Μια συναρπαστική βραδιά μουσικής δωματίου πραγματοποιήθηκε στις 4 Απριλίου στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ της Ανοιξης» στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Δύο εξαιρετικοί νέοι μουσικοί, η Νορβηγίδα βιολονίστρια Βίλντε Φρανγκ και ο Ρώσος πιανίστας Ντένις Κοζούκιν, πρότειναν ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε την πρώτη Σονάτα για βιολί και πιάνο του Γιοχάνες Μπραμς και την πρώτη Σονάτα για τα ίδια όργανα του Μπέλα Μπάρτοκ. Ανάμεσα στα δύο έργα ο Κοζούκιν απέδωσε επίσης επτά από τα «Λυρικά κομμάτια» για σόλο πιάνο του Εντβαρντ Γκριγκ.
Ο Μπραμς ήταν 45 ετών όταν το 1878 άρχισε να συνθέτει την πρώτη Σονάτα του για βιολί. Είχε ολοκληρώσει ήδη τις δύο πρώτες από τις τέσσερις Συμφωνίες του και το πρώτο από τα δύο Κοντσέρτα για πιάνο. Για την πρώτη Σονάτα του άντλησε έμπνευση από δύο δικές του φωνητικές συνθέσεις, το «Τραγούδι της βροχής» και την «Ηχώ», βασισμένες σε στίχους του Κλάους Γκροτ, που είχε μελοποιήσει λίγα χρόνια νωρίτερα. Από τον τίτλο του πρώτου από τα δύο ποιήματα προέρχεται η προσωνυμία «Σονάτα της βροχής». Κυρίως χάρη στη Φρανγκ η Σονάτα δόθηκε σε έντονα εκφραστική ερμηνεία, που ξεχώρισε για τη διαρκή αναπροσαρμογή της ταχύτητας και της δυναμικής κάθε φράσης, ανάλογα με το δραματικό περιεχόμενο της μουσικής. Ετσι, ειδικά στα ζωηρά μέρη η ερμηνεία διέθετε έντονη κίνηση και πλαστικότητα, ενώ στο αργό δεύτερο ο λυρισμός απέκτησε παλμό και δύναμη.
Μια ερμηνεία αναφοράς που ισορροπούσε εξαιρετικά τα εγκεφαλικά στοιχεία με το βαθύ συναίσθημα.
Στα επτά από τα 66 «Λυρικά κομμάτια» του Γκριγκ, που ακολούθησαν, ο Ντένις Κοζούκιν έδωσε το μέτρο των δικών του εξαιρετικών δεξιοτεχνικών και εκφραστικών ικανοτήτων. Η έξυπνη επιλογή ανάμεσα στα σύντομα κομψοτεχνήματα του Νορβηγού συνθέτη είχε ως αποτέλεσμα τη διαρκή εναλλαγή ρυθμών και, κυρίως, διαθέσεων. Η διαδοχή από ανάλαφρες και πιο στιβαρές μουσικές μικρογραφίες, ορισμένες περισσότερο αέρινες και άλλες με περιπαικτικό χαρακτήρα, επέτρεψαν στον πιανίστα να ξεδιπλώσει ποικίλες όψεις του ταλέντου του.
Ωστόσο η κορύφωση ήρθε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς με την πρώτη Σονάτα του Μπάρτοκ. Γραμμένη για τη διαπρεπή Ουγγαρέζα βιολονίστρια Γέλι ντ’ Αρανι, πρωτοπαρουσιάστηκε το 1922 στο Λονδίνο με εκείνη και τον συνθέτη στο πιάνο. Στην Αθήνα, η Βίλντε Φρανγκ και ο Ντένις Κοζούκιν έδωσαν μια ερμηνεία αναφοράς, ειλικρινή και άμεση, με εξαιρετική ισορροπία ανάμεσα στα εγκεφαλικά στοιχεία της γραφής, όπως εμφανίζονται κυρίως στο μέρος το πιάνου, και στο βαθύ, εκφραστικό συναίσθημα, όπως το εμπιστεύεται ο Μπάρτοκ στο βιολί. Αυτή η ισορροπία διαμορφώθηκε κυρίως στο πρώτο μέρος, όπου αυτές οι δύο όψεις της μουσικής βρίσκονται σε διαρκή διάλογο.
Στη συνέχεια, η Φρανγκ υπήρξε συγκινητική στον νοσταλγικό, μελαγχολικό μονόλογό της στο δεύτερο μέρος της Σονάτας. Με ήχο εξαιρετικής ποιότητας και μεγάλης λεπτότητας, ξετύλιξε τη μελωδική γραμμή με βασικό γνώμονα την έκφραση, πράγμα που σημαίνει με εξαιρετική φροντίδα για την πλαστικότητα των φράσεων. Μαζί, οι δύο μουσικοί απέδωσαν με ξέφρενο τρόπο το καταιγιστικό δεξιοτεχνικό τελικό μέρος, που απαιτεί και από τους δύο μέγιστη ακρίβεια και άριστο συντονισμό.
