Asteroid City★★½
ΔΡΑΜΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ (2023)
Σκηνοθεσία: Γουές Αντερσον
Ερμηνείες: Τζέισον Σβάρτσμαν, Σκάρλετ Γιόχανσον, Τομ Χανκς
Εχοντας κάνει πρόσφατα πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών, το νέο φιλμ του Γουές Αντερσον έρχεται και στις ελληνικές αίθουσες. Αυτή τη φορά ο Αμερικανός sui generis δημιουργός ακροβατεί μεταξύ Γης και… Διαστήματος, καθώς μας μεταφέρει στο 1955 κάπου στις ερήμους των νοτιοδυτικών ΗΠΑ. Εκεί στην (επινοημένη) Asteroid City, η οποία οφείλει το όνομά της σε έναν γιγάντιο κρατήρα από μετεωρίτη, φθάνει ένας πατέρας (Τζέισον Σβάρτσμαν), ο οποίος έχει μόλις χάσει τη σύζυγό του, παρέα με τα τέσσερα παιδιά του. Ενα από αυτά είναι νεαρός εφευρέτης, ο οποίος μαζί με μερικές ακόμη νεανικές ιδιοφυΐες πρόκειται να βραβευτεί σε ειδική εκδήλωση παρουσία στρατού και επιστημόνων. Τα πάντα ωστόσο θα ανατραπούν όταν ένας εξωγήινος επισκέπτης προσγειώνεται προσωρινά στην περιοχή βάζοντας τους πάντες σε κατάσταση καραντίνας.
Ο σκηνοθέτης στήνει έναν ακόμη από τους παράξενους μύθους του, ντύνοντάς τον με πολύχρωμο περιτύλιγμα, ωστόσο η μανιέρα του γίνεται υπερβολικά προβλέψιμη και σε κάποια σημεία βαρετή.
Ο Αντερσον στήνει έναν ακόμη από τους παράξενους μύθους του, ντύνοντάς τον με το συνηθισμένο, κουκλίστικα πολύχρωμο οπτικό περιτύλιγμα. Εδώ βέβαια υπάρχει και ασπρόμαυρο κομμάτι, στο οποίο παρακολουθούμε τους ηθοποιούς που υποδύονται τους αληθινούς πρωταγωνιστές της ιστορίας στις πρόβες του σχετικού θεατρικού. Αυτή η αφήγηση μέσα στην αφήγηση πάντως μπορεί να προκαλέσει κάποια σύγχυση στον θεατή, ο οποίος έχει ήδη βομβαρδιστεί με τις ατελείωτες λεπτομέρειες του σεναρίου και τους πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες που συνηθίζει ο Αντερσον. Τους τελευταίους φυσικά υποδύεται και πάλι ένα αστεράτο καστ ηθοποιών σε μεγάλους ή μικρότερους ρόλους, ανάμεσα στους οποίους η Σκάρλετ Γιόχανσον, ο Τομ Χανκς, η Τίλντα Σουίντον, ο Εντουαρντ Νόρτον, ο Τζέφρι Ράιτ κ.ά. Ειδικά η Γιόχανσον έχει ίσως τον πιο ενδιαφέροντα ρόλο, υποδυόμενη μια σταρ του σινεμά η οποία προσπαθεί να τελειοποιήσει τον επόμενο χαρακτήρα της, ενώ ταυτόχρονα ελκύεται από τον κάπως αλλόκοτο, θλιμμένο πατέρα-φωτογράφο του Σβάρτσμαν.
Στα καλύτερά του το «Asteroid City» είναι μια έξυπνη υπαρξιακή σάτιρα πάνω στο «εδώ» και στο «αλλού», την αγάπη για τη γνώση και την επιστήμη απέναντι στις τρομακτικές εφαρμογές τους. Οι νεαροί αστρονόμοι έχουν το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό την ώρα που από τη Γη υψώνονται πελώρια «μανιτάρια» από τις πυρηνικές δοκιμές στην ίδια έρημο. Από την άλλη, η μανιέρα του Αντερσον γίνεται εδώ υπερβολικά προβλέψιμη και σε κάποια σημεία βαρετή, μια φόρμα γοητευτική μεν αλλά περισσότερο ερωτευμένη με τον εαυτό της παρά ουσιώδης.
