Οταν ήταν έξι χρόνων, είχε ακούσει στο ραδιόφωνο το «How High The Moon» από τον Λες Πολ, είχε ρωτήσει τη μητέρα του τι στο καλό ήταν αυτό και μόλις εκείνη του εξήγησε ότι επρόκειτο για μια ηλεκτρική κιθάρα, η οποία είναι «όλο κόλπα», εκείνος απάντησε κάτι σαν «εδώ είμαστε». Και η αλήθεια είναι ότι ο Τζεφ Μπεκ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Τρίτη σε ηλικία 78 ετών, έχοντας προσβληθεί αιφνιδίως από βακτηριακή μηνιγγίτιδα, ένα πράγμα κράτησε σταθερό στην καριέρα του: την προσήλωση στις δυνατότητες ενός οργάνου που τελικά κανείς δεν θα μπορούσε να παίξει σαν εκείνον. Οπως είχε πει κάποτε ο κιθαρίστας Τζον Φρουσιάντε για το «Truth» του Μπεκ, «δεν καταλάβαινα από πού προέρχονταν όλοι αυτοί οι ήχοι».
Ο Μπεκ είχε αρχίσει να τους τιθασεύει από τα πρώτα του βήματα στους Yardbirds. Αξιοποιούσε τότε την παραμόρφωση του μουσικού σήματος, όχι βέβαια για πρώτη φορά, αλλά με τρόπο πρωτόγνωρα δημιουργικό και ικανό (όπως θα ήταν εξάλλου και ολόκληρο το άλμπουμ «Truth») για να γονιμοποιήσει μουσικά είδη, σαν το heavy metal. Εκτός βέβαια από το μπλουζ ροκ και την ποπ που δονούσαν το swinging London του ’60, ο Μπεκ θα επιδιδόταν αργότερα και στο jazz fusion, στην ψυχεδέλεια, στο φανκ, με μπάντες όπως οι Jeff Beck Group (με τους Ροντ Στιούαρτ και Ρον Γουντ) και Beck, Bogert & Appice και σε δίσκους όπως «Beck-Ola», «Blow by blow» «Jeff Beck’s Guitar Shop» κ.ά. Επαιζε με έναν τρόπο συνδυαστικό, που ενίοτε έβρισκε τον αντίχειρά του στις χορδές, το μεσαίο δάχτυλο στο volume της κιθάρας και το μικρό, στο τρέμολο. «Τζεφ, κάνε τα κόλπα σου, παιδί μου», του είχε πει το 2009 σε μια ζωντανή εκτέλεση του «Superstition» ο Στίβι Γουόντερ, προτού εκείνος αρχίσει το σόλο.
Η τελευταία του δουλειά ήταν το «18» με τον Τζόνι Ντεπ. Κάποιοι θα τον θυμούνται και από μια σκηνή στο «Blow Up» του Αντονιόνι, όπου οι Yardbirds παίζουν το «Train Kept A-Rollin’» και ο Μπεκ, εκνευρισμένος με τον ήχο του ενισχυτή του, σπάει την κιθάρα του. Δεν ήταν το μόνο «σπάσιμο» που τον ενδιέφερε. Δεκαετίες αργότερα, έλεγε ότι παίζει με τον τρόπο που παίζει επειδή του επιτρέπει να επινοεί τους πιο αλλόκοτους ήχους. «Αυτό δεν είναι το νόημα; Δεν με ενδιαφέρουν οι κανόνες», κατέληγε. «Για την ακρίβεια, αν δεν σπάσω τους κανόνες τουλάχιστον δέκα φορές σε κάθε τραγούδι, τότε δεν κάνω σωστά τη δουλειά μου».
