«Ηταν ορμητικός στη ζωή και στην τέχνη του ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος», λέει στην «Κ» ο Θεόφιλος Τραμπούλης, από τους τελευταίους που συνομίλησαν δημοσίως με τον ζωγράφο με την ευκαιρία της επιμέλειας που έκανε στην έκθεση «Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, 2019. Καινούργια Εργα» (γκαλερί Citronne, Κολωνάκι, 28/11/19 – 22/2/20). «Οπως ορμούσε πάνω στα πράγματα, ορμούσε και στο υλικό του χωρίς αναστολή, και δούλευε με μανία. Εσκαβε τοίχους ολόκληρους από χρώμα κι έφτανε σε έναν πυρήνα ζοφερό, αλλά πάντοτε αληθινό. Το θέμα ολόκληρης της δουλειάς του ήταν ο άνθρωπος, από την πρώτη του ατομική έκθεση στο “Αστορ” το 1966, εμπνευσμένη από τις διαδηλώσεις των Λαμπράκηδων ώς τους μοτοσικλετιστές και καταλήγοντας σε αυτή την ανθρώπινη καρικατούρα των τελευταίων χρόνων, που παίζει όμως καθοριστικό ρόλο στη σύνθεση».
Στις συναντήσεις που είχαν οι δυο τους προκειμένου να ολοκληρώσουν μια μακρά συνέντευξη που συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο της παραπάνω έκθεσης, φαίνεται πως ο Θεοφυλακτόπουλος διεκδικούσε για τον εαυτό του μια καλλιτεχνική συγγένεια με τον δάσκαλό του στην ΑΣΚΤ Γιάννη Μόραλη. Αν και τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και δημιουργοί, ο νεότερος, όπως και ο δάσκαλός του, επεδίωκαν «να φτάσουν στην ουσία της τέχνης τους με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμπύκνωση και λιτότητα», λέει ο κ. Τραμπούλης.
Ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος, που έφυγε αιφνιδίως από τη ζωή προχθές σε ηλικία 84 ετών, έπειτα από σύντομη παραμονή στην εντατική μονάδα νοσοκομείου, υπήρξε απολύτως συνεπής στον τρόπο που έζησε και ζωγράφισε. Παρήγαγε στιβαρό έργο και ως καθηγητής ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ επί 15 χρόνια υπήρξε για τους γύρω του –φοιτητές και ομότεχνους– σημείο αναφοράς, ενώ η γνώμη του γινόταν δεκτή με σεβασμό από τους νεότερους. Απότομος και συχνά εκρηκτικός, μετουσίωνε τη βία του χαρακτήρα του σε έργο δημιουργώντας μια τέχνη σκοτεινή, αλλά ταυτόχρονα συναρπαστική. Αλλωστε ο ίδιος είχε σε μεγάλη εκτίμηση το έργο του Φράνσις Μπέικον, θεωρώντας τον σημείο αναφοράς για όποιον κάνει ανθρωποκεντρική ζωγραφική.
Μεγάλωσε στο Μεταξουργείο στις δεκαετίες του ’40 και του ’50, και το ζωγραφικό έργο του εκτιμήθηκε αμέσως ως έκφραση των εντάσεων της εποχής, αλλά και της εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας του ίδιου. Από το 1969 έζησε εκτός Ελλάδος, εργαζόμενος κατά διαστήματα στην Ελβετία, στη Γαλλία και τέλος στη Νέα Υόρκη με υποτροφία Φορντ (1971). Επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα το 1975. Εκτός από τη ζωγραφική με λάδι ή ακρυλικό, έχει κάνει πολλά σχέδια με κάρβουνο και, τα τελευταία χρόνια, χρησιμοποιούσε συχνά κραγιόνια και μεικτά υλικά, ενώ στην έκθεση του 2019-20 εργάστηκε με μαρκαδόρους. «Κατ’ αρχάς, λοιπόν, διασκέδασα, μου ανανέωσε το κέφι, γιατί δεν διάλεξα τους μαρκαδόρους έπειτα από ώριμη σκέψη, αλλά παίζοντας», είχε πει τότε με αφορμή την έκθεση.
Ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος επινοούσε σχεδόν σε κάθε έργο την τεχνική του από την αρχή αναζητώντας εκείνο που ο ίδιος ονόμαζε «καλλιτεχνική εκπομπή»: τη δυνατότητα της ζωγραφικής να πάλλε-ται εντός του θεατή.
