Τραγούδια συνθετών από τη Μικρά Ασία περιλάμβανε το πρόγραμμα που παρουσίασαν η υψίφωνος Μίνα Πολυχρόνου, η μεσόφωνος Ελενα Μαραγκού και ο πιανίστας Δημήτρης Γιάκας στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 14 Δεκεμβρίου 2022. Στην εκδήλωση αυτή του συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής» ακούστηκαν γνωστά τραγούδια του Πέτρου Πετρίδη, του Μανώλη Καλομοίρη, του Γιάννη Κωνσταντινίδη και του Γιώργου Πονηρίδη, όπως επίσης λιγότερο γνωστές συνθέσεις του Κωνσταντίνου Νικολόπουλου, του Δημοσθένη Μιλανάκη και του Τιμόθεου Ξανθόπουλου. Η βραδιά περιλάμβανε τραγούδια της λεγόμενης «λόγιας» μουσικής, αποσπάσματα από όπερες όπως η «Ανατολή» του Καλομοίρη και από οπερέτες όπως οι «Αυτοκρατορικές βιολέτες» του Αλέξανδρου Αλμπέρτη, αλλά και δημοφιλή ελαφρά τραγούδια, όπως το ταγκό «Κάτι με τραβά κοντά σου» του Μιχάλη Σουγιούλ.
Η ποικιλία αυτή επέτρεπε να εκτιμήσει κανείς πολλά και διαφορετικά. Κατ’ αρχάς, σίγουρα, αντιλαμβανόταν πόσο πολλά χρωστάει η ελληνική μουσική, σοβαρή και ελαφρά, στους ανθρώπους με καταγωγή από τα μεγάλα κέντρα του μείζονος ελληνισμού και συγκεκριμένα των πόλεων της Μικράς Ασίας. Χρονολογικά, η παλαιότερη σύνθεση που ακούστηκε ήταν ένα τραγούδι του Κωνσταντίνου Αγαθόφρονος Νικολόπουλου, γεννημένου στη Σμύρνη το 1786. Το 1806 εγκαταστάθηκε μαζί με την οικογένειά του στο Παρίσι και υπήρξε ο μοναδικός Ελληνας μαθητής του περίφημου Βέλγου μουσικολόγου, μουσικοπαιδαγωγού και συνθέτη Φρανσουά–Ζοζέφ Φετίς, ο οποίος μάλιστα συμπεριέλαβε το όνομά του στο «Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό των Μουσικών» του, που εκδόθηκε το 1834.
Η ελληνική μουσική, σοβαρή και ελαφρά, χρωστάει πολλά σε συνθέτες της Μικράς Ασίας.
Σημαντικό και σχετικά σπάνιο χαρακτηριστικό ήταν ότι Πολυχρόνου και Μαραγκού προσάρμοζαν με σαφήνεια την ερμηνεία τους ανάλογα με το είδος και το ύφος κάθε τραγουδιού. Απέδιδαν με εγκράτεια και ευγένεια τα κλασικά τραγούδια, υιοθετούσαν οπερατικό ύφος για τα αντίστοιχα αποσπάσματα ενώ γίνονταν εκφραστικά και σκηνικά πιο γενναιόδωρες στα ελαφρά τραγούδια. Η καθαρή άρθρωση και η τονική ακρίβεια της Μίνας Πολυχρόνου εκτιμήθηκε ιδιαίτερα σε τραγούδια όπως το αρχικό «Ανέβηκα στα Αγραφα» του Πονηρίδη, φωνητικά απαιτητικό και ακόμη πιο δύσκολο εάν επιθυμεί κάποιος να αρθρώσει κατανοητά το κείμενο. Οι αποχρώσεις με τις οποίες εμπλούτιζε την ερμηνεία της, έδωσαν ξεχωριστό χαρακτήρα σε καθένα από πέντε τραγούδια του Καλομοίρη που απέδωσε. Το θερμό ηχόχρωμα της Ελενας Μαραγκού εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στα «Πέντε τραγούδια της προσμονής» του Κωνσταντινίδη σε ποίηση του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, τα οποία θα άξιζε να ακούγονται συχνότερα σε ρεσιτάλ, πλάι σε άλλα περισσότερο γνωστά τραγούδια.
Οφείλει κανείς να εξάρει τη συνοδεία του Δημήτρη Γιάκα. Πρόκειται για έναν από τους πλέον έμπειρους πιανίστες – συνοδούς τραγουδιστών, αλλά και σταθερό φίλο των τραγουδιών Ελλήνων συνθετών, τα οποία υποστηρίζει με συνέπεια εδώ και δεκαετίες. Η λαμπρότητα της συνοδείας του ενώνεται με την αίσθηση του ύφους κάθε κομματιού, ενώ η έμφυτη μουσικότητα με την οποία διαπλάθει τις φράσεις αναδεικνύει τις μουσικές αυτές μικρογραφίες και στηρίζει –ή και καθοδηγεί– τον εκάστοτε τραγουδιστή.
