Οι φύλακες του γαλαξία 3 ★★½
ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2023)
Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκαν
Ερμηνείες: Κρις Πρατ, Ζόι Σαλντάνα, Ντέιβ Μπαουτίστα
Το φιλμ κινείται γύρω από την αξία της πραγματικής φιλίας, θίγοντας με τον τρόπο του ζητήματα οικολογίας, σεβασμού προς όλα τα έμβια όντα, αλλά και προς τη διαφορετικότητα.
Ενα από τα πιο επιτυχημένα κινηματογραφικά franchise της Marvel επιστρέφει με το τρίτο του κεφάλαιο, φέρνοντας ξανά στην οθόνη την ετερόκλητη αλλά πολύ δεμένη παρέα ηρώων, με επικεφαλής τον έξω καρδιά Πίτερ Κουίλ (Κρις Πρατ). Ο τελευταίος, πάντως, θρηνεί ακόμη την απώλεια της αγαπημένης του Γκαμόρα, ωστόσο σύντομα θα πρέπει να ανασυνταχθεί προκειμένου να αντιμετωπίσει μαζί με τους υπόλοιπους έναν θανάσιμο κίνδυνο που απειλεί τον Ρόκετ. Γενικώς η ιστορία του ιδιοφυούς ρακούν με την κοφτερή γλώσσα βρίσκεται εδώ στο επίκεντρο, πυροδοτώντας τη δράση και οδηγώντας τους πρωταγωνιστές στα άκρα προκειμένου να σώσουν τον φίλο τους. Η χρυσοφόρα συνταγή της Marvel εφαρμόζεται στην καλή της εκδοχή –διότι υπάρχει και πολύ χειρότερη– από τον Τζέιμς Γκαν, έναν από τους πιο ικανούς σκηνοθέτες – σεναριογράφους υπερηρωικών ταινιών. Αρχικά το τρίτο μέρος των «Φυλάκων» διαθέτει, έστω και υποτυπωδώς, θέματα: από τη μία κινείται γύρω από την αξία της πραγματικής φιλίας και από την άλλη θίγει με τον τρόπο του ζητήματα οικολογίας, σεβασμού προς όλα τα έμβια όντα, αλλά και προς τη διαφορετικότητα, την ποικιλία που συχνά εξασφαλίζει και την πρόοδο του (όποιου) πολιτισμού.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εδώ πρόκειται για κόμικς, οπότε όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται αυστηρά στη σχηματική τους μορφή –όμως υπάρχουν– σε ένα σενάριο, το οποίο κατά τα άλλα προτάσσει το χιούμορ και την καταιγιστική δράση ως προτεραιότητες. Η τελευταία είναι αρκετά καλοστημένη, ενώ συχνά επενδύεται και από τις σήμα κατατεθέν μουσικές λίστες των «Φυλάκων» που παίζει το βίντατζ γουόκμαν του Πίτερ Κουίλ· από μια μελαγχολική, ακουστική βερσιόν του «Creep» των Radiohead μέχρι το «No Sleep Til Brooklyn» των Beastie Boys, το «I’m Always Chasing Rainbow» του Αλις Κούπερ και το «Dog Days Are Over» της Florence + the Machine, που σηματοδοτεί το πανηγυρικό φινάλε. Οσο για το χιούμορ, που αναφέραμε και παραπάνω, αυτό δεν περιορίζεται μόνο στις συνηθισμένες ατάκες-εξυπνάδες, αλλά παίρνει και μια πιο σουρεαλιστική διάσταση, όταν οι ήρωες φτάνουν σε έναν πλανήτη, ο οποίος λειτουργεί σαν ζωντανό κύτταρο και πρέπει να κάνουν… εγχείρηση για να μπουν μέσα. Το κακό, βέβαια, είναι πως με τούτα και με εκείνα φτάνουμε γεμάτες τις δυόμισι ώρες, διάρκεια υπερβολικά μεγάλη ακόμη και για τις καλύτερες ταινίες του συγκεκριμένου είδους.
