντραμς να οδηγούν τον ρυθμό και να προσθέσουμε μια κιθάρα α λα Μορικόνε, που ταίριαξε όμορφα. Δεν τραγούδησα τη γέφυρα, γιατί δεν έχω τις φωνητικές δυνατότητες, όμως έτσι βρήκε χώρο η υπέροχη τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου, που παίζει την αρχική μελωδία», λέει ο Κρίστιαν Ρόνιγκ περιγράφοντας ένα ενδεικτικό κομμάτι της συνεργατικής δημιουργικής μεθόδου της ομάδας του άλμπουμ. Μιας ομάδας που βασίζεται πολύ στη συνεργασία: «Ο τρόπος που γίνονται οι συνεργασίες στη Γερμανία είναι διαφορετικός», εξηγεί ο μουσικός, «αλλά με τον Παρασκευά Κίτσο και τον Μιχάλη Καββαδία (σ.σ.: που υπογράφει και εδώ την ηχοληψία) βρήκαμε τον τρόπο. Ρίχναμε ιδέες, τις συζητούσαμε και δεν υπήρχαν εγωισμοί, παρά μόνο ένας κοινός στόχος. Χωρίς τον Παρασκευά –που τον εμπιστεύτηκα αισθητικά, μουσικά και φιλοσοφικά– κάποια τραγούδια δεν θα είχαν γραφτεί, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Μιχάλη που μετέφερε όλα τα παραπάνω στην ηχογράφηση καθώς και για τους Ελληνες μουσικούς που γνώριζαν τα κομμάτια και τα πήγαν λίγο παρακάτω». Αν από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι ο Κρίστιαν Ρόνιγκ σέβεται τον πυρήνα των τραγουδιών, είναι γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει. «Ολα είναι θέμα σεβασμού», καταλήγει. «Το ζητούμενο είναι να καταλάβεις τι προσπάθησαν να πουν ο συνθέτης και ο στιχουργός. Κι έπειτα, όπως και με ένα ποίημα, να το μεταφράσεις. Πρόκειται για μια ερμηνεία, που ανάλογα με το βλέμμα σου, τη μέθοδο ή τη “σχολή” που ακολουθείς, οδηγεί σε διαφορετικά αποτελέσματα. Καμιά φορά είναι δύσκολο να μεταδώσεις την προσωδία ενός στίχου και οι λογοτεχνικές εικόνες μιας γλώσσας δεν δουλεύουν σε μια άλλη. Ολα αυτά όμως είναι σαν ένα λογοτεχνικό sudoku. Και στο τέλος, έχεις μια καλή εικόνα της αίσθησης του τραγουδιού».
