Food blogger εδώ, food blogger εκεί, food blogger παραπέρα. Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις κι έναν food blogger. Στο YouTube, στο Instagram, στο TikTok, χιλιάδες βίντεο για το φαγητό, τα εστιατόρια, τις σύγχρονες τάσεις από το Μοναστηράκι μέχρι τη Βομβάη και το Λος Αντζελες, ό,τι τρώγεται υπάρχει σε κάποιο βίντεο, σε κάποιο story που ανεβάζουν ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Μεγάλη ποικιλία έχουμε και στους εγχώριους food bloggers, από μαμάδες που αναζητούν ό,τι πιο υγιεινό για τα παιδιά τους μέχρι φανατικούς της ασιατικής κουζίνας και γκρουπ ανδρών που καταβροχθίζουν πίτσες, χάμπουργκερ και σουβλάκια μπροστά σε μια κάμερα.
Αφήνει κάποιο αποτύπωμα το food blogging; Eπηρεάζει κόσμο, φτιάχνει «πελατολόγιο» για τα μαγαζιά που παρουσιάζονται έναντι αντιτίμου; Σίγουρα το food blogging μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο μέσο προώθησης και προβολής των εστιατορίων. Οταν ένας food blogger με χιλιάδες ακολούθους κάνει μια καλή κριτική, ανεβάσει ένα ωραία φωτογραφημένο πιάτο και το συνοδεύσει με ένα εμπνευσμένο κείμενο, έχει πολλές πιθανότητες να προσελκύσει το ενδιαφέρον κάποιων.
Ομως πόσα απ’ όλα αυτά τα βιντεάκια που περνούν από μπροστά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αξίζουν πραγματικά; Πόσα είναι σοβαρές, υπεύθυνες, οργανωμένες δουλειές; Νομίζω όλοι ξέρουμε την απάντηση. Ελάχιστοι έχουν τις γνώσεις γύρω από τη μαγειρική, τις τεχνικές και τις πρώτες ύλες και τα σωστά εργαλεία για να υποστηρίξουν μια δουλειά που να έχει νόημα, να προσφέρει κάτι, να βοηθάει τόσο τους επαγγελματίες του χώρου όσο και το κοινό.
«Ηρθαν μια φορά κάποιοι και μας είπαν ότι είναι σπουδαίοι στο Instagram, ήθελαν να φάνε χωρίς να πληρώσουν. Τους κεράσαμε, τι να κάνουμε; Το αστείο ήταν ότι δεν ήξεραν καν να φάνε, ενώ στο κρασί είχαν θεμελιώδη άγνοια», έλεγε σε πρόσφατο ρεπορτάζ της «Κ» ιδιοκτήτρια εστιατορίου στην Τήνο. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα με το καταιγιστικό food blogging. Οτι είναι πολλοί εκεί έξω που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και στους εστιάτορες και στο κοινό.
