Η οπερατική μεταφορά της ρομαντικής κομεντί «Στο φως του φεγγαριού» του 1987 με λιμπρέτο του σεναριογράφου Τζιν Πάτρικ Σάνλεϊ. Μια μουσική κωμωδία για την ασιατικο-αμερικανική εμπειρία από τον κινεζικής καταγωγής συνθέτη Χουάνγκ Ρούο. Οι «Δαίμονες» του 33χρονου συνθέτη, μαέστρου, πιανίστα και συγγραφέα Μάθιου Ακόιν.
Αυτό δεν είναι το πρόγραμμα κάποιας πειραματικής μουσικής σκηνής, αλλά ορισμένες από τις παραγγελίες των επόμενων πέντε σεζόν από τη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης (Μet). Οπως αναφέρει πρόσφατο άρθρο της εφημερίδας New York Times, η Met προσπαθούσε εδώ και καιρό να προσελκύσει νέο κοινό για κλασικά έργα, όπως για την «Τόσκα», την «Κάρμεν» ή τον «Ντον Τζοβάνι». Οταν όμως ανέβασε πέρυσι, με εξαιρετικό καστ, την όπερα «Hours» –προσαρμογή του γνωστού μυθιστορήματος του Μάικλ Κάνινγκχαμ–, πάνω από το 40% των εισιτηρίων αγοράστηκε από θεατές που δεν είχαν άλλη φορά παρακολουθήσει παράσταση όπερας. Γι’ αυτό και την προσεχή σεζόν αναδιαμορφώνει το πρόγραμμά της ώστε να «χωρέσει» μια αναβίωση της παραγωγής «Hours».
Δηλώνει, άραγε, αυτή η στροφή μια νέα καλλιτεχνική τάση για καινούργια έργα που συνδέονται περισσότερο με το παρόν, ή μια ανάγκη να διασφαλιστεί το μέλλον της όπερας, ένα είδος τέχνης που φαίνεται ότι περνάει μια υπαρξιακή κρίση;
Απαντώντας στο ερώτημα ο Πίτερ Γκελμπ, γενικός διευθυντής της Μet, και ο Γιανίκ Νεζέ-Σεγκέν, μουσικός διευθυντής της, σχολίασαν πως το θέμα δεν είναι η επιλογή της σύγχρονης όπερας γενικώς, αλλά της σωστής σύγχρονης όπερας που θα μπορέσει να απευθυνθεί στις καρδιές των ακροατών και θα χρησιμοποιεί τη μουσική για να συνδεθεί με το κοινό, έχοντας επίγνωση της αντανάκλασης του σήμερα στην κοινωνία.
Στα καθ’ ημάς, είναι ενδιαφέρον ότι σε μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα Figaro ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ Γιώργος Κουμεντάκης είχε πει: «Χωρίς τους πνεύμονες της δημιουργίας, η όπερα δεν μπορεί να επιβιώσει. Αν δεν θέλει να μαραζώσει μέχρι να εξαφανιστεί, δεν μπορεί να αρκείται στο να αποτελεί ένα είδος παρελθόντος. Χρειάζεται ζωντανούς συνθέτες που μιλούν για τη σημερινή κοινωνία».
Αυτή η πεποίθησή του φαίνεται πως έχει μεταφραστεί σε πράξη. Στη διάρκεια των προηγούμενων έξι ετών έχουν γίνει από την ΕΛΣ πάνω από 100 αναθέσεις σε έργα μεγάλης κλίμακας (όπερες, όπερες δωματίου, μιούζικαλ), αλλά και μικρότερης. Στην κεντρική σκηνή, για παράδειγμα, είδαμε τη «Μέσα χώρα» του Αγγελου Τριανταφύλλου σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, τον «Αντρέι» της Δήμητρας Τρυπάνη σε λιμπρέτο Παντελή Μπουκάλα, τη «Φόνισσα» του Κουμεντάκη σε λιμπρέτο Γιάννη Σβώλου, τη «Μήδεια» του Νίκου Κυπουργού σε λιμπρέτο Λένας Κιτσοπούλου κ.ά. Στην Εναλλακτική Σκηνή αίσθηση έκαναν το μιούζικαλ «Φτηνά τσιγάρα» των Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και Ρένου Χαραλαμπίδη, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία, και η όπερα δωματίου «Στρέλλα» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, βασισμένη στην ταινία του Πάνου Κούτρα.
Θα φέρει νέο κοινό στην όπερα αυτή η σύγχρονη συνταγή; Ο χρόνος θα το δείξει. Σίγουρα πάντως θα ταράξει τα ήρεμα νερά των κλασικών έργων.
