Με μια πολλαπλώς απολαυστική συναυλία του πολωνικού συνόλου Sinfonia Varsovia υπό τον γεννημένο στο Βελιγράδι Αλεξάνταρ Μαρκόβιτς ξεκίνησε την 1η Απριλίου το Φεστιβάλ της Aνοιξης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Πρώτο έργο της βραδιάς ήταν η Εισαγωγή στον «Ελεύθερο σκοπευτή» του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ. Στη μουσική αυτή σελίδα συγκεντρώνονται τα βασικά χαρακτηριστικά του γερμανικού ρομαντισμού, με πρώτο απ’ όλα τη μουσική απόδοση της Φύσης είτε με τη μορφή του σκοτεινού και μυστηριώδους δάσους είτε με αυτήν των υπερφυσικών δυνάμεων που εκμηδενίζουν τον άνθρωπο. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτό αναλαμβάνουν τα κόρνα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση διέθεταν την ακρίβεια και τον συντονισμό για την απόδοση των χαρακτηριστικών φράσεων που τους εμπιστεύεται ο συνθέτης.
Αντιστοίχως, τα έγχορδα αντιλαμβάνονταν εξίσου καλά τη δραματουργία της μουσικής και διασφάλισαν τον παλμό της μέσα από επιταχύνσεις και σημεία ύφεσης, τα οποία αποτέλεσαν πραγματικά ξέφωτα στο πυκνό δάσος.
Ο Σοπέν του Μπλέχατς ήταν τρυφερός, ευγενής και εστίαζε στο ονειρικό στοιχείο της μουσικής.
Στη συνέχεια, ο διάσημος Πολωνός πιανίστας Ράφαλ Μπλέχατς απέδωσε το δεύτερο Κονσέρτο για πιάνο του Σοπέν. Η εξοικείωσή του με τη μουσική έγινε φανερή από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε κάθε μουσική φράση, κάθε ποίκιλμα της γραφής. Ο Μπλέχατς χειρίστηκε χρόνους και δυναμική με μεγάλη φαντασία, όχι μόνο στο αργό δεύτερο μέρος, όπου ξεχώρισε επίσης ο πολύ εκφραστικός διάλογός του με το φαγκότο, αλλά εξίσου στο πρώτο και στο τρίτο.
Το αποτέλεσμα ήταν μια ερμηνεία με χαρακτηριστική πλαστικότητα. Παράλληλα, παρά την προφανή δεξιοτεχνία, η δική του ήταν μια ανάγνωση τρυφερή, ευγενής, η οποία εστίαζε περισσότερο στο φευγαλέο, ονειρικό στοιχείο της μουσικής.
Ακολούθησε η Συμφωνία αρ. 2 «των Χριστουγέννων» του Κρ. Πεντερέτσκι, μάλλον απρόσμενη επιλογή δεκαπέντε μέρες πριν από το Πάσχα, έστω κι αν το έργο δεν έχει διόλου γιορτινή διάθεση. Τουναντίον, η τονική αυτή νεορομαντικής αισθητικής σύνθεση θα ήταν αδιανόητη χωρίς τις Συμφωνίες του Μάλερ και τα αργά μέρη των Συμφωνιών του Σοστακόβιτς, με τα οποία μοιράζεται παρόμοια συναισθήματα ενός καταπιεστικού, αποπνικτικού περιβάλλοντος. Επειτα από παραγγελία της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης και του Ζούμπιν Μέτα, τότε μουσικού διευθυντή της, η Δεύτερη Συμφωνία του Πεντερέτσκι άρχισε να γράφεται παραμονή Χριστουγέννων του 1979 και προφανώς γι’ αυτό περιλαμβάνει μια πολύ σύντομη, πλην όμως αναγνωρίσιμη, αναφορά στην «Αγια Νύχτα», στην οποία οφείλεται η ανεπίσημη προσωνυμία της. Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε την Πρωτομαγιά του 1980.
Η Sinfonia Varsovia είναι στενά συνδεδεμένη με το έργο, καθώς το έχει παίξει και ηχογραφήσει υπό τον ίδιο τον Πεντερέτσκι, ο οποίος από το 1997 υπήρξε μουσικός διευθυντής της και από το 2003 καλλιτεχνικός διευθυντής της. Eχοντας στη διάθεσή του ένα θαυμάσιο σύνολο, όπως περιγράφηκε παραπάνω, ο Αλεξάνταρ Μαρκόβιτς ανέδειξε εξίσου τις ζοφερές σελίδες όσο και τις πιο φωτεινές, κυρίως όμως έδωσε ρυθμό στη μουσική. Οι επιβλητικές κλιμακώσεις ξεχώρισαν χάρη στην ενδιαφέρουσα ενορχήστρωση, ωστόσο πολύ πιο εκφραστικές υπήρξαν οι οδυνηρές χαμηλόφωνες ενότητες.
