Οι φετινές «Ημέρες πιάνου» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ολοκληρώθηκαν το βράδυ της 29ης Ιανουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης» με μια επιτυχημένη συναυλία της Ορχήστρας Φιλαρμόνια σε έργα Μότσαρτ. Διηύθυνε ο Γιώργος Ζιάβρας και ακούστηκαν οι Εισαγωγές από τις όπερες «Ντον Τζοβάνι» και «Η μεγαλοψυχία του Τίτου», το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 24 σε ντο ελάσσονα (Κ. 491) και το Κοντσέρτο για τρία πιάνα σε φα μείζονα (Κ.242).
Ο Ζιάβρας ανέδειξε ιδιαίτερα το δραματικό στοιχείο της μουσικής. Η ορμή των ερμηνειών, ταιριαστή και στις δύο Εισαγωγές, προέκυπτε περισσότερο μέσα από έντονες αντιθέσεις δυναμικής και από την ακρίβεια μουσικών φράσεων με σαφή περιγράμματα, παρά από περιττά γοργές ταχύτητες, οι οποίες θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προβλήματα στην ορχήστρα. Στην Εισαγωγή από τον «Ντον Τζοβάνι» αρχικά δόθηκε πειστικά η σκοτεινή ατμόσφαιρα της επιβλητικής μουσικής, που θα οδηγήσει τον «ακόλαστο» στο τρομερό τέλος του. Αυτή αντιπαρατέθηκε με επιτυχία στην ελαφράδα και στη σβελτάδα του δεύτερου μέρους της Εισαγωγής, που σχετίζεται με το περισσότερο ανάλαφρο στοιχείο της όπερας. Αντίστοιχα, ο Ζιάβρας απέδωσε με επιτυχία τη θύελλα που μαίνεται στην Εισαγωγή της «Μεγαλοψυχίας του Τίτου» και η οποία εισάγει άμεσα στην ουσία των ψυχολογικών συγκρούσεων και του κυνισμού των χαρακτήρων αυτής της άλλοτε παραγνωρισμένης όπερας, η οποία σήμερα δίκαια έχει επιστρέψει στα λυρικά θέατρα όλου του κόσμου.
Ο Γιώργος Ζιάβρας διηύθυνε τη Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών αποκλειστικά σε έργα Μότσαρτ.
Το Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 24 ανήκει στα σημαντικότερα του Μότσαρτ και ολοκληρώθηκε λίγο πριν από τους «Γάμους του Φίγκαρο».
Μεταξύ άλλων, η ενορχήστρωση περιλαμβάνει όμποε όπως και κλαρινέτα, συνδυασμός ο οποίος προσδιορίζει τον χαρακτήρα της μουσικής. Το Κοντσέρτο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Βιέννη το 1786 με τον ίδιο τον Μότσαρτ στο φορτεπιάνο, από το οποίο διηύθυνε επίσης την ορχήστρα. Ο Ζιάβρας επέλεξε, εύλογα, ανάλογη δραματική αισθητική για την απόδοση της μουσικής. Ως προς αυτό απέκλινε από τη νεαρή Ρωσίδα πιανίστρια Oλγκα Ντάβνις, της οποίας η ερμηνεία ήταν σε διαφορετικό μήκος κύματος. Φυσικά, διέθετε την ακρίβεια, τη δεξιοτεχνία και τον έλεγχο της δυναμικής, όπως τον προϋποθέτουν σήμερα οι «ιστορικά ενημερωμένες» ερμηνείες. Ταυτόχρονα, όμως, τη διέκριναν εξίσου εκφραστική ευγένεια και ποιητικότητα, στοιχεία που σπανίζουν στις μέρες μας. Οι αιχμές ήταν περιορισμένες και οι φράσεις σχηματίζονταν με τρόπο που φανέρωνε βάθος και εσωτερικότητα, ταιριαστές στο συγκεκριμένο έργο. Προφανώς, το αργό δεύτερο μέρος ωφελήθηκε περισσότερο από την ερμηνευτική αυτή προσέγγιση.
Μόνο έργο διαφορετικής αισθητικής ήταν το Κοντσέρτο για τρία πιάνα (Κ. 242) που ο Μότσαρτ είχε ολοκληρώσει δέκα χρόνια νωρίτερα και το οποίο στη συνέχεια μετέγραψε για δύο πιάνα. Το αισιόδοξο αυτό έργο, γραμμένο για την κόμισσα Λόντρον και τις δύο κόρες της, αποδόθηκε από τον Βασίλη Βαρβαρέσο, ακριβή, στυλιστικά κομψό και δεξιοτεχνικά λαμπερό, σε συνεργασία με τον Ζαν-Λουί Στόγερμαν και τον 14χρονο φέρελπι πιανίστα Φίλιππο Κλαψινάκη, ο οποίος στάθηκε επάξια στο πλευρό των δύο πολύ πιο έμπειρων συναδέλφων του.
