Μαθήματα παρέδωσε η Λένια Ζαφειροπούλου στις 20 Ιανουαρίου στον «Παρνασσό». Ο τρόπος με τον οποίο ερμήνευσε τραγούδια του Ρόμπερτ Σούμαν σε συνεργασία με την εξαιρετική Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου στο πιάνο ήταν τουλάχιστον το ίδιο σημαντικός με όσα είπε προλογίζοντάς τα.
Είπε, λοιπόν, ότι ο Ρόμπερτ Σούμαν είναι μουσικός και ως εκ τούτου εκφράζεται μέσα από τη μουσική. Οτι, δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να αποδώσει το πνεύμα των εκάστοτε στίχων, τη νοσταλγία, τη λαχτάρα, την ειρωνεία, τον ευσεβισμό, το πάθος, τον έρωτα, είναι μέσα από μορφές μουσικής, όπως ένα πένθιμο εμβατήριο, ένα στρυφνό βαλς, ένα κοράλ ή ό,τι άλλο κρίνει ότι του ταιριάζει. Και ότι όλα αυτά ακούγονται από το πιάνο. Η γραφή για το πιάνο φωτίζει και ερμηνεύει τους στίχους. Με άλλα λόγια, τα τραγούδια του Σούμαν και των ομολόγων του δεν είναι σημαντικά επειδή ο εκάστοτε συνθέτης επέλεξε να μελοποιήσει διάσημους ποιητές, ενώ το μέρος του πιάνου είναι ουσιαστικό και δεν εξαντλείται στην απλή συνοδεία μιας μελωδικής γραμμής, οσοδήποτε εκφραστικής. Απλά και σαφή λόγια, που στην πατρίδα μας συχνά τα ξεχνάμε, όταν θέλουμε να δώσουμε σε τραγούδια ενός άλλου χώρου χαρακτηριστικά που, φευ, δεν έχουν.
Ποιητικές ερμηνείες στον «Παρνασσό» από τη Λένια Ζαφειροπούλου και την Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου.
Η Λένια Ζαφειροπούλου μίλησε εξίσου απλά και με χιούμορ για την ειρωνεία των στίχων του Χάινριχ Χάινε, σε μια προσπάθεια, ενδεχομένως, να απομυθοποιήσει έναν κόσμο που σήμερα προκαλεί αμηχανία σε πολλούς: τον κόσμο του ρομαντισμού με τα υψηλόφρονα ιδανικά, την εξιδανίκευση, την ευγένεια του πνεύματος. Εναν κόσμο που προκαλεί αμηχανία ακόμα και στους ίδιους τους Γερμανούς, όπως μαρτυρά ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν σχεδόν ανεξαιρέτως τους καρπούς του στις παραστατικές τέχνες, το θέατρο και την όπερα. Oμως αν δεν πιστέψει κανείς σε όσα εκφράζει ο «Τριστάνος», αν δεν ξέρει τι να κάνει και πώς να διαχειριστεί τον συναισθηματικό, ιδεολογικό και πνευματικό του κόσμο, και, αντ’ αυτού, αντιμετωπίσει το θέμα με ιδεοληψία και κυνισμό ως ακόμη ένα αστικό δράμα, απλώς χάνει την ουσία.
Η Ζαφειροπούλου και η Παπαστεφάνου δεν έχασαν την ουσία. Αντίθετα, μέσα από τις ερμηνείες τους έδειξαν πώς μπορεί να αποδώσει κάποιος το υψηλό και το ευγενές με τρόπο που σέβεται τον αξιακό κόσμο του πρωτοτύπου και ο οποίος ακριβώς γι’ αυτό έχει τη δύναμη να επικοινωνήσει με το σημερινό κοινό. Από το πιάνο, λοιπόν, η Παπαστεφάνου έδωσε σε κάθε τραγούδι του Σούμαν τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του ξεχωριστή ατμόσφαιρα, είτε επρόκειτο για το τρομακτικό «Oνειρο της μάνας», τον ερωτευμένο «Στρατιώτη» και τον «Οργανοπαίκτη» σε ποίηση του Χανς Κρίστιαν Aντερσεν, είτε για τα εξαιρετικά τραγούδια του έργου 24 σε ποίηση του Χάινε, είτε πάλι για την ταραγμένη «Ηδονή μιας νύχτας με θύελλα», τη «Λαχτάρα για το δάσος» και τους εκπληκτικής λιτότητας «Παλαιούς ήχους» σε ποίηση Γιουστίνους Κέρνερ.
Αντίστοιχα η Λένια Ζαφειροπούλου, με φωνή τονικά ασφαλή και τραγούδι καλλιεργημένο και εκφραστικό, έδωσε ψυχή στη μουσική και έδειξε πόσο μπορούν να μας αφορούν ακόμη τραγούδια του ρομαντισμού. Κάποια πράγματα είναι για ενηλίκους, και αυτό δεν είναι κακό.
