Θετικά ξεκίνησε η χρονιά από συναυλιακή άποψη. Μετά την περίπου υποχρεωτική «χαρά» των γιορτών, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών πρότεινε στις 17 Ιανουαρίου μια βραδιά που προσέφερε ψυχική ευφορία: στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», η βιολονίστρια Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε, η τσελίστρια Κέρστιν Φελτς και ο πιανίστας Ούβε Μάτσκε ερμήνευσαν δύο σημαντικά έργα μουσικής δωματίου, το Τρίο με πιάνο αρ. 1 σε σι μείζονα, έργο 8 του Γιοχάνες Μπραμς και το Τρίο με πιάνο αρ. 2 σε μι ελάσσονα, έργο 67 του Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Τα καλύτερα στοιχεία δύο εποχών μοιάζει να έχει διατηρήσει το πρώτο Τρίο του Μπραμς. Γράφτηκε όταν ο συνθέτης ήταν μόλις είκοσι ετών αλλά αναθεωρήθηκε ριζικά τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, τόσο που στην ουσία δικαιούται κανείς να μιλάει για δύο διακριτά έργα. Ο Μπραμς συντόμευσε πολλά, αντικατέστησε ορισμένα μουσικά θέματα και ανέπτυξε άλλα με αποφασιστικά διαφορετικό τρόπο. Η «νέα έκδοση», όπως την ονόμασε ο ίδιος, πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βουδαπέστη το 1890 και εκδόθηκε την επόμενη χρονιά. Η νεανική ορμή των πρώτων μουσικών θεμάτων παραμένει αμείωτη, ο λυρισμός της επεξεργασίας έχει αποκτήσει διαφορετικό βάθος.
Η διαφορετική προσωπικότητα κάθε μουσικού συνεισέφερε με δημιουργικό τρόπο στο αποτέλεσμα.
Γνωστός εδώ και δεκαετίες για τη σταθερή και ουσιαστική συνεισφορά του στο αθηναϊκό μουσικό τοπίο, ο πιανίστας Ούβε Μάτσκε συνεργάστηκε, όπως συχνά τα τελευταία χρόνια, με την κόρη του, Δανάη, και αυτή τη φορά επίσης με τη Γερμανίδα τσελίστρια Κέρστιν Φελτς. Οι τρεις τους υπήρξαν εξαιρετικά ισορροπημένοι, με τη φανερά διαφορετική προσωπικότητα καθενός να συνεισφέρει δημιουργικά στο αποτέλεσμα. Η ακρίβεια και η σαφήνεια του ήχου, όπως επίσης η περισσότερο νευρώδης άρθρωση της Δανάης Παπαματθαίου-Μάτσκε, ερχόταν σε διάλογο με τις καμπύλες και την πλαστικότητα της γενναιόδωρης διαμόρφωσης φράσεων της Φελτς, που εκτιμήθηκε αμέσως, κατά το αρχικό ζωηρό μέρος και ακόμη περισσότερο στο αργό τρίτο μέρος του έργου. Ο Μάτσκε δεν προσέφερε απλώς το κρίσιμο συνεκτικό θεμέλιο, απαραίτητο για την ανάπτυξη της έκφρασης των δύο εγχόρδων, αλλά συμμετείχε ουσιαστικά στη διαμόρφωση της αισθητικής, καθώς βρισκόταν σε διάλογο και με τα δύο, χωρίς όμως να επιβάλλεται.
Στο Τρίο του Σοστακόβιτς η Κέρστιν Φελτς απέδωσε με τρόπο μοναδικό τα κρίσιμα πρώτα μουσικά μέτρα, στα οποία, μόνο και εκτεθειμένο, το τσέλο καλείται να δημιουργήσει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Η Δανάη Παπαματθαίου-Μάτσκε οδήγησε τους τρεις στην ανάλογα απόκοσμη αλλά επίσης φρενήρη διάθεση του δεύτερου μέρους, όπου εξίσου καθοριστική υπήρξε η συμβολή του Ούβε Μάτσκε. Τα δύο έγχορδα έδωσαν ψυχή στο θρηνώδες τραγούδι της πένθιμης πασακάλιας, η οποία συνιστά το αργό τρίτο μέρος του έργου, αναδεικνύοντάς τη στο ποιητικό κέντρο της σύνθεσης. Στη συνέχεια, χωρίς διακοπή, οι τρεις μουσικοί μαζί ξέσπασαν στον «μακάβριο χορό» που κλείνει το Τρίο με συγκλονιστικό τρόπο και ο οποίος δάνεισε το «εβραϊκό» του θέμα στο δεύτερο μέρος του διασημότατου όγδοου κουαρτέτου εγχόρδων του Σοστακόβιτς, που γράφηκε περίπου δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Μια συναρπαστική ερμηνεία, που δίκαια απέσπασε το θυελλώδες χειροκρότημα του κοινού.
