Καλλιτεχνικά και επαγγελματικά μιλώντας, είναι μια καλή περίοδος για τον Ορέστη Χαλκιά. Οι πρόβες για τον «Θάνατο στη Βενετία», υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Παπαγεωργίου, έχουν ήδη ξεκινήσει στο Θέατρο Πορεία. Το «Maestro» συζητήθηκε όσο λίγες ελληνικές σειρές και ταξιδεύει στη θάλασσα του Netflix. Ενώ πρόσφατα διέρρευσε και η πληροφορία ότι ο 30χρονος ηθοποιός θα πρωταγωνιστήσει στον «Ιππόλυτο», που θα σκηνοθετήσει η Κατερίνα Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο.
Εκείνος πάντως διευθετεί αυτές τις ημέρες (και μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου) και μια γλυκιά «εκκρεμότητα»: παίζει στη «Δόξα Κοινή», μια σκηνική συνομιλία ερωτικών ποιημάτων με άξονα το «Εις την Οδό των Φιλελλήνων» του Εμπειρίκου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και σύνθεση κειμένου από τον Στρατή Πασχάλη. Η παράσταση είχε διακοπεί λόγω πανδημίας και τώρα επιστρέφει στο Θέατρο Πορεία, δίνοντας στον Ορέστη Χαλκιά την ευκαιρία να ξαναπιάσει το νήμα της. «Οταν μια παράσταση που σου αρέσει τελειώνει, λες “πωπώ, τώρα αν ξεκινούσαμε, θα τα είχα καταλάβει όλα, αν το έπιανα από εδώ και πέρα, θα έλεγα πολύ σωστά την ιστορία που θέλω να πω”», εξηγεί ο ηθοποιός και συνεχίζει: «ό,τι μεσολάβησε –που για πολλούς ήταν ένα πλήγμα στην ανθρώπινη ψυχή– έφερε μια ωριμότητα ως προς το πώς προσλαμβάνω ένα ποιητικό κείμενο και με έκανε να το αντιμετωπίσω πιο συνειδητά, πιο ολοκληρωμένα. Η ποίηση βέβαια είναι ανεξάντλητη, δεν υπάρχει μία ανάγνωσή της. Οποιος ακούει ή διαβάζει ένα ποίημα, είναι ένας καινούργιος ποιητής».
Από όλα τα ποιήματα που ακούγονται στη «Δόξα κοινή», ιδιαίτερη συγκίνηση του προκαλεί το «Μαραμπού» του Νίκου Καββαδία. Ειδικά σε συνδυασμό με τα ηχοτοπία της Λήδας Μανιατάκου, το «Μαραμπού» βιώνεται από τον ηθοποιό –που επίσης ασχολείται με τη μουσική– σαν ένα «στιλέτο στην καρδιά». Οι στίχοι του εξάλλου αφηγούνται μια τραγική ιστορία, ενώ ολόκληρη η παράσταση «θέτει τις βάσεις για να αναδιαπραγματευτούμε το πώς ερωτευόμαστε» ή, όπως λέει ο Ορέστης Χαλκιάς μισοαστεία-μισοσοβαρά, λειτουργεί «σαν ένας ποιητικός τσελεμεντές του έρωτα».
Η ματαίωση του «είναι»
Η τηλεοπτική καρικατούρα του ομοφυλόφιλου δεν είναι παρά η αμηχανία της κοινωνίας απέναντι στο γεγονός ότι ο ομοφυλόφιλος είναι απλώς ένας άνθρωπος.
Στη διασκευή του «Θανάτου στη Βενετία» του Τόμας Μαν, που ενέπνευσε και την ομώνυμη ταινία του Βισκόντι, κάτι παρόμοιο τον γοητεύει: «η ματαίωση του “είναι” που βιώνεις μπροστά στο όμορφο. Οποια εικόνα έχεις για τον εαυτό σου μέχρι τότε, σβήνεται και υπάρχει μόνο το αντικείμενο του πόθου», λέει ο ηθοποιός, αναφερόμενος στην ιστορία ενός συγγραφέα ο οποίος έλκεται από έναν νεαρό, που παραθερίζει στο ίδιο ξενοδοχείο με εκείνον.
Ο Χαλκιάς δεν υποδύεται κάποιον από τους δύο, ούτε θέλει να αποκαλύψει περισσότερα. Υπενθυμίζει ότι, σε αντίθεση με την τηλεόραση, το θέατρο προσεγγίζει τέτοια θέματα με πολύ πιο σεβάσμιο τρόπο. «Η τηλεοπτική καρικατούρα του ομοφυλόφιλου δεν είναι παρά η αμηχανία της κοινωνίας απέναντι στο γεγονός ότι ο ομοφυλόφιλος είναι απλώς ένας άνθρωπος», λέει και προσθέτει: «Τώρα πια, οι σεναριογράφοι έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται – και όχι μόνο από τον Χριστόφορο και έπειτα».
Ο «Χριστόφορος» είναι βέβαια ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, δημιουργός του «Maestro», όπου ο Χαλκιάς υποδύεται τον νεαρό ομοφυλόφιλο Αντώνη. Ποιο ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έμαθε από τη συμμετοχή του στη σειρά; «Μου έμαθε να λειτουργώ ομαδικά και να πιάνομαι από το χέρι του συνεργάτη μου –όχι μόνο του ηθοποιού– ώστε να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να αφηγηθούμε αυτό που θέλουμε. Επρεπε για παράδειγμα να γυρίσουμε κάποιες σκηνές με μια συγκεκριμένη αισθητική, ένα συγκεκριμένο, μουντό φως. Το οποίο προέκυπτε όταν ο ήλιος κρυβόταν πίσω από ένα σύννεφο. Μπορεί να περιμέναμε μισή ώρα μέχρι να συμβεί και το γεγονός ότι έπρεπε, εκείνη τη στιγμή, να μπούμε στο σετ και να πετύχουμε το σωστό αποτέλεσμα, σου δίνει την ικανότητα να συγκεντρώνεσαι σε δευτερόλεπτα και να βρίσκεσαι μέσα στη συνθήκη που πρέπει».
Ευελπιστεί άραγε ο Ορέστης Χαλκιάς, απόφοιτος της δραματικής σχολής του ΚΘΒΕ που πριν από λίγα χρόνια ήρθε στην Αθήνα, ότι η προβολή του «Maestro» στο Netflix θα του ανοίξει δρόμους στο εξωτερικό; «Προφανώς θα μου άρεσε, το όνειρό μου θα ήταν να κάνω δουλειές σαν το “Maestro” ή ταινίες σε διάφορα μέρη του κόσμου», καταλήγει. «Αυτό δεν σημαίνει ότι τρίβω τα χέρια μου και σκέφτομαι “τώρα θα γίνει χαμός”. Οσο έχω την τύχη να κάνω αυτή τη δουλειά, να λέω ιστορίες και να κάνω τους ανθρώπους να σκέφτονται, να αγαπάνε και να συγκινούνται, μου αρκεί. Αν μπορέσω να το κάνω σε μεγαλύτερη εμβέλεια, γιατί όχι;».
