Με τη νέα του ορχήστρα, την «Ουτοπία», εμφανίστηκε ο Θεόδωρος Κουρεντζής στις 15 Ιουνίου στο Ηρώδειο. Πρόκειται για «ουτοπική αδελφότητα», όπως εξηγεί ο ίδιος σε προωθητικό βίντεο του Φεστιβάλ Αθηνών, αποτελούμενη από σολίστ με «δίψα και ιδεολογία» που συναντώνται μερικές φορές τον χρόνο προκειμένου να πραγματοποιήσουν τα μουσικά τους όνειρα. Η «Ουτοπία» ιδρύθηκε μετά τις αντιδράσεις για τη MusicAeterna, την ορχήστρα του Κουρεντζή που χρηματοδοτείται από τη ρωσική τράπεζα VTB και είναι ανεπιθύμητη στη Δύση, ειδικά σε συνάρτηση με τη δική του σιωπή σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Στην Αθήνα ο Κουρεντζής διηύθυνε την Τρίτη Συμφωνία του Μάλερ, που είχε ήδη παρουσιάσει σε Βιέννη και Βερολίνο. Στο ποιητικό αυτό έργο, ο συνθέτης περιγράφει τη δημιουργία του κόσμου, τη φύση, τα λουλούδια, τα ζώα, τον άνθρωπο και καταλήγει στους αγγέλους και στον ίδιο τον Θεό. Για την κολοσσιαία αυτή εξαμερή Συμφωνία με τις συμπαντικές και μεταφυσικές προθέσεις, ο Μάλερ προέβλεψε ανάλογα επιβλητική ορχήστρα, όπως επίσης δύο χορωδίες και μία μονωδό. Ωστόσο, μονάχα σπάνια ζητάει εκκωφαντικό ήχο. Αντίθετα, το έργο αποτελείται από επεισόδια γεμάτα αντιθέσεις, κάποτε σκοτεινά, άλλοτε ειδυλλιακά, εύθυμα αλλά και γκροτέσκα, με μια αθωότητα ή και τρυφερότητα, που σε κάθε περίπτωση έχουν στόχο το συναίσθημα. Προϋπόθεση είναι να αφεθεί σε αυτά χώρος να αναπτυχθεί η μουσική αβίαστα, ώστε να αναδειχτεί όλο το απίστευτο πλήθος των διαθέσεων.
Λίγες έμοιαζαν οι ονειρικές στιγμές, σε ένα έργο που κατακλύζεται από ποίηση και τρυφερότητα.
Η «Ουτοπία» αποδείχτηκε ορχήστρα με ιδιαίτερα καλλιεργημένο και ελεγχόμενο ήχο, όπως επίσης με πολλούς καλούς σολίστες. Ανάμεσά τους το τρομπόνι, που απέδωσε εξαιρετικά όσα προβλέπει γι’ αυτό ο συνθέτης στο πρώτο μέρος, αλλά επίσης το αγγλικό κόρνο, το κλαρινέτο (ο Σπύρος Μουρίκης της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών), το όμποε και το ταχυδρομικό κόρνο, το οποίο στο τρίτο μέρος της Συμφωνίας, σε συνεργασία με τα βιολιά, συνεισέφερε μία από τις λίγες ονειρικές στιγμές της βραδιάς.
Λίγες, ίσως επειδή ο Κουρεντζής προτίμησε να έχει τα πάντα υπό αυστηρό έλεγχο. Είχε κανείς μια διαρκή αίσθηση πειθαρχίας, η οποία εντέλει δεν αποδεικνύεται κατάλληλη ούτε για τα τόσα εμβατήρια της μουσικής, που ο Μάλερ δεν προορίζει για στρατιωτικές παρελάσεις, αλλά μέσα από τα οποία σκιαγραφεί διαφορετικές διαθέσεις. Φυσικά, θαύμαζε κανείς την ποιότητα του ήχου ή την ακρίβεια με την οποία ανταποκρινόταν η ορχήστρα στις απαιτήσεις του αρχιμουσικού και τις εκρηκτικές κλιμακώσεις, που, ευτυχώς, μετριάστηκαν από την ακουστική του ανοιχτού χώρου. Ωστόσο, στον Μάλερ ζητούμενο δεν είναι ο θαυμασμός αλλά το συναίσθημα, το όνειρο, η τρυφερότητα, όπως ακριβώς τα ανέδιδε το συγκινητικό τραγούδι της μεσοφώνου Βίμπκε Λέμκουλ.
Στο τέταρτο μέρος, ο ήχος της εφηβικής γυναικείας χορωδίας «Ροζάρτε» ποιοτικά δεν διέφερε από αυτόν της γυναικείας χορωδίας της Ακαδημίας Τραγουδιού της Βιέννης και δεν προσέγγιζε την αθωότητα της παιδικής χορωδίας αγοριών που προβλέπει ο συνθέτης. Η αντίθεση την οποία ζητάει ο Μάλερ ανάμεσα στις δύο χορωδίες έχει νόημα και η απουσία της συνόψιζε τα χαρακτηριστικά της ερμηνείας συνολικά.
