Ο Δημήτριος Τζουβάλης γεννήθηκε στο Νεοχώρι Μεσολογγίου τον Μάρτιο του 1946. Βασική εκπαίδευση στην Κατούνα, Γαλαξείδι, Αμφιλοχία, Αστακό και Αγρίνιο. Σπούδασε Mαθηματικά, Πληροφορική και Ρομποτική στην Ουψάλα Σουηδίας. Ιδρυσε μαζί με άλλους τα λογοτεχνικά περιοδικά «Σύνθεση» και «Εμβόλιμον». Γράφει ποιήματα, διηγήματα, μυθιστορήματα και θέατρο. Τελευταίο του βιβλίο το μυθιστόρημα «Soul Rebels» (εκδ. Αρμός).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Η Μαγεία του Μάη» του Γιώργη Παπανικολάου, «Το ταξίδι της ψυχής» της Ιωάννας Παπαμιχαήλ, «Το μαγικό ταξίδι του Νικόλα στην Αρχαία Αθήνα» της Αννας Γ. Νικολάου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Γιάννης Αγιάννης, ένα διαχρονικό πρότυπο.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Καλώ τον οξύνου Θανάση Λάλα, τη χαρισματική Ολγα Νικολαΐδου, την ονειροπλάστρα Εφη Γεωργάκη, τον πολυγραφότατο Μπάμπη Παπαλουκά, τον μουσικοερευνητή Αντώνη Κόντο, τον πολυτάλαντο Σπύρο Γουργιώτη, και την εύψυχη Ελένη Ζάχαρη. Οι τεθνεώτες, αυτόκλητοι πίνουν το κρασί που βάφει κόκκινο το άσπρο τραπεζομάντιλο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Η τέχνη της πνευματικής πατρότητας και μητρότητας. «Οδηγείν ανθρώπους. Τέχνη τεχνών» της Αγγελικής Καριώτογλου.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Κλασικά βιβλία διάβασα ως έφηβος, ως ώριμος νέος, και ολοκλήρωσα τη σχέση ως άνδρας. Τώρα διαβάζω νέους συγγραφείς.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τη Χρυσή και Σιδηρά διαθήκη του Πολύβιου Δημητρακόπουλου.
«Οι πτήσεις και οι πτώσεις έχουν την ίδια ρίζα». Σχολιάστε τη φράση.
Ο φόβος του πετάγματος με μηχανές που δεν είναι φτιαγμένες από το υλικό της ψυχής μας, απαστράπτουσες πλην ατελείς απομιμήσεις πτηνών ή θαλασσίων σαρκοβόρων, γεμίζει απογοήτευση την ψυχή, που δεν επιλέχτηκε ως μέσο πτήσης και λουφάζει. Ερμαιο το μυαλό, τρομαγμένο, ανίσχυρο να εκτελέσει αποστολές ορθής σκέψης, πλάθει απελπιστικές και επώδυνες πτώσεις.
Πόσο εύκολο είναι να κοιτάξει κανείς τον φόβο κατάματα;
Κιοτεύουν οι φόβοι όταν τους κοιτάμε στα μάτια. Το μυαλό μας έχει πετάξει σε μέρη που ποτέ δεν θα δουν, μας έχουν απειλήσει χάη που ποτέ δεν θα γνωρίσουν. Το χάος της ψυχής, το άπειρο της σκέψης το βάραθρο της κακίας. Είναι μηδενικά μπροστά τους οι φόβοι. Τους κοιτάμε κατάματα και χαμηλώνουν το βλέμμα.
Περιγράψτε μια ανθρώπινη «πτήση» του νου.
Ο Ανθρωπος, συνήθως πετάει στα σύννεφα. Πετάει με τις δικές του πτητικές μηχανές, χωρίς κανόνες ασφαλείας και δίχτυα να προστατεύουν την πτώση του. Ενα πέταγμα ανέμελο, με κινητήριο δύναμη την ψυχή και πιλότο τη φαντασία, χωρίς τον φόβο συνεπιβάτη του.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
