Δύσκολη υπόθεση τα πρωτοχρονιάτικα γκαλά που προσφέρουν οι ανά τον κόσμο ορχήστρες, καθώς το διασημότερο όλων, αυτό της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, θέτει μια συγκεκριμένη παγκόσμια σταθερή. Το θέαμα που προσφέρουν οι Αυστριακοί, από τη μουσική μέχρι τον στολισμό της αίθουσας και τα χορευτικά ιντερλούδια, δύσκολα μπορούν να το συναγωνιστούν άλλες ορχήστρες. Aλλωστε δεν υπάρχει λόγος: κανένα αντίγραφο δεν συγκρίνεται με το πρωτότυπο. Κι ας είναι το βιεννέζικο θέαμα πια τόσο τυποποιημένο, όσο απαιτείται, εξάλλου, προκειμένου να ικανοποιήσει τα εκατομμύρια των τηλεθεατών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, που περιμένουν εναγωνίως το εμβατήριο «Ραντέτσκι».
Στην Αθήνα έχουν γίνει μέχρι σήμερα αρκετές εναλλακτικές προτάσεις για ένα εορταστικό γκαλά με ευχάριστη, ανάλαφρη μουσική, γνωστή σε όλους. Ο στόχος παραμένει σταθερός και περιλαμβάνεται στους πιο δύσκολους: να φέρει το χαμόγελο στα χείλη του κοινού και μάλιστα σε εποχές που για τους πολλούς είναι δύσκολες.
Αφιερωμένη στο μιούζικαλ ήταν η φετινή πρωτοχρονιάτικη πρόταση της Κρατικής και του Μεγάρου.
Η φετινή πρόταση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών επικεντρώθηκε στο μιούζικαλ. Κατεξοχήν αμερικανικό είδος, το μιούζικαλ είναι ως εκ τούτου παγκόσμιο: «Ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι θέλουμε να είμαστε Αμερικανοί», είχε πει πρόσφατα διάσημος Γάλλος σκηνοθέτης, αναφερόμενος στην πολιτιστική επιβολή των ΗΠΑ ειδικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ετσι, επιλέχθηκαν μουσικές των Κόουλ Πόρτερ, Ρίτσαρντ Ρότζερς, Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, Λιρόι Αντερσον και του Φρέντερικ Λέβε ή Λόουβ, Αυστριακού, πολιτογραφημένου Αμερικανού, συνθέτη του μιούζικαλ «Ωραία μου κυρία». Απόδειξη της ανταπόκρισης που βρήκε η πρόταση αυτή, είναι ότι στην αρχικά μία προγραμματισμένη βραδιά, προστέθηκε και δεύτερη.
Εξ ορισμού στραμμένο προς το μεγάλο κοινό, το μιούζικαλ έχει τις δικές του προδιαγραφές σε ό,τι αφορά την ερμηνεία. Δεν είναι όπερα, ούτε οπερέτα. Προϋποθέτει μικρόφωνα, επομένως και τραγουδιστές που τα χειρίζονται σωστά. Το κείμενο, που συχνά είναι γεμάτο ιδιωματισμούς, πρέπει να γίνεται κατανοητό, άρα η προφορά των αγγλικών και η άρθρωση πρέπει να είναι αντίστοιχες. Και η ορχήστρα, βέβαια, πρέπει να έχει την ποιότητα ενός συμφωνικού συνόλου και τον παλμό, όπως επίσης την ελαφράδα και την κίνηση μιας ορχήστρας ελαφράς μουσικής.
Στις 29 Δεκεμβρίου, όλα αυτά κλήθηκαν να τα υπηρετήσουν ορισμένοι από τους πιο έμπειρους Ελληνες καλλιτέχνες: η υψίφωνος Μυρσίνη Μαργαρίτη με την καθαρή φωνή της, η επίσης υψίφωνος Βάσια Ζαχαροπούλου με φωνή αισθαντική, ο τενόρος Γιάννης Καλύβας, δοκιμασμένος στο είδος, και ο βαθύφωνος Γιώργος Παπαδημητρίου, που μουσικά και σκηνικά κινήθηκε με άνεση. Την ορχήστρα διηύθυνε με επιτυχία ο Μιχάλης Οικονόμου, ο οποίος συνεισέφερε επίσης μια ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση της «Αγιας Νύχτας» του Γκρούμπερ. Το κοινό, πάντως, ζωντάνεψε με ένα εμβατήριο του Ελγκαρ, ενθουσιάστηκε με την πρόποση από την «Τραβιάτα» και ξεσηκώθηκε με το εμβατήριο «Ραντέτσκι», δηλαδή με τα τρία κομμάτια που δεν είχαν σχέση με μιούζικαλ, κάτι που ίσως φανερώνει μάλλον την υποσυνείδητη εγγύτητά μας με τα της Ευρώπης.
