Δεν είναι παράδοξη για τους παροικούντες την πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ η πληροφορία πως ήδη πανεπιστήμια της Αθήνας ενδιαφέρονται να «ενθυλακώσουν» τη δημόσια σχολή παραστατικών τεχνών. Ενδιαφέρονται, και το έχουν δηλώσει όχι στα στελέχη του υπουργείου Παιδείας αλλά στα κομματικά όργανα του κυβερνώντος κόμματος. Αλλωστε, είναι σαφές ότι η νυν πολιτική ηγεσία του Παιδείας ουδέποτε εργάστηκε με συνέπεια για την επίλυση του καυτού ζητήματος της ανωτατοποίησης των καλλιτεχνικών σπουδών και τη δημιουργία ενός είδους Ανωτάτης Σχολής Παραστατικών Τεχνών. Η ηθοποιός Λυδία Κονιόρδου δεν τα κατάφερε όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού επί ΣΥΡΙΖΑ –ιδιαιτέρως φιλικός προς τους καλλιτέχνες, ας μην το παραβλέπουμε– να δώσει λύση, αφού συνάντησε την αντίσταση (σθεναρή, όπως λένε οι κακές γλώσσες) του τότε υπουργού Παιδείας Κώστα Γαβρόγλου. Αρα η Νίκη Κεραμέως θα επιδιώξει να εμπλακεί σε ένα δρόμο πολιτικά ακανθώδη και με τους καλλιτέχνες «απέναντί» της; Ετσι, τώρα, πανεπιστημιακοί απευθύνονται στα κομματικά επιτελεία, προσδοκώντας να κατοχυρώσουν τo αίτημά τους στο μετεκλογικό τοπίο.
Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν για το θεσμικό καθεστώς της νέας σχολής: είτε να γίνει Ανωτάτη Σχολή Παραστατικών Τεχνών στα πρότυπα της ΑΣΚΤ είτε να ενταχθεί σε κάποιο πανεπιστήμιο – του κέντρου ή μήπως της Δυτικής Αττικής; Και τα δύο ενδεχόμενα συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως η σχολή θα υπάγεται στο υπουργείο Παιδείας. Ως εκ τούτου, το εγχείρημα θα είναι σύνθετο, για τον απλό λόγο πως θα πρέπει να συνταιριάξει τα συμφέροντα όχι μιας αλλά δύο συντεχνιών: των καλλιτεχνών και των πανεπιστημιακών. Ο πόλεμος που έχουν κηρύξει οι πανεπιστημιακοί των υπαρχόντων τμημάτων θεάτρου ΑΕΙ για να μην μπορούν οι καλλιτέχνες να διδάσκουν στα σχολεία, «δείχνει» ότι τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων της νέας ανωτάτης πανεπιστημιακής σχολής θα είναι για την άσκηση καλλιτεχνικού επαγγέλματος, αλλά όχι για διορισμό σε σχολεία.
Παράλληλα, μια καλλιτεχνική σχολή ενταγμένη στο υπουργείο Παιδείας απαιτεί διδάσκοντες κατόχους διδακτορικού διπλώματος, εκτός κι αν επιλεγούν ειδικά με κριτήριο το σημαντικό καλλιτεχνικό τους έργο για τα πρακτικά μαθήματα. Πώς θα οριστεί το «σημαντικό»; Σήμερα στις κρατικές καλλιτεχνικές σχολές (π.χ. τις δραματικές) οι διδάσκοντες επιλέγονται από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου, ο οποίος φυσικά έχει την ευχέρεια να κάνει «προσωπικό παιχνίδι». Και πώς θα επιλέγονται οι φοιτητές της; Μήπως θα επαναληφθεί το φαιδρό σκηνικό που συνέβη προ ολίγων ετών σε δραματική σχολή, καθηγητής και μέλος της κριτικής επιτροπής να αποχωρεί από την αίθουσα όταν είχε προετοιμάσει –στις καλές εποχές έως 40 ευρώ κόστιζε η ώρα– έναν υποψήφιο;
Ηδη καλλιτέχνες βρίσκονται με το ένα πόδι εκτός των δραματικών σχολών στις οποίες τώρα διδάσκουν (και επικρίνονται γι’ αυτό από τους συναδέλφους τους), επειδή προσβλέπουν για θέση στα πανεπιστημιακά θεατρικά τμήματα του ΑΠΘ και του ΕΚΠΑ ή στη νέα σχολή. Η καλλιτεχνική εκπαίδευση ήταν πάντα το βιοποριστικό αποκούμπι πολλών. Ομως, όταν αντιμετωπίζεται ως αποκούμπι καταντά, αργά ή γρήγορα, δεύτερη προτεραιότητα. Ας μη γελιόμαστε, αυτό δεν ισχύει τώρα;
