Για τους θαυμαστές του, κάποια στιγμιότυπα από την πολυτάραχη καριέρα του, ορισμένα επιεικώς αλησμόνητα κοστούμια του και, βέβαια, μερικές εκρηκτικές συναυλίες του είναι υπέρλαμπρες ψηφίδες μιας ζωής που μπορεί να χαρακτηριστεί τόσο μυθιστορηματική (αρκεί ένα κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του, «Me») όσο και κινηματογραφική (αρκεί μια σκηνή της ταινίας για τη ζωή του, «Rocketman», σε σκηνοθεσία Ντέξτερ Φλέτσερ).
Φαίνεται όμως πως την Κυριακή γράφτηκε άλλο ένα, μικρό αλλά αξιομνημόνευτο κεφάλαιο του βίου και της πολιτείας του Ελτον Τζον. Γιατί ο Βρετανός, από τη σκηνή του μουσικού φεστιβάλ Γκλάστονμπερι όπου εμφανίστηκε, δήλωσε ενώπιον 120.000 κόσμου (και 7,3 εκατ. τηλεθεατών που τον παρακολουθούσαν στο BBC – το μεγαλύτερο τηλεοπτικό κοινό στα χρονικά του Γκλαστονμπέρι) ότι αυτή θα ήταν η «μάλλον τελευταία εμφάνισή μου επί βρετανικού εδάφους». Πρακτικά, είχε δίκιο: η πολυετής αποχαιρετιστήρια περιοδεία του, «Farewell Yellow Brick Road» (ταιριαστή παράφραση του πολυτραγουδισμένου κομματιού του «Goodbye Yellow Brick Road»), η οποία ξεκίνησε το 2018, έχει όλες κι όλες άλλες επτά στάσεις, εκτός Αγγλίας.
Δεν είναι σπάνια στη μουσική μια τέτοια ανακολουθία και δεν είναι μεμπτή.
Κρίνοντας λοιπόν και από τα σχετικά ρεπορτάζ, πρέπει όντως να ήταν κατασυγκινημένοι όσοι εκείνο το βράδυ της περασμένης Κυριακής άκουσαν τον αισίως 76χρονο Ελτον Τζον, παρουσία αρκετών επί σκηνής καλεσμένων (όπως ο Μπράντον Φλάουερς των Killers, ο Τζέικομπ Λασκ των Gabriels και η Βρετανοϊαπωνέζα ποπ σταρ Ρίνα Σαβαγιάμα), να βάζει μπροστά τις μηχανές με μια διασκευή του «Pinball Wizard» των Who, να γιορτάζει τις παραξενιές του με το «The Bitch is Back», να τραγουδάει μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες θεατές το διάσημο ρεφρέν του «Your Song», να τους παραχωρεί ολοκληρωτικά εκείνο του «Goodbye Yellow Brick Road», έπειτα να ανεβάζει στροφές με το «Saturday Night’s Alright for Fighting» και τελικά να απογειώνεται με το «Rocket Man».
Μόνη ελπίδα όσων θέλουν να τον ξαναδούν ζωντανά επί βρετανικού εδάφους ίσως είναι η αναξιοπιστία του ανδρός: ο Ελτον Τζον είχε ορκιστεί στο παρελθόν ότι «αυτή θα είναι η τελευταία συναυλία», ένας όρκος που, προς ικανοποίηση των θαυμαστών του, δεν είχε αργήσει και πολύ να καταπατηθεί. Δεν είναι, εξάλλου, σπάνια στη μουσική μια τέτοια ανακολουθία: στους καλλιτέχνες που κατά καιρούς δήλωσαν ότι αποσύρονται από τη σκηνική (ή δισκογραφική) δράση αλλά τελικά επανήλθαν, βρίσκουμε μεταξύ άλλων την Μπάρμπρα Στρέιζαντ, τον Φιλ Κόλινς, τη μακαρίτισσα Τίνα Τάρνερ, τη Σερ, τον Οζι Οσμπορν, τους Σκόρπιονς μέχρι και τη Νίκι Μινάζ, η οποία είχε κρατήσει την υπόσχεσή της μερικές ημέρες.
Κατά τη γνώμη μας, μια τέτοια ανακολουθία δεν είναι μεμπτή: αν δεν μιλάμε για την ανακοίνωση της συνταξιοδότησης ως εμπορικό δόλωμα, τότε ποιος από εμάς μπορεί να γίνει τιμητής των αποφάσεων και των μεταμελειών ενός καλλιτέχνη, ο οποίος τελικά διαπιστώνει ότι δεν αντέχει πολύ καιρό χωρίς φώτα και χειροκρότημα; Εντάξει, μερικοί επιστρέφουν ως καρικατούρες του εαυτού τους, όμως η παρουσία στις συναυλίες τους δεν είναι υποχρεωτική. Ο σερ Ελτον Τζον δεν μοιάζει να ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και εκείνο το χρυσό κοστούμι που φορούσε την περασμένη Κυριακή στο Γκλαστονμπέρι, το ένιωθε λες και ο ίδιος ότι του ταίριαζε πολύ.
