Το 1950, η Τζίνα Λολομπριτζίντα ήταν η πιο ωραία γυναίκα στον κόσμο. Εχοντας διακριθεί ήδη σε αρκετούς διαγωνισμούς ομορφιάς, η Ιταλίδα καλλονή είχε αρχίσει να ασχολείται με το σινεμά, όταν ο εκκεντρικός χολιγουντιανός παραγωγός Χάουαρντ Χιουζ έριξε πάνω της το βλέμμα του. «Ξανά και ξανά προσπάθησε να με κερδίσει. Ομως δεν τα κατάφερε… Υπήρχε μεγάλη διαφορά μεταξύ μας. Του είπα “αν χάσεις όλα σου τα χρήματα, ίσως σε παντρευτώ”. Μάλλον ήταν έκπληκτος που υπήρχε κάποιος που δεν ενδιαφερόταν για τα χρήματά του». Η Ιταλίδα σταρ που έφυγε χθές από τη ζωή σε ηλικία 95 ετών, πρέπει να είχε αμέτρητα τέτοια περιστατικά να διηγηθεί· για τουλάχιστον δύο δεκαετίες υπήρξε το απόλυτο σύμβολο του σεξ εντός και εκτός μεγάλης οθόνης, μια λαϊκή ντίβα ικανή να σταθεί δίπλα στους μεγαλύτερους άνδρες πρωταγωνιστές της εποχής και –όχι σπάνια– να τους επισκιάσει.
Ο Χιουζ, που αναφέραμε και παραπάνω, πάντως στάθηκε αρχικά εμπόδιο στην καριέρα της, ίσως ακριβώς λόγω της… απόρριψης, χρησιμοποιώντας ένα αρχικό συμβόλαιο προκειμένου να μην την αφήσει να κάνει σινεμά στην Αμερική μέχρι το 1959. Αυτό ωστόσο δεν εμπόδισε τη Λολομπριτζίντα να γυρίσει την πρώτη της αμερικανική ταινία στην Ευρώπη, το «Bread, Love and Dreams» το 1953, για την οποία μάλιστα κέρδισε και μία υποψηφιότητα για BAFTA. Η εμπορική επιτυχία του φιλμ απογείωσε και τη δική της καριέρα· ακολουθούν τα «Πιο δυνατός από τον διάβολο» του Τζον Χιούστον με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο πλευρό της, «Η πιο ωραία γυναίκα στον κόσμο» (διόλου τυχαίο) και «Η Παναγία των Παρισίων», όπου έπαιξε την Εσμεράλδα δίπλα στον Κουασιμόδο (Αντονι Κουίν).
Ο τσιγγάνικος χορός της στην τελευταία ταινία άφησε με το στόμα ανοιχτό το ανδρικό κοινό –και όχι μόνο–, ωστόσο ήταν μόλις μια πρόγευση σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε στο επικό «Ο Σολομών και η Βασίλισσα του Σαβά», την τελευταία ταινία του μεγάλου Κινγκ Βίντορ. Εκεί η Ιταλίδα ηθοποιός, πιο απαστράπτουσα από ποτέ, υποδύεται τη μυθική βασίλισσα, έχοντας στο πλευρό της τον Γιουλ Μπρίνερ στον ρόλο του Σολομώντος. Η δεκαετία του 1960 υπήρξε εξίσου παραγωγική, με τα στούντιο να διαγκωνίζονται για να ταιριάξουν τη «Λόλο» με ακόμα περισσότερους αστέρες: τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τον Φρανκ Σινάτρα, τον Ροκ Χάτσον, τον Στίβεν Μπόιντ, τον Σον Κόνερι, τον Αλεκ Γκίνες και άλλους. Λέγεται μάλιστα πως έχασε την ευκαιρία για ένα δεύτερο ρόλο στη «La Dolce Vita» του Φελίνι επειδή ο σύζυγός της άφησε το σενάριο να παραπέσει, μέσα στον χαμό που επικρατούσε από τα προτεινόμενα πρότζεκτ που έφταναν συνεχώς με το ταχυδρομείο στην πόρτα της.
Το σινεμά όμως δεν μπορούσε να καλύψει τις καλλιτεχνικές ανησυχίες της Λολομπριτζίντα. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονταν η φωτογραφία και μάλιστα το φωτορεπορτάζ, το οποίο την οδήγησε σε συναντήσεις-πορτρέτα με διασημότητες όπως ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Σαλβαδόρ Νταλί, ο Γιούρι Γκαγκάριν και η Γκρέις Κέλι. Η μεγαλύτερη «επιτυχία» της ωστόσο ήταν η αποκλειστική συνέντευξη με τον Φιντέλ Κάστρο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Ούτε και η πολιτική τής ξέφυγε. Το 1999 ήταν υποψήφια –ανεπιτυχώς– για την Ευρωβουλή με το κόμμα του Ρομάνο Πρόντι, ενώ μόλις πέρυσι κατέβηκε ξανά, αυτή τη φορά στις βουλευτικές εκλογές με το ευρωσκεπτικιστικό ISP.
